به گزارش قدس آنلاین، شما نیز مانند بسیاری از افراد پیرامون خود، زمان زیادی را صرف گوشی خود می کنید، و احتمالاً مانند بسیاری در مورد آن احساس گناه می کنید.

ممکن است گاهی اوقات، گوشی خود را در یک گوشه خانه بگذارید و تصمیم بگیرید از آن استفاده نکنید. اما، زودتر از آنچه که فکرش را بکنید برای انجام کاری به آن نیاز پیدا می کنید. چون می دانید برای هر کاری، با گوشی می‌توانید آن را کارآمدتر انجام دهید. پرداخت صورت حساب؟ با گوشی راحت تر است. برای قرار گذاشتن با یک دوست؟ مسلماً گوشی موبایل را انتخاب می کنید. برای ارتباط برقرار کردن با خانواده ای که دور از شما هستند، بررسی آب و هوا، یادداشت کردن یک ایده داستان، گرفتن عکس یا ویدیو، ایجاد و یا تماشای آلبوم عکس، گوش دادن به پادکست، جهت یابی در رانندگی، انجام یک محاسبه سریع، و حتی روشن کردن چراغ قوه همه و همه را می توانید با گوشی همراه خود انجام دهید.

گزارشی اخیر نشان می دهد که بزرگسالان در ایالات متحده به طور متوسط ۳۴۴ بار در روز یعنی میانگین هر چهار دقیقه یک بار گوشی همراه خود را چک می کنند و در مجموع تقریباً سه ساعت در روز را با دستگاه های خود می گذرانند. یکی از مشکلات اصلی بسیاری از افراد این است که برای انجام کاری سریع به گوشی خود مراجعه می کنند و ناگهان غرق در بالا و پایین کردن شبکه های اجتماعی می شوند.

این یک دور باطل است. هرچه تلفن های ما مفیدتر شوند، بیشتر از آنها استفاده می کنیم. هرچه بیشتر از آنها استفاده کنیم، مسیرهای عصبی بیشتری در مغزمان ایجاد می‌کنیم که منجر به برداشتن تلفن‌هایمان برای هر کاری که در دست داریم می شود، و بیشتر احساس می‌کنیم که حتی در مواقعی که مجبور نیستیم گوشی خود را بررسی کنیم. نگرانی ها در مورد جنبه های خاصی از دنیای بیش از حد به هم پیوسته مانند رسانه های اجتماعی و فیلترهای زیبایی بیش از حد واقع گرایانه آن به کنار، تکیه ما به این دستگاه ها با مغزمان چه می کند؟ آیا همه چیز گوشی همراه برای مغز ما بد است یا نکات مثبتی نیز وجود دارد؟

همانطور که ممکن است انتظار داشته باشید، با توجه به اینکه وابستگی جامعه ما به دستگاه‌ها هر سال به سرعت افزایش می‌یابد، تحقیقات مختلف پیرامون آن در حال انجام است. آنچه مشخص شده این است که یک حواس پرتی ساده با چک کردن تلفن یا دیدن یک اعلان می تواند برای مغز عواقب منفی داشته باشد. پیش از این ثابت شده که به طور کلی، وادار کردن بدن به انجام چند وظیفه به صورت همزمان، حافظه و عملکرد را مختل می کند. یکی از خطرناک ترین نمونه های چنین عملکردی استفاده از تلفن در حین رانندگی است. یک مطالعه در این خصوص نشان داده که حتی صحبت کردن با تلفن، نه ارسال پیامک، برای کاهش سرعت واکنش رانندگان در جاده کافی است. این برای کارهای روزمره که ریسک کمتری دارند نیز صادق است. در آزمایش ها مشخص شده که حتی شنیدن صدای یک اعلان گوشی باعث می شود شرکت کنندگان در این مطالعه در کاری که در حال انجام آن هستند به مراتب بدتر عمل کنند. این حتی از کسانی که در حین انجام کار با تلفن صحبت می کردند یا با تلفن پیام می دادند هم بدتر بوده است.

این فقط استفاده از گوشی همراه نیست که برای مغز عواقب دارد، بلکه وجود آن می تواند بر طرز فکر ما تأثیر بگذارد.

به عنوان مثال، در مطالعه اخیر، محققان از شرکت‌کنندگان خواستند تلفن‌های خود را در کنار خود قرار دهند تا آن را ببینند مانند روی میز، یا آن را نزدیک اما دور از دید قرار دهند مانند کیف یا جیب، یا در اتاقی دیگر قرار دهند. سپس شرکت‌کنندگان یک سری کارها را برای آزمایش توانایی‌هایشان در پردازش و به خاطر سپردن اطلاعات، حل مسئله و تمرکزشان انجام دادند.

مشخص شد زمانی که تلفن‌هایشان به‌جای نزدیک بودن، در اتاق دیگری باشد، عملکرد آن ها بسیار بهتر از زمانی است که قابل مشاهده باشد، حالا چه روشن باشد یا نباشد.

به نظر می رسد که صرف نزدیکی تلفن به حواس پرتی مغز کمک می کند. مغز ما ممکن است به طور ناخودآگاه سخت در تلاش باشد تا از تمایل به بررسی تلفن هایمان جلوگیری کند، یا دائماً محیط را زیر نظر داشته باشد تا ببیند آیا باید تلفن خود را بررسی کند، مثلاً زمانی که منتظر پیامی هستیم. در هر صورت، این انحراف توجه می‌تواند انجام هر کار دیگری را دشوارتر کند.

این وابستگی به گوشی های تلفن همراه می‌تواند جنبه‌های مثبتی نیز برای ما داشته باشد.

به عنوان مثال، این باور رایجی است که اتکا به تلفن های همراه توانایی ما را در به خاطر سپردن ضعیف می کند. اما چنین چیزی احتمالاً درست نیست و برعکس چنین وابستگی می تواند توانایی ما در به خاطر آوردن چیزها را افزایش دهد.

افرادی که فکر می کنند مغز ما منابع محدودی دارد (مانند اینکه مقاومت در برابر یک وسوسه مقاومت در برابر وسوسه بعدی را سخت تر می کند، در واقع احتمال بیشتری دارند که چنین چیزی را در یک آزمایش نشان دهند. اما برای کسانی که فکر می کنند هرچه بیشتر در برابر وسوسه مقاومت کنیم، ظرفیت مقاومت در برابر وسوسه را بیشتر تقویت می کنیم یا به عبارت دیگر، مغز ما منابع نامحدودی دارد، مقاوم تر می شوند.

منبع: بی‌بی‌سی

مترجم: امیرمحمد سلطانپور