تمام ادوار بازی های المپیک، متناسب با اوضاع زمانه درگیر حواشی مختص به خود بوده اند. المپیک این روزهای پاریس نیز از این قاعده مستثناء نیست. با این حال این دوره از بازی ها به نظر حاشیه بر متن غلبه کرده است؛ چنانکه صدای اعتراض بسیاری از ورزشکاران و حتی کارشناسان حوزه های مختلف سیاسی، اجتماعی ، اقتصادی، فرهنگی، ورزشی و ... را هم درآورده است.

از یک سو وضعیت فعلی آشفته داخلی فرانسه بر این ماراتن ورزشی اثر گذاشته و از سوی دیگر از آنجایی که سیاست کلی پاریس همسو با ایالات متحده و جهان غرب تعریف شده برخی اقدامات دولت مکرون چالش برانگیز شده است. افتتاحیه بازی ها در زیر باران، شروع مراسم با حضور همجنسبازان، نمایش صحنه هایی از مناسک شیطان پرستی یا نمایش هایی که توهین به مقدسات مسیحیان تلقی شد، تا حدی افتضاح به بار آورد که صدای اعتراض اسقف های کلیساها و حتی مقامات ورزشی اروپایی مانند رئیس لالیگای اسپانیا را بلند کرد. ضعف در نحوه مدیریت جاری برگزاری مسابقات از جمله اختلال در سیستم حمل و نقل عمومی شهر پاریس و همچنین معایب هتل های محل اقامت ورزشکاران نیز نمونه های دیگری از حواشی این دوره مسابقات المپیک هستند.

از آنجایی که ورزش فارغ از رقابت معمول، به نوعی میدانگاه پیوند ملت ها و ایجاد ارتباط عاطفی فراتر از تشریفات رسمی و قانونی بین دولت ها تلقی می شود، طبعا از مسابقات المپیک نیز چنین انتظاری می رود. همچنین سعی بر آن بوده و یا حداقل در ظاهر اینگونه ادعا شده که مناسبات سیاسی کمترین تاثیر را بر روی اینگونه مسابقات بگذارد. اما روند بازهای المپیک پاریس دستخوش انگاره های سیاسی-ایدئولوژیک شده که بشدت این ماراتن ورزشی را تحت شعاع قرار داده است؛ به طور نمونه عدم حضور ورزشکاران کشور روسیه به دلیل تحریم اعمال شده توسط مسئولان و میزبان برگزاری بازها و در سوی مقابل حضور ورزشکاران رژیم صهیونیستی به رغم مخالفت های گسترده مردمی گواه این مدعا می باشد. اکنون این پرسش از سوی جامعه جهانی مطرح است که چرا دنیای غرب ورزشکاران روس را به دلیل جنگ اوکراین چنین ماخذه کرده و از حضور در مسابقات محروم می کند، اما همزمان پیش پای ورزشکاران اسرائیلی که حکومتشان روزانه با بمباران مناطق مسکونی در نقاط مختلف غزه ده ها زن و کودک خانواده را شهادت می رساند فرش قرمز پهن می کند.

این رویکرد دوگانه دقیقا خلاف تبلیغاتی است که مسئولان غربی برای بازی های المپیک کرده و می کنند. جالب تر اینکه بیشتر دولت های غربی به تجاوزات آشکار رژیم صهیونیستی اعتراف کرده اند ولی حاضر به اعمال محدودیت یا تحریمی حتی در حوزه‌ی ورزشی نیستند. با این حال افکار عمومی کشور های غربی به خصوص اروپایی بعد از عملیات طوفان الاقصی نسبت به مسئله فلسطین آگاه شده و عملا صدای اعتراض مردمان مظلوم فلسطین شده اند. شعار "جای آدم کش در المپیک نیست" مصداق بارز آگاهی و مبارزه مدنی جامعه روشنفکر اروپایی با تفکرات صهیونیستی تئوریزه شده در ساختار رسمی دولت های قاره سبز می باشد.