به گزارش قدس آنلاین، در این دوره اما بی مدالی نصیب کاروان وزنهبرداری ایران شد و به این ترتیب وزنهبرداری پس از ۱۶ سال همانند المپیک ۲۰۰۸ دست خالی به کشور باز خواهد گشت.
رئیس فدراسیون ابتدا باید تکلیف سرمربی تیم ملی را مشخص کند. او که این روزها خودش به یک منتقد درجه یک وزنهبرداری تبدیل شده است، پس از پایان کار وزنهبرداران ایران در المپیک حرف از ویرانه و رفتن از وزنهبرداری زد. نواب نصیرشلال در شرایطی از رفتن صحبت کرد که پاسخگوی عملکرد خود در میدان المپیک نیست. او از اسفندماه سال ۱۴۰۱ هدایت تیم ملی وزنهبرداری ایران را برعهده گرفت و در این ۱۸ ماه همیشه از گذشته و اتفاقاتی که در وزنه برداری رخ داده صحبت کرده است. این در حالی است که تیم ملی وزنهبرداری ایران با هدایت همین مربی در سه مسابقه مهم شرکت کرده بود و اتفاقاً دستاورد شگفتی هم نداشته است.
*زنگ خطر وزنهبرداری از آسیا به صدا درآمد
مسابقات قهرمانی آسیا که اردیبهشت سال گذشته برگزار شد اولین میدان مربیگری نواب نصیرشلال بود که اتفاقاً از همان زمان زنگ خطر برای وزنهبرداری ایران به صدا درآمد. تیمی که با ترکیب کامل به این مسابقات راه پیدا کرده بود از نظر مدالی در جایگاه هشتم قرار گرفت اما به لطف اعزام کامل ملیپوشان، به عنوان قهرمانی تیمی رسیدند و همین موضوع سبب شد ناکامی وزنهبرداری ایران پشت عنوان قهرمانی تیمی پنهان شود. در آن مسابقات اوزان المپیکی دسته ۸۹، ۱۰۲ و دسته فوق سنگین از کسب مدال بازماندند.
*ضعفهایی که پشت مدال گم شد
مسابقات قهرمانی جهان دومین تجربه مربیگری نواب نصیرشلال بود که به میزبانی ریاض برگزار شد. مصطفی جوادی در آن مسابقه تاریخسازی کرد و به مدال طلای مجموع این رقابتها رسید. علی داوودی هم در مسابقات جهانی به مدال برنز رسید. همین نتیجه سبب شد دوباره ضعفهای وزنهبرداری پنهان شود و فدراسیون نشینان هم به نتایج بدست آمده دلخوش باشند.
فاجعهای به نام هانگژو!
اما اوج فاجعه در بازیهای آسیایی هانگژو رقم خورد؛ جایی که تیم ملی وزنهبرداری ایران با هفت نماینده راهی مسابقات شد اما سهم آنها تنها یک نقره علی داوودی بود و ۶ نماینده وزنهبرداری ایران در این میدان آسیایی در ناکامی مطلق به سر بردند. در همان زمان اهالی وزنهبرداری برای المپیک پاریس هشدار دادند اما گوش شنوایی نبود و گذشتگان بیشتر از همیشه در این ناکامیها مقصر بودند.
آقای نصیرشلال ویرانه وزنهبرداری کجاست؟
حالا سؤال اینجاست که چرا نواب نصیرشلال مدام از کلیدواژه «ویرانه» استفاده میکند؟ او وقتی تیم ملی را از سعید علی حسینی تحویل گرفت کیانوش رستمی در مسابقات قهرمانی جهان در سال ۲۰۲۲ به مدال نقره یک ضرب رسیده بود و حالا دیگر کیانوشی در ترکیب تیم ملی نیست. رضا دهدار هم با ثبت مجموع ۳۹۰ کیلوگرم در رقابتهای جهانی کلمبیا با هدایت علی حسینی عنوان نایب قهرمانی را بدست آورد و به لیست نفرات گزینشی المپیک وارد شده بود، اما در مسابقات جام جهانی تایلند با هدایت نصیرشلال او از رنکینگ المپیک خارج شد و در این مدت یک کیلوگرم هم افزایش رکورد نداشت. علی داوودی هم در مسابقات وزنهبرداری قهرمانی جهان ۲۰۲۲ در دی ماه سال ۱۴۰۱ و قبل از مربیگری نواب در تیم ملی، رکورد مجموع ۴۴۹ کیلوگرم را ثبت کرده بود و چهارم شد. حالا داوودی بعد از دو سال که هدایت تیم برعهده نواب نصیرشلال است در میدان المپیک مجموع رکورد ۴۴۷ کیلوگرم را ثبت کرد و چهارم شد.
اگرچه نمیتوان تنها یک نفر را مقصر نتایج وزنهبرداری دانست اما نتایج المپیک نشان میدهد وزنهبرداری بیشتر از هر زمان دیگری نیاز به کار دارد و باید فدراسیوننشینان و سرمربی تیم ملی در صورت ابقا در تیم ملی، گذشته را رها کنند و بعد از هر مسابقهای به آن نپردازند. فدراسیوننشینان باید بررسی کنند چرا دو چهره شاخص وزنهبرداری ایران در المپیک پاریس نتوانستند موفق شوند و افزایش رکورد آنها تا چه اندازه قابل قبول بوده است؟ عملکرد فنی سرمربی تیم ملی نیاز به بررسی دارد و باید دقیقاً تأثیر او بر افزایش رکورد وزنهبرداران مورد ارزیابی قرار بگیرد. این مسائل نباید به فراموشی سپرده شود.
گذشته، گذشته است؛ فرافکنی ممنوع!
نمایندگان وزنهبرداری ایران از کسب مدال در المپیک پاریس بازماندند و این موضوعی نیست که بتوان به راحتی از آن گذشت. در فدراسیون وزنهبرداری نسل طلایی از قهرمانان کنار هم جمع شدند تا این رشته را دوباره به روزهای اوج خود برگردانند و توقع میرود وزنهبرداری با این نفرات همان راهی که تکواندو رفته را برود و حداقل در المپیک بعدی به یکی از رشتههای پر مدال تبدیل شود. البته به شرطی که فدراسیون وزنهبرداری فعلی دست از فرافکنی بردارد و اشتباهات خود را بپذیرند و برای رسیدن به اهداف بزرگ تلاش کنند.
وقت آواربرداری رسیده است
متأسفانه مسئولان فدراسیون وزنهبرداری در این دو سال اخیر همیشه از گذشته صحبت کردند و حالا وقت آن رسیده که اشتباهات خود را بپذیرند و برای آینده وزنهبرداری ایران طرحی نو دراندازند. اگر امروز فدراسیون تکواندو تنها به پشتوانه درست هادی ساعی به این موفقیت بزرگ رسید؛ در فدراسیون وزنهبرداری ایران نسلی از قهرمانان نامدار این رشته دور هم جمع شدند و بیشتر از هر فدراسیونی از آنها توقع میرود وزنهبرداری را به روزهای اوج خود برگردانند، آیا وقت آواربرداری در این رشته نرسیده و همچنان بعد از دو سال باید صحبت از ویرانهها به میان بیاید؟
نظر شما