این کارگردان پس از ساخت مجموعه «مدرسه موش‌ها» برای نسلی که تنها تفریحشان تماشای تلویزیون بود، عروسک‌هایی ماندگار و نوستالژیک خلق کرد و حالا با «شهرک کلیله و دمنه» به شبکه نمایش خانگی آمده است.
او در اوایل دهه۶۰ با ساخت «مدرسه موش‌ها» در قالب آیتم‌های جُنگی و خلق عروسک‌هایی منحصر به فرد که هر کدام ویژگی خاص و ماندگاری داشتند، به قلب کودکان آن دوره نفوذ کرد و همین استقبال موجب شد در سال ۶۴ فیلم سینمایی «شهر موش‌ها» را روی پرده سینما ببرد و حدود ۳۰ سال بعد با ساخت سری دوم این فیلم سینمایی همچنان در یادها بماند؛ به طوری که اثرش به موفقیتی نسبی در گیشه دست یافت.
او امروز پس از پنج دهه فعالیت و خلق اثر برای کودکان و نوجوانان ۷۱ ساله می‌شود.
غوطه در جهان عروسک‌ها
مرضیه برومند که پس از سریال تلویزیونی «آب پریا» یک دهه کار جدیدی تولید نکرده بود، پس از وقفه‌ای طولانی با عروسک‌هایی جدید به جهان فانتزی کودکان و نوجوانان برگشت. او گفته بود: «من نمی‌دانم چرا این عروسک‌ها دست از سرم برنمی‌دارند، البته شاید هم این منم که دست از سر عروسک‌های بیچاره برنمی‌دارم، آن هم در سن ۷۱ سالگی. به هر حال می‌خواستم خبر بدهم که من یک سریال جدید عروسکی ساخته‌ام، یک سریال با کلی شخصیت تازه، اسم این سریال «شهرک کلیله و دمنه» است. البته بهتان بگویم من این سریال را برای بچه‌ها نساخته‌ام، بلکه همه افراد خانواده از هر سنی می‌توانند این سریال را تماشا کنند و امیدوارم از آن خوششان بیاید».
برومند که کارشناسی هنرهای نمایشی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران دارد زبان عروسک‌ها را به خوبی بلد است. او می‌داند که خلق یک عروسک خارق‌العاده و دوست‌داشتنی مثل «زی‌زی گولو» چه تأثیری روی کودکان دهه۷۰ دارد تا جایی که نوع حرف زدن این عروسک در بین بچه‌های آن دوره رایج شده بود و کارهایش الگوی تماشاچیان کودک و نوجوان سریال «تابه‌تا». این کارگردان باتجربه می‌داند که چطور از ظرفیت خلق عروسک‌هایی با ویژگی‌های منحصر به فرد بهره ببرد تا هم اثری جذاب و دیدنی خلق کند و هم محتوای آموزنده مد نظرش را به مخاطب انتقال دهد. «خونه مادربزرگه» از ماندگارترین آثار برومند است که برای بسیاری از ما یادآور شمایل کلیشه‌ای مادربزرگ‌های مهربان و دلسوز سرزمینمان است، مادربزرگی که حیاطی دوست‌داشتنی با چند حیوان خانگی دارد و با وجود اختلافات میان این حیوانات، همه آن‌ها برای این پیرزن عروسکی عزیز هستند.
حرکت روی لبه تیغ موفقیت
او آثار بسیار موفقی را در کارنامۀ کارگردانی‌اش دارد از آثار عروسکی مثل «خونۀ مادربزرگه» و «مدرسه موش‌ها» گرفته تا سریال‌هایی مثل «هتل» و «خودروی تهران۱۱» اما آنچه در آثار این کارگردان دیده می‌شود افتادن آثارش در مسیر شعارزدگی و مستقیم‌گویی است که موجب شده از طراوت و جذابیت آثارش بکاهد اتفاقی که در «آب پریا» بیش از همه دیده می‌شد و شخصیت‌های سریال بیش از اینکه با خلق موقعیت‌های دراماتیک، بامزه و غیرمنتظره، مخاطب را سر ذوق بیاورند با دیالوگ‌های شعاری در اهمیت حفظ محیط زیست، فضایی کسالت‌بار به سریال دادند.
سریال «شهرک کلیله و دمنه» که تازه‌ترین ساختۀ برومند است از اواخر اردیبهشت ماه در شبکه نمایش خانگی عرضه شده و در قسمت‌های نخستین خود این نگرانی را تقویت کرده است که تازه‌ترین سریال مرضیه برومند هم مثل سریال قبلی‌اش، گرفتار شعارزدگی و مستقیم‌گویی شود. داستان سریال دربارۀ یک زوج آهوی روستایی به نام‌های خمار (با صداپیشگی امیرحسین صدیق) و ختن (آزاده مؤیدی‌فرد) است که از منطقه‌ای سرسبز و پر از گل و رودخانه به اسم «دشت ناز» به شهری شلوغ و پر از ماشین و آپارتمان به اسم «شهرک کلیله و دمنه» مهاجرت می‌کنند. آن‌ها آپارتمانی در یک مجتمع مسکونی به اسم «کلیله و دمنه» خریده‌اند و ادامۀ داستان سریال در این مجتمع مسکونی و در ارتباط این زوج با سایر ساکنان مجتمع و محله اتفاق می‌افتد، جایی که هر نوع حیوانی در آنجا ساکن است از شغال و شیر گرفته تا قورباغه و گربه و خرس.
اثری ماندگار یا گذرا؟
این نمادپردازی آشکار برومند، اتفاق بدی نیست اما آنچه ممکن است اثر را در دام کسالت و شعارزدگی بیندازد، دیالوگ‌ها و موقعیت‌هایی است که بیشتر به بیانیه‌ای در تقبیح شهرنشینی و زندگی شهری می‌ماند، اینکه چنین مضمونی به مستقیم‌ترین و سطحی‌ترین شکل ممکن در دیالوگ‌ها و کنش‌های شخصیت‌ها نمود یابد. از آنجا که برومند، مخاطب سریالش را علاوه بر کودکان و نوجوانان، گروه بزرگسالان هم دانسته است بایستی حساسیت بیشتری در انتخاب دیالوگ‌ها و موقعیت‌ها به خرج بدهد. در زمانه‌ای که فیلم‌های شبکه‌های اجتماعی، لقمه‌ای و کوچک شده‌اند، ریتم تند و خلق موقعیت‌های بامزه در یک اثر می‌تواند سبب جلب نظر مخاطب شود تا او را حدود یک ساعت به تماشای سریالی عروسکی بنشاند. گروه حرفه‌ای صداپیشگان این اثر نمایشی از نقاط قوت آن است که احتمالاً در قسمت‌های بعدی به آشنایی بیشتر مخاطب با این عروسک‌ها کمک می‌کند. اکنون برای قضاوت درباره اینکه آیا عروسک‌ها و قصه‌های این سریال هم به شیرینی و ماندگاری آثار موفق مرضیه برومند هستند کمی زود است و باید منتظر قسمت‌های بعدی «شهرک کلیله و دمنه» ماند و دید که این کارگردان در آخرین اثرش، خاطره خوش «مدرسه موش‌ها» و «خونه مادربزرگه» را برای مخاطبشان زنده می‌کند یا نسخه‌ای دیگر از سریال کسالت‌بار و شعارزده «آب پریا» را می‌سازد.
خبرنگار: زهره کهندل
نظر شما