«سلام بر شما.
تلویزیون، سرمایه معنوی مردم و خانه‌ی من است. هرچقدر چراغش روشن‌تر و مخاطبش بیشتر باشد، دل من هم گرم‌تر خواهد شد. برای اعتبار نام تلویزیون در بین مردم نام‌های بزرگ و پیشکسوتان فرهیخته‌ای مایه گذاشته‌اند که من در برابر عظمت آنها هیچ هم نیستم. با کمال میل، دوست دارم که برنامه‌های امیدبخش و مطالبه‌گر برای مردم نازنینم بسازم و اجرا کنم که این وظیفه‌ی من است و هیچ منتی بر گردن مخاطبان گرانمایه و یا مدیران ارجمند نیست.
می‌دانم که تعدادی از مدیران روشن‌بین تمام تلاششان را کرده‌اند تا من بتوانم بار دیگر خدمتگزار مردم و وطنم باشم و می‌فهمم که چه اندازه تزریق امید و نشاط در جامعه‌ی خسته‌ی امروز را ضروری می‌دانند. برای بالندگی و سربلندی این ملت، باکری‌ها و همت‌ها و هزاران هزار شهید دیگر، جانشان را کف دست گذاشتند، آبروی اندک من که قابل این حرفها نیست.
باعث افتخار من است که بتوانم صدای بخشی از جامعه در رسانه ملی باشم و اصولا هویت رسانه ملی را در همین تکثر مردم محور می‌دانم. همه‌ی سلیقه‌ها و باورها در چارچوب امنیت و منافع ملی برنامه بسازند و مخاطب خودشان را داشته باشند.
اما واقعیت آن است که احساس می‌کنم در موقعیت حاضر، حضور من به جای آنکه سبب ساز نشاط و یا امید باشد، دستمایه‌ی تشویش ذهن مخاطب و تشدید دو قطبی‌های غم‌انگیز خواهد شد. آفت بزرگ برای کشور عزیزمان همین حاشیه‌ها و دو قطبی سازی‌ها و … است.
بنابراین ضمن تقدیر مجدد از مدیران گرامی، به ویژه مدیران ارجمند شبکه سه سیما که صادقانه برای این رخداد تلاش کردند، همچنین قدردانی فراوان از همکاران بی‌نظیرم در شبکه‌ی سه و به ویژه مسابقه‌ی سیم‌آخر، توفیق این خدمتگزاری را به زمانی مناسب‌تر موکول می‌کنم.
از تمام مخاطبان ارزشمند که برایم پیام مهربانی و همراهی گذاشتند بی‌اندازه سپاسگزارم و آن عده‌ای هم که به هر دلیلی با عصبانیت، زبان به دشنام گشودند را به حکم هموطن بودن، دوست دارم و عزیز من هستند.
ما باید به زندگی در کنار هم عادت کنیم. به تنوع سلیقه‌ها عادت کنیم. به تنوع خواسته‌ها و سبک‌های زندگی عادت کنیم که این به گمان من تنها راه بازگرداندن امید و نشاط واقعی به جامعه‌ی پرافتخار ایران است.
تصدق هشتاد و خورده‌ای میلیون هموطن.
فرزند کوچک شما
رضا رشیدپور
صبح روز بیست و پنجم مرداد هزار و چهارصد و دو»