به گزارش قدس آنلاین، وی ادامه داد: خط مقدم جنگ فقط جبهه جنوب نبود. به‌علاوه گزارش‌هایی که از واحدهای فنی می‌رسید، حاکی از آن بود که مستشاران و پیمانکاران نظامی خارجی همه ادوات و تسلیحات را رها کرده‌اند و در این شرایط، بهره‌برداری عملیاتی ممکن نیست. پس چگونه معادلات تغییر کرد؟

به خوبی خاطرم هست علاوه بر همه خلبانان، همه پرسنل در همه بخش‌های دیگر، یکدست و یکدل تلاش کردند شرایط عملیاتی در نیروی هوایی دوباره فراهم شود. همان روز اول تحمیل جنگ و تهاجم به ایران، هواپیماهای اف۴ به پایگاه الرشید یورش بردند. 
در خوزستان سازمان رزم زمینی متشکلی نداشتیم. لشکر ۷۷ خراسان به فرماندهی سرهنگ سید شهاب‌الدین جوادی، با ترابری هوایی به خوزستان منتقل شد. سرگرد کوثری نیز با شکل دادن مقاومت در آبادان مانع سقوط کامل این شهر شد.  اما پس از خرداد۱۳۶۱ بعثی‌ها به صورت گسترده تسلیحات و ادوات روز دنیا را در اختیار گرفتند و این حمایت گسترده برخی کشورها در تجهیز یگان‌های هوایی صدام، کم‌کم به ما ضربه زد. 

حمایت و پشتیبانی ملت که اتفاقاً وظیفه‌ای هم نداشت، بزرگ‌ترین انگیزه برای همه رزمندگان و البته نیروی هوایی ارتش بود. در مقابل، ما دوره‌های عالی دیده بودیم و برایمان هزینه شده بود تا به آن نقطه از توانمندی برسیم، رسالت و ظیفه‌مان ادای دین به خاک و مردممان بود.

آنچه سبب شد همه سختی‌ها کمرنگ شود، یک‌صدا شدن همه آحاد ملت ایران در برابر دشمنی صدام و تهاجم بدخواهان به مرزهای میهن عزیزمان بود. این خلق و خوی ایرانیان که با شروع جنگ پررنگ شد، هنوز هم در حافظه ملت ایران هست و هنوز ما عزت، اقتدار و استقلال خود را به هیچ قیمتی از دست نمی‌دهیم.