به گزارش قدس آنلاین، پس از انتشار یافته‌های یک سازمان مستقل از میزان زمین‌های زیر کشت خشخاش در افغانستان مبنی بر کاهش ۸۰ درصدی تولید این گیاه افیونی، انیستیتو صلح آمریکا که به طور مستقیم توسط کنگره تأمین مالی شده و از آن بودجه می‌گیرد نسبت به این تحولات افغانستان ابراز نگرانی کرد.

این اندیشکده وابسته به کنگره با انتشار مقاله‌ای با عنوان «ممنوعیت موفقیت‌آمیز خشخاش توسط طالبان برای افغان‌ها و جهان مضر است»، افزود: «این ممنوعیت یک پیروزی در مبارزه با مواد مخدر نیست و پیامدهای منفی اقتصادی و انسانی خواهد داشت که به طور بالقوه منجر به بحران پناهجویان خواهد شد».

انیستیتو صلح آمریکا در حالی از مبارزه بی‌سابقه با مواد مخدر در افغانستان ابراز نگرانی ‌می‌کند که باید بررسی شود واشنگتن و شرکای غربی‌اش چه نقشی در تولید و قاچاق مواد مخدر در افغانستان داشتند.

رد پای دخالت سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) در تولید و قاچاق مواد مخدر به ویژه هروئین در افغانستان به دهه ۱۹۷۰ میلادی باز می‌گردد، زمانی که این سازمان برای تأمین منابع مالی مبارزه با اتحاد جماهیر شوروی مراکز تولید هروئین در مناطق مرزی افغانستان با پاکستان را با همکاری سازمان اطلاعات ارتش پاکستان (آی.اس.آی) ایجاد کرد.

«گاردین» در گزارشی دراین‌باره نوشت: در نتیجه تلاش‌های سازمان سیا و همکاری سازمان اطلاعات ارتش پاکستان تولید مواد مخدر در افغانستان از ۱۰۰ تُن به دو هزار تُن تا سال ۱۹۹۱ میلادی افزایش پیدا کرد و مراکز تولید هروئین در مناطق مرزی افغانستان به حدی گسترش یافت تاجایی که ۶۰ درصد از هروئین مورد نیاز آمریکا و ۸۰ درصد از هروئین کل اتحادیه اروپا از این طریق تأمین می‌شد.

پیش از اشغال افغانستان توسط آمریکا و همپیمانانش در ناتو به بهانه مبارزه با تروریسم و حادثه ۱۱ سپتامبر، طالبان در دوره نخست حاکمیت خود کشت خشخاش را ممنوع کرده بود که سبب کاهش ۹۰ درصدی کشت در سال ۲۰۰۱ شد.

کشت مواد مخدر در افغانستان تقریباً متوقف شده بود اما پس از ورود نیروهای خارجی به افغانستان میزان کشت خشخاش در افغانستان افزایش ۴۰ برابری پیدا کرد و از ۸ هزار هکتار در سال ۲۰۰۱ به ۳۳۰ هزار هکتار در سال ۲۰۱۷ افزایش یافت.

اگرچه پس از سال ۲۰۱۷ میزان کشت خشخاش تا حدودی کاهش یافت و سپس روند نوسانی پیدا کرد، اما بر اساس گزارش دفتر مبارزه با جرایم و مواد مخدر سازمان ملل، این کاهش نه در نتیجه تلاش دولت غرب‌گرای سابق و آمریکا برای مبارزه با مواد مخدر، بلکه به دلیل خشکسالی و کمبود آب بود.

ریشه کن کردن کشت خشخاش در افغانستان موضوعی پیچیده است که نیازمند یک رویکرد چند وجهی می‌باشد؛ تنها تخریب مزارع خشخاش یا اعمال مجازات سخت برای کشاورزان کافی نیست. در عوض، باید راه‌حلی پایدار یافت که به علل ریشه‌ای کشت خشخاش رسیدگی کند و در عین حال اطمینان حاصل شود که کشاورزان منابع درآمدی جایگزین دارند.

یک راه حل بالقوه ترویج کشت جایگزین است. افغانستان دارای میراث کشاورزی غنی است و محصولات زیادی وجود دارد که می‌توان در خاک حاصلخیز این کشور کشت کرد. با ارائه آموزش و منابع به کشاورزان برای کشت محصولات جایگزین، آنها می‌توانند بدون متحمل شدن مشکلات اقتصادی از کشت خشخاش دور شوند.

رویکرد دیگر فراهم کردن دسترسی کشاورزان به بازار برای محصولات‌شان است. بسیاری از کشاورزان افغان به دلیل زیرساخت‌های ضعیف و دسترسی محدود به بازارها برای فروش محصولات خود با مشکل مواجه هستند. با بهبود شبکه‌های حمل و نقل و ارتباط کشاورزان با خریداران در داخل و خارج از کشور، آنها می‌توانند قیمت عادلانه‌ای برای محصولات خود به دست آورند و چشم انداز اقتصادی خود را بهبود بخشند.

ریشه کن کردن کشت خشخاش در افغانستان آسان یا سریع نخواهد بود، اما این یک گام ضروری برای ایجاد آینده‌ای با ثبات‌تر و مرفه برای کشور است. با اتخاذ یک رویکرد کل‌نگر که به عوامل اقتصادی، اجتماعی و سیاسی که به کشت خشخاش کمک می‌کنند، می‌توان راه‌حلی پایدار ایجاد کرد که هم به نفع کشاورزان و هم برای کل جامعه باشد.