«شه‌سوار» داستان یک عروسی‌ است که انگار قرار نیست هیچ وقت پا بگیرد؛ اما این‌بار ماجرا فرق می‌کند حتی به قیمت پنهان کردن بزرگ خانواده! این فیلم یک کمدی تلخ اجتماعی است که علاوه بر پرداخت به چالش های تنگدستی می‌کوشد بر لزوم همدلی خانواده تأکید کند. 

در فیلم کمدی «شه‌سوار»، مهرداد صدیقیان، الناز حبیبی، هادی کاظمی، عباس جمشیدی‌فر، سعید عطایان، ایمان برات‌پور، حافظ نبی‌زاده، مهرناز افلاکیان، میثم رازفر، ناهید استواری، با هنرمندی عزت اله رمضانی‌فر و با حضور امیر دژاکام و گیتی قاسمی ایفای نقش کرده‌اند. این فیلم محصول بنیاد سینمایی فارابی است که با مشارکت بخش خصوصی تولید شده است و توسط موسسه شهر فرنگ در سینماها اکران می‌شود.

سعید عطائیان، تهیه‌کننده «شه‌سوار» درباره این فیلم و چالش های ساخت آن گفت. 

*مهم ترین ویژگی «شه سوار» که موجب شد شما تهیه کنندگی کار و همکاری با «حسین نمازی» را قبول کنید، چه بود؟

قبلا تجربه همکاری با حسین نمازی در سریال سیاه چاله را داشتم. در وهله اول اخلاق خوش و حرفه ای حسین نمازی موجب شد من ترغیب به همکاری مجدد با او شوم. از طرفی این سبک کارها، برای بازی کردن جرات می خواهد. حسین نمازی اعتماد به نفس و جراتی به بازیگر می دهد که کاراکتر های قبلی خود را می شکند و بازی جدیدی ارائه می دهد که در جذب مخاطب بسیار موثر است. در مرحله دوم هم موضوع فیلمنامه بود که بسیار مورد پسند من است. به طور کلی سبک سریال و فیلم هایی چون متهم گریخت و شادروان را دوست دارم؛ زیرا روایت یک خانواده است که زندگی واقعی را به جریان می اندازد. همیشه دغدغه ام این بوده اگر قرار است کاری را جلو ببرم در این سبک باشد. در اصل فیلمنامه «شه سوار» مرا خیلی وسوسه کرد.

*در این فیلم شاهد حضور بازیگران کم تجربه در کنار بازیگران مطرح هستیم. چطور این تیم بازیگران انتخاب شد؟

با احترام به تیم بازیگرانمان، این کار علاوه بر قصه، وابسته به بازیگر کار بلد بود. اگر بازیگر پخته نداشتیم، یک کار معمولی ساخته می شد. اما الان از نظر من شه سوار بسیار عالی است و بازیگران واقعا خوب عمل کردند. شما در کمتر کاری الناز حبیبی را در این نوع بازیگری دیدید. همچنین گریم و بازی فوق العاده هادی کاظمی بسیار جذاب و متفاوت بود. حتی به نظرم هادی لیاقت کاندیداشدن در جشنواره را داشت. از طرفی شخصیت سازی و حفظ راکورد در «شه سوار» بسیار سخت بود اما بازیگران ما از قدیمی و جدید همه به خوبی از عهده این کار بر آمدند و بابت انتخاب تک تکشان خوشحالم.

*«شه سوار» از فضای اپارتمانی فاصله گرفته و لوکشین گسترده ای دارد. این مدل فیلم ساختن چقدر چالش دارد؟

جالب است بدانید این فیلم در همان کوچه شادروان ساخته شد، در وهله اول ما همه سعیمان این بود به سمت شادروان نرویم و تلاش می کردیم کاراکتر هایمان شبیه فیلم قبلی نشود، این چالش به کمک بازیگران میسر شد. اما مسئله اینجا بود که ما یک محله را کاملا لوکیشن کرده بودیم. درست است که مردم محله خیلی با ما همکاری کردند اما زمان فیلمبرداری ما طولانی بود و طبعا مردم خسته می شدند، آنها می خواستند به شکل عادی فعالیت روزانه خودشان را داشته باشند. طبعا فاصله گرفتن از فضای اپارتمانی صرف در فیلمسازی، چالش های خاص خود را دارد اما کار تیمی می تواند همه این چالش ها را مرتفع کند.

در این لوکیشن گسترده مهم ترین چالش ما بازی گرفتن از حیوانات بود. در سکانس اول و آخر ما شخصیت «داشی» و «مهرداد صدیقیان» سوار خر می شود. برای این سکانس اول تنها ۵ دقیقه و در سکانس پایانی تنها یک دقیقه زمان برای انتقال ۵۰ خر به آن دشت بزرگ داشتیم. در آن شرایط باید فکر نور می بودیم، حیوانات را هدایت می کردیم و ... مسلما در فضای آپارتمانی چالش های نور و حرکت و ... وجود ندارد و راحت تر است. اگر یکبار دیگر کاری با این حجم حیوان به من پیشنهاد شود اصلا قبول نمی کنم. 

