بازیکنان از فصل گذشته مبلغ چشمگیری طلبکار هستند و در فصل جدید هم هنوز دریافتی نداشته‌اند تا یکی از عجیب‌ترین مقاطع تاریخ این باشگاه در طول لیگ برتر را شاهد باشیم. در این بین اما به نظر می‌رسد تنها شانسی که به هواداران استقلال رو کرده، حضور جواد نکونام در راس کادر فنی آبی‌هاست.

سرمربی‌ای که بلافاصله پس از قطعیت جدایی ریکاردو ساپینتو به عنوان انتخاب اول هواداران استقلال و گزینه نخست داخلی مدیران این باشگاه، نامش مطرح شد و پس از پشت سر گذاشتن کش و قوس فراوان، سرانجام مجوزهای لازم برای حضور روی نیمکت استقلال اخذ کرد تا دوران جدیدی در حرفه کاری این سرمربی جوان آغاز شود.

هرچند نکونام به واسطه تجربه بالا و شناخت فضای فوتبال ایران قطعا یک فصل سخت را پیش‌بینی می‌کرد اما احتمالا بدبین‌ترین هواداران استقلال هم تصور تجربه چنین فضایی را نداشتند. جایی که در کوران فصل نقل و انتقالات، سرپرست آبی‌ها تغییر کند و با حضور یک مدیر جدید بر مسند کار، نه‌تنها تغییرات مثبتی رخ ندهد، بلکه مشکلات کادر فنی بیشتر شده و تنش بین ارکان کلیدی باشگاه به بالاترین سطح خود برسد.

نکونام که شروعی ایده‌آل در فصل نقل و انتقالات داشت و با جذب مهرداد محمدی و آرمین سهرابیان تا حدود زیادی جای حداقل دو بازیکن جداشده تیمش را به نحو مطلوب پر کرده بود، در ادامه با یک شوک مواجه شد و مدیری که با او به استقلال آمده بود را از دست داد. نکو اما از در تعامل و صلح با سرپرست جدید استقلال درآمد و جلسات خوبی هم با خطیر برگزار کرد اما خیلی زود همه چیز شرایط ناخوشایندی به خود گرفت.

امتناع از جذب بازیکنان مدنظر سرمربی به بهانه پر بودن سقف بودجه باشگاه همزمان با انتخاب و جذب بازیکن خارجی بدون هماهنگی با او، مسائلی بود که نکونام را به نقطه جوش رساند اما جواد ترجیح داد کژدار و مریز با این وضعیت کنار بیاید تا در نهایت موافقت با جدایی بازیکنان مورد تایید سرمربی، کاسه صبر این سرمربی را در نشست خبری قبل از بازی با استقلال خوزستان لبریز کرد تا او با زبان طعنه و کنایه، هواداران را از شرایط باشگاه آگاه کند و حتی به ناچار مجبور شود مواضع و اطلاعیه‌های باشگاه در خصوص دستیاران اسپانیایی خود را هم تکذیب کند.

با وجود این، نمایش شاگردان نکونام در زمین بازی با کمی اغماض همان چیزی بود که هواداران این تیم انتظار داشتند و سرمربی محبوب طرفداران استقلال به خوبی توانست تیمش را از مقطع آغازین لیگ به سلامت عبور دهد و تنها یک امتیاز در مقایسه به شروع استقلال در آخرین فصل منجر به قهرمانی کمتر کسب کند.
اما همین آغاز مطلوب هم نکونام را سر ذوق نیاورد و این سرمربی در خصوص هدف‌گذاری خودش با استقلال با کمترین رغبت ممکن گفت: ما ته صف هستیم!

صحبتی که حکایت از یک یاس و نامیدی داشت. وضعیتی که حداقل نکونام سزاوار تجربه آن در آغاز راه خود با استقلال نبوده و نیست. او به پشتوانه هفت سال بازی در لالیگا، هفت سال کاپیتانی مطلق در تیم ملی، کسب دو جام قهرمانی با فولاد و عملکرد قابل قبول در مقام مربیگری، مقبولیت کاملی نزد هواداران استقلال داشت و در اوج مشروعیت سکان هدایت آبی‌ها را بر عهده گرفته است.

یک بار دیگر به صحبت‌های او در خصوص دو صحنه مهم بازی در کنفرانس خبری دقت کنید؛ باور نمی‌کنید که نکونام با آن سطح از تسلط روی اتفاقات بازی‌های تیمش، حوادث مهم بازی را به خاطر نداشته باشد و صادقانه از عدم تمرکز خود صحبت کند. عدم تمرکزی که ناشی از تنش دائمی با مدیریت باشگاه است. تنشی که حد آن به جایی رسیده که سرمربی استقلال علنا می‌گوید در جلسه با مدیران باشگاه شرکت نمی‌کند و همین که آنها علیه او مصاحبه نکنند برایش کافی است.

آنچه مشخص است نکونام از لحاظ فنی میخ خود را در استقلال کوبیده و تیمش همین حالا بر خلاف انتظارات اولیه، جایگاه مناسبی در جدول دارد. شرایطی که در کنار حمایت هواداران، دست بالا را به نکونام داده تا بر سر خواسته‌های خود در راستای تامین منافع تیم از موضع خود عقب‌نشینی نکند. وضعیتی که ایجاب می‌کند این سرمربی هرچه سریع‌تر از سوی کادر مدیریتی باشگاه، قدر لازم را ببیند و ماجرای مشکلات و احتلافات استقلال در همین جا به اتمام برسد، حتی اگر اسمش عقب‌نشینی باشد!