به گزارش قدس آنلاین، بنا به گفته بسیاری از کارشناسان و حتی اندیشکده‌های خارجی، سیاست خارجی ایران در عین مبنایی بودن یکی از غیرایدئولوژیک‌ترین سیاست‌های خارجی موجود در جهان است.

این سیاست باعث شده تا جمهوری اسلامی بتواند همزمان با گروه‌های شیعه و سنی مقاومت در منطقه حتی با کمونیست‌های آمریکای لاتین و شرق دور هم ارتباط گرفته و همکاری کند. جمع‌کردن همه این کشورها در کنار هم و کنار آمدن با همه آن‌ها یعنی اینکه باید مبانی سیاست خارجی ایران را در موضوعاتی فراتر از دین و مذهب جست‌وجو کرد.

با این نگاه می‌توان دو رویکرد جدی در دستگاه دیپلماسی کشور را برشمرد که با عملیاتی شدن آن‌ها ایران، دوستان و دشمنان خودش را تعیین می‌کند. ضد امپریالیست بودن را باید اولین رویکرد عنوان کرد.

از نظر فعالان دیپلماسی کشور، ما می‌توانیم با هرگروه ضد امپریالیستی(به‌ویژه ضد آمریکا) همکاری داشته باشیم. مردمی بودن و مبتنی بر رأی مردم بودن ویژگی دیگری است که متحدان جمهوری اسلامی عموماً از آن برخوردارند. این همان راهکاری است که ایران در قبال مسئله فلسطین هم پیشنهاد داده است. به‌جز این دو، رویکردهای دیگری را هم می‌توان عنوان کرد که در مرتبه‌های دیگر قرار می‌گیرد.

انتهای پیام/