بررسی‌ها نشان می‌دهد که برخی سریال‌های خانگی  هم اکنون در شبکه‌های تلویزیونی و پلتفرم‌های 15 کشور از قاره‌های 4 گانه جهان در حال پخش است، نکته‌ای که بسیاری از کشورها مثل ترکیه، کره‌جنوبی، برخی کشورهای آمریکای لاتین و ... مدت‌هاست از آن بهره‌مند شده و علاوه بر منافع اقتصادی دستاوردهای فرهنگی آن را هم استفاده می‌کنند.

این درحالی است که بسیاری از کارشناسان و منتقدان سینما براین باورند تأثیرات اقتصادی و اجتماعی این صادرات فرهنگ در درازمدت باعث افزایش عمق نفوذ ایران در کشورهای مقصد شده و همچنین سبک زندگی ایرانی اسلامی را رواج می‌دهد.

که می‌توان آن را صادرات فرهنگی بخش خصوصی کشور برای مردم مناطق مختلف جهان به شمار آورد؛ محتوایی که بسیاری از مردم در کشورهای مختلف به علت رعایت اصول اخلاقی و خانوادگی آن را انتخاب و مشاهده می‌کنند.

سریال «جیران» به کارگردانی حسن فتحی در کشورهای بنگلادش، قزاقستان، عراق و پاکستان در حال پخش است و همچنین قرار است در شبکه های تلویزیونی ژاپن، روسیه، عراق، بوسنی و کشورهای حوزه خلیج فارس شامل قطر، عمان، امارت متحده عربی و شمال آفریقا از جمله تونس، مراکش، الجزیره و لیبی به زودی پخش خواهد شد.

سریال «زخم کاری» هم به کارگردانی محمدحسین مهدویان در کشورهایی مانند بنگلادش، عراق، مالزی و روسیه به زودی به روی آنتن خواهد رفت. این سریال همچنین هم اکنون در آمریکای شمالی بر روی پلتفرم PBS بارگذاری شده و قسمت اول آن برای ایالات متعدد آمریکا قابل مشاهده است.

سریال «هم گناه» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی مصطفی کیایی در تلویزیون های کشور بنگلادش، عراق و همچنین کشورهای عربی حوزه خلیج فارس و شمال آفریقا نیز به نمایش درآمده.

سریال «یاغی» که محمد کارت کارگردانی آن را به عهده داشت هم در ژاپن، عراق و مالزی پخش می‌شود. علاوه بر این دو سریال «ملکه گدایان» به کارگردانی حسین سهیلی‌زاده و «می‌خواهم زنده بمانم» به کارگردانی شهرام شاه‌حسینی در کشور عراق به نمایش درآمده است. دو مجموعه «نهنگ آبی» به کارگردانی فریدون جیرانی و «جزیره» به کارگردانی سیروس مقدم هم در کشورهای بنگلادش و عراق به نمایش درآمده‌‍‌اند.

چندی قبل نیز خبر حضور سریال آکتور در جشنواره بین المللی سریز مانیا در فرانسه، رسانه‌ای شده بود.

و حالا در جدیدترین خبرها به گوش می‌رسد برای سریال «پوست شیر» و حتی برخی از آثار دیگر در شبکه نمایش‌خانگی هم این اتفاق خوشایند رقم خورده است. سریال‌هایی که منبع خوب مالی و فرهنگی می‌تواند برای کشور ایران داشته باشد. این نکته را علی سرتیپی مدیرعامل فیلم‌نت و تهیه‌کننده شناخته شده سینما در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم مطرح کرد. 

نمایی از سریال «پوست شیر»

او در پاسخ به این سؤال که برای برخی از سریال‌های شما مثل «پوست شیر» و برخی دیگر قرار است این اتفاق جهانی بیفتد و در واقع صادرات داشته باشید، این‌طور گفت: اتفاقات خوبی همین الان افتاده و کشورهایی همچون روسیه، هند، پاکستان، کشورهای عربی و آمریکا خواهان «پوست شیر» هستندو فکر می‌کنم برای دیگر سریال‌های نمایش‌خانگی هم این اتفاقات افتاده و ادامه‌دار خواهد بود. ما می‌توانیم ان‌شاءالله یک بازار خوبی را برای صادرات سریال‌هایمان ایجاد کنیم.

سرتیپی همچنین به این نکته اشاره کرد: کشورهای عربی الان به شدت به لحاظ نیروی انسانی و فکر پایین هستند اما پول خوبی دارند. ان‌شاءالله حمایت شویم، با توجه به فکر، ایده خوب، نیروهای فنی و اجرایی فوق‌العاده‌ای که داریم فکر می‌کنیم به سرعت بتوانیم جای خودمان را در دنیا و مخصوصاً آسیا و خاورمیانه پیدا کنیم.

این نکته علی سرتیپی ما را یاد درآمد نجومی ترکیه و کره‌جنوبی از سریال‌سازی می‌اندازد که جزو پیشگامان صادرات سریال به جهان محسوب می‌شوند. وقتی موضوع «بازی مرکب» کره جنوبی به وجود آمد که تولید نتفلیکس بود؛ این سریال در هفته اول انتشار، به یکی از پربیننده‌ترین مجموعه‌های نتفلیکس در 90 کشور تبدیل شد و 28 روز پس از انتشار با بیش از 111 میلیون ببیننده، رکورد سریال «بریجرتون» را شکست و به پربیننده‌ترین مجموعه این شبکه تبدیل شد.

این سریال در ایران نیز بینندگان بسیاری را به خود جلب کرد و به نظر می‌رسد کشور کره جنوبی موفق شد با پربیننده شدن این سریال بالاخره در عرصه سریال‌سازی خود را از ترکیه جلو بیندازد. ترکیه و کره جنوبی در سال‌های اخیر رقبای بسیار جدی یکدیگر در تولید و صادرات سریال در جهان بوده‌اند.

این پربیننده شدن و مورد اقبال بودن سریال‌های کره‌ای را در تلویزیون ایران هم می‌توان به نظاره نشست که چقدر این فیلم‌ها در ایران دوبله می‌شوند و چقدر برخی از آنها حتی جزو نوستالژی‌های ایرانی می‌شود؛ نمونه بارز آن شاید جومونگ، یانگوم و جواهری در قصر باشد. 

البته نکته دیگری که سرتیپی در جریان گفت‌وگوی کوتاه خود با تسنیم اشاره کرد شاید انتقال مفاهیم و فرهنگ‌های ایرانی باشد که خیلی حائز اهمیت است و این نکته را بیشتر می‌توان در آثار کره‌ای به نظاره نشست. بنابراین از طرفی سریال‌سازان می‌توانند با این نگاه سریال‌های خانگی خودشان را تولید کنند که در راهیابی به کشورهای دیگر و مجامع بین‌المللی بتوانند هم درآمدزا و در بخش تجاری خوب عمل کنند و هم محتوا و خرده فرهنگ‌های خوب و ناب ایرانی را منتقل کنند. 

اتفاقی که به تعبیرِ علی سرتیپی امکان فراهم شدن آن است اما نیاز به حمایت مسئولین و ناظران شبکه نمایش‌خانگی دارد. همان‌گونه که ساترا در تلاش است این تعامل را در مدیریت و نظارت بر نمایش‌خانگی داشته باشد می‌بایست شرایط و بسترهای لازم برای صادرات سریال‌های خانگی هم فراهم شود که هم به لحاظ تجاری و هم فرهنگی می‌تواند اتفاق خوشایندی را برای فرهنگ و هنر کشور رقم بزند.