*به نظر شما «شه سوار» مولفه های یک کمدی واقعی را دارد و میتوان آن را در گونه طنز تلخ معرفی کرد؟

«شه سوار» شیرینی های خاص خود را دارد؛ درست است که اتفاق تلخی می افتد اما کاراکترها با بلد بودن زبان طنز موقعیت را تغییر می دهند. در وهله اول با مرگ بزرگ خاندان دچار تلخی می شویم اما با نوع خبر دادن ها موقعیت های کمدی را می بینیم که ما را کاملا از تلخی جدا می کند. یک مثال روشن از طنز تلخ در سینمای ایران بزنم؛ شما در کارهای اقای کاهانی شاهد طنز تلخ هستید و تلخی را حتی زمانی که از سینما بیرون می آیید با خود حمل می کنید، اما در شه سوار زمانی که مخاطبان از سالن بیرون می ایند صرفا خنده و حال خوب انها را می بینیم. بهتر بگویم درون مایه تلخ در قصه ما حل می شود و به سمت طنز تلخ نمی رود.

*نسخه‌ای که در اکران عمومی روی پرده رفته با نسخه‌ جشنواره فیلم فجر چقدر متفاوت است؟

به دلیل حفظ ریتم کار می توانم بگویم حدود ۱۵ دقیقه از فیلم نسبت به نسخه جشنواره کم شده است. البته این حذفیات ربطی به سانسور نداشته و خودمان خواستیم زمان فیلم به ۹۰ دقیقه برسد تا در زمان اکران سالن های بیشتری داشته باشیم و مخاطب خسته نشود. درست است سالن های پخش ما زیاد نیست و تبلیغ تلویزیونی نداریم اما همین رضایت مخاطب مرا راضی می کند.

*تبلیغات و عدالت در تخصیص تیزر از سوی تلویزیون به فیلم‌های سینمایی چقدر در دیده شدن فیلم ها تاثیر دارد؟

متاسفانه به فیلم ما تبلیغات تلویزیونی ندادند. ما هم قصد مقایسه نداریم چون شرایط مالی و تبلیغاتی هر فیلمی فرق دارد اما این مسئله بسیار مهم است. مثلا موجی در سینما برای فروش بالای ۵۰۰ میلیارد فیلم زودپز راه افتاده است. همین موج ها روی سایر فیلم ها و فروششان تاثیر می گذارد، چه برسد به تبلیغات تلویزیونی!

این روزها شاهد هستیم که کارهای طنزی که فرم پوشش خاص و نوستالژیک دارند، بازیگرانی چون پژمان جمشیدی دارند یا به شوخی جنسی می پردازند در پرداخت تیزری هم موفق ترند. کار ما شامل این موارد نیست و همه این ها در تیزر، آنونس و تبلیغات تاثیر گذار است. شه سوار یک کمدی اجتماعی شریف است که می‌توان آن را با خانواده دید.

در حقیقت من کسی را در سینما ندارم که به او بگویم الکی نقد بنویسد یا تبلیغ کند؛ ما بسیار نجیب امده ایم که راهمان را برویم و خواهش می کنیم سانس ها و سالن های ما را به نفع زود پز کم نکنند و بگذارند کارمان را بکنیم.

*آینده سینمای کمدی به سبک و سیاق فیلم‌های «شادوران» و «شه سوار» را چطور ارزیابی می کنید؟

سینما صنعت گرانی است، تورم هم بالا رفته است. این روزها محتوا باید به نحوی باشد که سرمایه را برگرداند. اگر شما در بخش خصوصی کار میکنید بازگشت سرمایه برای ادامه مسیر اولویت است. اما اگر کار اسپانسردار و دولتی است تفاوتی ندارد به چه شکل سرمایه برگردد. الان هم تغییر سلیقه مردم به سویی رفته که ممکن است فیلم هایی چون شه سوار برای مخاطب جذاب نباشد. ترجیح مردم زرق و برق و شوخی جنسی است. انگار با این ها حالشان خوب می شود. تهیه کننده ها به این روش بازی را می برند چون سلیقه مخاطب تغییر کرده است. جالب اینجاست برخی از مخاطبان صرفا به یک سکانس خنده دار بسنده می کنند و فکر می کنند یک فیلم خوب دیده اند. این روزها دیگر فیلمی که پیامی داشته باشد گیرا نیست، مثل دهه های گذشته نیست که مخاطب فیلم تحت تاثیر کاراکتر قرار بگیرد. آینده این نوع سینما به دغدغه مخاطب برمی گردد.