قصری سال ۱۳۲۰ به دنیا آمده بود؛ در رشته علوم قضایی درس خوانده بود و از او مجموعه شعرهای «آیه‌های زمینی آواز» و «قناری در قفس» منتشر شده بود. به زبان فارسی و کُردی شعر می‌گفت و صاحبنظران برآن‌اند که شعر کردی او بی‌نظیر است. شاعری بود غزلسرا و متمایل به مکتب هندی. البته یک مکتب هندی به‌نسبت ملایم و تا حدودی نزدیک به زبان شعر امروز.
نه در چاهم نه در زندان، خجل از بودن خویشم‌
خودم هم یوسفم، هم قاصد پیراهن خویشم
ز دستم دشمنی هم برنمی‌آید مگر با خود
برای دشمنانم دوست هستم، دشمن خویشم
تو هم جز دست بستن بر نیامد کاری از دستت‌
شکستی دستم و انداختی بر گردن خویشم
عباسی قصری شاعری بی‌حاشیه و بی‌سروصدا بود. نجابت و پرهیز او از خودنمایی‌ها و جنجال‌های رسانه‌ای سبب شده بود چهره‌اش بسیار در دید نباشد. چنین شاعرانی تا زمانی که در میان ما هستند، از آنان غافلیم و آنگاه به یادشان می‌افتیم که می‌گویند این شاعر پیشکسوت هم رفت.