در دوران دانشجویی دوستی داشتم که علاوه بر درس و دانشگاه، چند جایی هم به صورت پاره وقت مشغول کار بود. با این وجود هیچ وقت یادم نمی‌آید کلاسی را غیبت کرده باشد. همیشه زودتر از بقیه می‌رسید تا خدایی نکرده حتی تاخیر هم نخورد. هیچ وقت هم هیچ کدام از درس‌هایش را حذف نکرد و در آخر با معدل الف یک ترم زودتر از بقیه درسش را تمام کرد. بلافاصله هم بعد از دانشگاه در جایی که علاقه‌اش بود مشغول به کار شد. تازه فقط کلاس‌ها و درس و دانشگاه نبود، فعالیت‌های اضافه و جانبی زیادی هم داشت که آدم تعجب می‌کرد چگونه این همه وقت اضافه می‌آورد. انگار حتی نمی‌گذاشت یک دقیقه هم از زمانش هدر برود.

آن زمان هر موقع با این آدم حرف می‌زدم، جوری درباره خودش صحبت می‌کرد که انگار از بقیه خیلی عقب‌تر بود. از چیزهایی که داشت ابراز نارضایتی می‌کرد و همیشه دنبال چیزهای بیشتری بود. موقعیت‌ها و کارهایی که انجام داده بود به چشمش نمی‌آمد. دائم از موفقیت این و آن می‌گفت و آنها را با ناکامی‌هایی که تجربه کرده بود مقایسه می‌کرد. به این باور رسیده بود که اگر کاری هم کرده به عوامل بیرونی مثل شانس و قضا و قدر مربوط می‌شود و خودش دخالتی در آن ندارد! در عوض اگر موقعیتی بود که در آن شکست خورده بود، کاملا مربوط به خودش و ناکفایتی‌هایش بود.

وقتی به این آدم‌ها نگاه می‌کنم متوجه می‌شوم که مشکل خیلی از ما این است که خودمان را نمی‌پذیریم. شاید فکر کنید که این نپذیرفتن بیشتر در ناتوانایی‌ها و محدودیت‌هایمان باشد، اما من فکر می‌کنم موضوع اصلی نپذیرفتن توانایی‌های شخصی ماست. تاثیر این مسئله به مراتب خیلی بیشتر از دو گزینه قبل است. خیلی‌ها در حوزه تخصصی که دارند آدم‌های کاربلدی هستند یا هوش و ذکاوت بالایشان مسائل سخت و بزرگ را برایشان راحت و پیش پا افتاده می‌کند. خیلی‌ها هم با سخت کوشی و تلاش‌های شبانه روزی به جایگاه خوبی رسیدند. حالا شاید نه خیلی بزرگ ولی حداقل نسبت به خودشان قابل تقدیر و احترام است. اما وقتی با این افراد حرف می‌زنی متوجه می‌شوی که خودشان را نپذیرفتند. در واقع آنها خودشان را یا آدم‌های خوش شانسی می‌بینند یا چیزی که دارند را آنقدر کوچک می‌کنند که به چشمشان نیاید. از این بدتر حتی ممکن است اصلاً ندانند کجا ایستاده‌اند که بخواهند به آن افتخار کنند. شاید برای همین یک نوع بی‌قراری و خود کوچک بینی در این افراد وجود دارد که هیچ وقت آنها را راضی نمی‌کند. من فکر می‌کنم هرچی که هست کم یا زیاد بزرگ یا کوچک زشت یا زیبا باید خودمان را همانطور که هستیم بپذیریم و این پذیرفتن است که ما را به آرامش می‌رساند.

فائزه مجردیان_ خبرنگار تحریریه جوان قدس