تا عصر سه‌شنبه چیزی نمانده. وقتی قرار است در دیگ جوشان راشد از مرزهای تشکیک گذر کنیم و در خط سبقت پیش بتازیم، گریزی نداریم جز آنکه در خاک امارات تاکتیک های مستحیل را در دستور کار قرار دهیم و با نمایشی متفاوت از نمایش تاشکند برای تقدیر شکلک درآوریم.
بی مداهنه پسران امیر اردشیر در آن سوی آب نباید دست از جنگ بردارند و پشت تابلو ورود ممنوع پارک کنند. آن ها برای تحیت به جام جهانی گریزی ندارند جز اینکه پشت دست فلیکس سانچز و پسرانش را داغ بگذارند و به دور از محافظه کاری، نود دقیقه آتش بر روی دروازه ساکنان کویر بریزند.
امروز خنده های بی پایان عنابی ها در دبی گم می شوند اگر قلعه از آتشبارهایش بخواهد به سیم آخر بزنند تا کار از کار بگذرد و مردی به نام مشعل برشم در سنگر حریف مشتعل شود.
 بی شک صدور دستور حمله از سوی نیمکت و بازی دادن به عناصر تهاجمی راه را هموار می کند و تفنگداران ما قادر خواهند بود گلنگدن را از گلوی تفنگ درآورند و رهاتر از باد از خاکریز قطری ها رد شوند و ایستاده در غبار هشتاد میلیون نفر را به آسمان هفتم بفرستند.
آنجا در هرم گرما، روز به سهولت از شب می گذرد اگر طارمی و سردار دست روی دست نگذارند و بیش از پیش علامت های سوال را پیش روی خط آتش قرار ندهند. آنجا در غیاب سامان قدوس یازده فانتزیست در دستمالی ابریشمی سربازان متبختر را دریبل خواهند زد تا بی اما و اگر سه امتیاز مهم به حساب ایران واریز شود و سهم ما از عصر پاییزی روشنایی باشد.
منتظر می مانیم تا با سوت یوسوکی آراکی اکشن جذاب کلید بخورد و قطر با سوداهای کال زمین گیر شود. آن وقت حتما عروسی به کوچه آریایی ها سرک خواهد کشید و رستگاری به ترجیع بند ملاقاتی مشکوک بدل خواهد شد.