به گزارش قدس آنلاین داستان فیلم «باباجون» از این قرار است که «موتی» پسری است ۱۴ ساله که از او انتظار می‌رود به حرفه خانوادگی بپیوندد و در مزرعه پرورش بوقلمونی که پدر بزرگش سالها پیش و در بدو مهاجرت بنیان گذاشته، کار کند. اما موتی شیفته سر هم کردن قطعات اوراق شده ماشین‌ها و به راه انداختن آنهاست و علاقه‌ای به کسب و کار موروثی نشان نمی‌دهد. برای پدر و پدربزرگ، این سرکشی حکم اعلام جنگ را دارد. این فیلم موفق به دریافت جایزه اوفیر(توسط آکادمی فیلم و تلویزیون صهیونیستی به فیلم‌های برتر صنعت سینمای رژیم صهیونیستی اهدا می‌شود) شد. در گفت و گویی با «حمید سلجوقی»، نویسنده و منتقد سینما به نقد و تحلیل فیلم سینمایی «باباجون» پرداختیم.

سلجوقی، منتقد سینما در تحلیل فیلم گفت: «باباجون» نخستین فیلم فارسی زبان رژیم صهیونیستی و محصول سال 2015 است. در همان سال به آکادمی اسکار برای حضور در میان نامزدهای بهترین فیلم خارجی زبان معرفی شد اما موفق به دریافت جایزه نشد. «یووال دلشاد» کارگردان این فیلم است که اصالت ایرانی دارد.

وی با اشاره به محور اصلی فیلم که رابطه پدر و فرزندی است و چیزی که بر این محور اصالت دارد، حفظ ارزش های حاکم بر این رابطه است، عنوان کرد: داستان فیلم زایه نگاه متفاوت سه نسل از یک خانواده را نمایش می دهد و سعی بر برقرار کردن تعادل مابین شخصیت های فیلم دارد. این فیلم در ژانر درام ساخته شده اما به جهت تبلیغ کتاب تورات، اندکی نگاه دینی هم در آن دیده می شود.

سلجوقی در ادامه از شخصیت های اصلی فیلم گفت و افزود: شخصیت پدر«نوید نگهبان» در فیلم یک فرد ایرانی انتخاب شده تا به نوعی شعار بی طرفی بدهد. قصد کارگردان از انتخاب شخصیت اصلی این بوده است که من به عنوان یک فرد یهودی، می توانم بگویم ارزشهای جامعه ما ارجحیت دارد و می تواند حاکم بر هر جامعه ای باشد و دین یهود محدود به هیچ جغرافیایی نیست همچنین شخصیت مادر«سارا» حافظ صلح است، این شخصیت در محیط خانواده به حاشیه رانده و جدی گرفته نمی شود زیرا در خانواده صلح ستیزی به مقدار زیاد به چشم می خورد.

این نویسنده ادامه داد: عمر سینمای رژیم صهونیستی خیلی زیاد نیست و تنها دو دهه است که برای دیده شدن تلاش و هزینه های زیادی را خرج می کنند.آن ها روی سینمای دینی کار می کنند اما ما در سینمای کشورمان چنین نگاهی را نداریم و سالهاست که از آن غافل هستیم.

وی به ساختار اجرایی ضعیف فیلم و بازیِ بازیگران اشاره کرد و گفت: روند فیلم بسیار کند اما می توان گفت کمی سرگرم کننده است. «یووال دلشاد» در گذشته فرزند مهاجران ایرانی بوده و در روستایی زندگی کرده که شبیه فضایی است که در فیلم می بینیم و می توان گفت این فیلم به نوعی اتوبیوگرافی برای فیلمساز محسوب می شود. نگاه ضد ایرانی در فیلم کمتر مشاهده می شود اما اگر ما خانواده را نماد جامعه تصور کنیم، آن را به صورت منزوی و پدر سالارانه همراه با فضای غبارآلود نمایش داده اند. فیلم با وجود آن که نمایشی، خلاف واقع و متظاهرانه است اما گاهی ژست انسان دوستی هم می گیرد. فیلم تصویر عریانی از فرهنگ ایرانی نمایش نمی دهد، بیشتر بر روی اثرات تبلیغاتی خود مانند تورات و یهودیت کار می کند ولی بحث سنت ها در یهودیت را زیر میکروسکوب می برد و انتقادات خود را بیان می کند. این امر در سکانس پایانی فیلم به چشم می خورد و نماد سنت گرایی در مقابل مدرنیته عملا زانو می زند. موسیقی فیلم در واقع یک هارمونی ساخته شده از تلفیق ساز های سنتی ایرانی و ساز های پاپ که یک وجه هنرمندانه فیلم است.

این منتقد سینما از فیلم «باباجون» که آمریکا را یک جامعه مدرن،ایدئولوژیک و موفق در مسیر رسیدن به آرزو ها می داند،گفت: کاراکتر دیگری «داریوش» در این فیلم وجود دارد که برادر شخصیت اصلی داستان «نوید نگهبان» است. این کاراکتر در آمریکا تحصیل کرده و فرد بسیار موفقی است. وی با آمدن به خانه برادر خود، برادرزاده اش«موتی» را به شکستن سنت ها، عصیان گری و مقابله با جبرگرایی تشویق می کند.

وی تمرکز اصلی فیلم را بر روی ترویج و تبلیغ یهودیت دانست و عنوان کرد: «باباجون» جوامع سنتی را مورد انتقاد و نکوهش قرار می دهد.به اعتقاد این فیلم، جامعه ایرانی یک جامعه سنت گرا، منزوی و محدود است.

خبرنگار: محدثه رضایی