به گزارش هلث لاین، علم پیرامون BMI، چاقی، و بیماری مزمن بحث برانگیز است.

آیا یک محدوده شاخص توده بدنی سالم برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ وجود دارد؟ با کمال تعجب، خیر، تحقیقات جدید نشان می‌دهد، BMI سالم می‌تواند با افزایش سن تغییر کند.

در تحقیقات اخیر، دانشمندان بررسی کردند که چه محدوده BMI احتمالاً خطر مرگ ناشی از بیماری‌های قلبی عروقی، از جمله نارسایی قلبی، سکته و سایر عوارض سندرم متابولیک را در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ کاهش می‌دهد.

آن‌ها دریافتند که برای بزرگسالان میانسال، ۶۵ سال و کمتر، BMI ۲۳-۲۵، بخشی از محدوده طبیعی، با کمترین خطر مرگ ناشی از بیماری‌های قلبی عروقی مرتبط است. با این حال، برای افراد بالای ۶۵ سال، شاخص توده بدنی بهینه ۲۶-۲۸ بود که با محدوده «اضافه وزن» مطابقت دارد.

«شاویونگ ژو»، محقق ارشد از بیمارستان مرکزی شیانگ یانگ، می‌گوید: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که در نقطه بهینه BMI و خطر مرگ و میر قلبی عروقی بین افراد مسن و غیر مسن مبتلا به دیابت تفاوت وجود دارد. علاوه بر این، ما طیف نسبتاً منطقی از مقادیر BMI را برای تعیین کمترین میزان مرگ قلبی عروقی در میان بیماران مسن و غیر مسن مبتلا به دیابت شناسایی کرده‌ایم که در این جامعه سالخورده ضروری است.»

این مطالعه همچنین یک نقطه BMI بهینه را شناسایی می‌کند که در آن خطر مرگ ناشی از بیماری‌های قلبی عروقی شروع به افزایش می‌کند. برای گروه میانسال، این عدد ۲۴ و برای گروه مسن ۲۷ سال بود.