در احوالات عارف و زاهد، آیت الله حاج سید عباس کاشانی چنین آمده است:

در ایام بیماری آیت الله حاج سید عباس کاشانی با برخی از دوستان از جمله دوست محترم جناب حجت الاسلام و المسلمین سید میر هاشم حسینی و جناب آقای دکتر فرهاد غریب‌دوست، توفیق ملاقات ایشان دست داد.

غرض اصلی ملاقات، معاینه ایشان توسط دکتر غریب‌دوست بود.

هنگام معاینه آیت الله کاشانی مطالبی از بیماریشان فرمودند، از جمله اینکه:

۱۵ سال است به خاطر بیماری نتوانستم به کتابخانه‌ام که در طبقه پایین است بروم.

این‌ها در برابر عذاب‌های الهی که در قرآن آمده چیزی نیست.

و بعد فرمودند: ما آیات را با یک چشم می‌بینیم؛ فقط به آیات رحمت و بهشت و حور و غلمان توجه داریم.

اما آیات عذاب و شدت عذاب را نمی‌بینیم.

من به همه این بیماری‌ها راضی هستم.

به خدای سبحان عرض کردم: اگر بیماری‌ام به صورتی شود که خانواده از نگهداری‌ام خسته شوند و مرا در بیابانی رها کنند؛ به حدی که مرغان هوا زنده‌زنده گوشت‌های تنم را بکَنند و بخورند، راضی هستم.

فقط در آن عالم (برزخ و قیامت) مرا عذاب نکند، یا با من کار نداشته باشد.

منبع: کتاب از داستان‌ها باید آموخت، ص ۳۱