مسعود حکم‌آبادی- برای ما مشهدی‌ها، مخصوصا آن‌هایی که از نزدیک با «محسن قهرمانی» آشنایی دارند، خیلی سخت است که این چنین نظاره‌گر هجمه‌ها علیه داور همشهری‌شان باشند. اینکه قهرمانی در قضاوتش در بازی پرسپولیس اشتباه کرد یا نه (که البته می‌شود ثابت کرد که اشتباه نکرده) یک طرف، اما اینکه حرف‌هایی علیه او زده می‌شود، از سوی دیگر باعث می‌شود وقتش باشد کمی دل‌مان به حال قهرمانی دوست داشتنی بسوزد.
«محسن قهرمانی» بر عکس آنچه خیلی‌ها می‌گویند اتفاقا اهل ادا درآوردن و آرتیستی نیست، واقعیت چهره او همین است، او اوج بازیگری‌اش را در دربی سال گذشته انجام داد، جایی که به زور می‌خندید و با همه مدارا می‌کرد، قهرمانی اما واقعیتش آن چیزی است که در بازی با سپاهان و خیلی بازی های دیگر دیدیم، او همیشه اخم‌هایش درهم است مگر اینکه خلافش ثابت شود! اتفاقا اصلا هم دوست ندارد خودش را نشان دهد، چون به اندازه کافی شهرت دارد و لازم نیست فریاد بزند من «محسن قهرمانی»ام. این ادعاها را بیش از هرکسی کسانی می‌توانند بفهمند که به هر طریقی قهرمانی را می‌شناسند و با او در ارتباطند.
با این حال او در بازی با سپاهان یک پنالتی اعلام کرد که بهترین اظهارنظر را یکی از کارشناسانی کرد که گفت: «قهرمانی از زمانی که صحنه را دیده، درست قضاوت کرده است.» حقیقت ماجرا هم این بود خطای مشکوک بازی پرسپولیس و سپاهان به 2بخش تقسیم می‌شد. اول خطای «شجاع خلیل‌زاده» روی «میثم حسینی» دوم تلافی کردن میثم حسینی با پشت پا انداختن به خلیل‌زاده که محسن قهرمانی از قسمت دوم شاهد ماجرا بوده و طبیعی است پشت پا انداختن مدافع پرسپولیس به مهاجم سپاهان در محوطه جریمه کارت قرمز و پنالتی دارد مخصوصا که توپی در بین 2بازیکن نباشد. قهرمانی در این صحنه حواسش مثل هر داوری به جایی است که توپ وجود دارد و طبیعی هم هست که به 2بازیکنی که بدون توپ با یکدیگر درگیرند کاری نداشته باشد و این وظیفه کمکش بوده که به او برساند چه اتفاقی افتاده که نرسانده، پس این یک اشتباه معمولی داوری بوده که هزاران بار دیگر اتفاق افتاده است.
اما صحبت از رشوه کردن و شماره حساب رفقای قهرمانی و «خیلی چیزها»یی که دایی می‌داند و نمی‌گوید به نظر کار جالبی نیست، چه اینکه آن طرف «علی دایی»ای ایستاده که رسانه‌ها منتظرند چیزی بگوید و بنویسند، این طرف محسن قهرمانی که حق مصاحبه ندارد و گوشه رینگ باید بایستد و حملات دایی را ببیند، چه اینکه تمام ناراحتی‌اش را با این جمله تخلیه کند که «دایی در حدی نیست که جوابش را بدهم» و اتفاقا بر خلاف پوزخند عده‌ای به این جمله، حرف قهرمانی کاملا صحیح است چرا که اگر علی دایی از بزرگان فوتبال است، قهرمانی هم قطعا از بزرگان داوری ماست.
دایی خیلی راحت گفته از شب قبل می‌دانسته «قهرمانی به سمت سپاهان غش کرده» این کلمه عجیب و غریب که زاییده ذهن یک اسطوره فوتبال این مملکت است، در حالی زده می‌شود که وقتی قهرمانی قضاوت بازی راه‌آهن و فجر سپاسی را به عهده داشت، دایی گفته بود: «آقای قهرمانی یکی از بهترین داوران کشور ماست و به نظر من داوری خوبی انجام داد.» آیا دایی آن زمان از چیزهایی خبر نداشته که بگوید و حالا این طور تهدید می‌کند که اگر دهانش باز شود درباره این داور مشهدی خیلی چیزها می‌گوید؟!
پرسپولیسی‌ها آنقدر قبح بی‌حرمتی به یک داور (نه به عنوان داور که به عنوان یک انسان) را ریخته‌اند که امثال کفشگری و عالیشاه و خیلی پرسپولیسی‌های کوچک هم به خودشان نه‌تنها اجازه مصاحبه علیه داور که اجازه بی حرمتی به قهرمانی را می‌دهند، تا جایی که صادقیان خیلی راحت می‌گوید: «قهرمانی مشکل روحی روانی دارد!» فارغ از اینکه قهرمانی قضاوت بدی داشته، آیا پسندیده است که کسی این چنین به خودش اجازه بی حرمتی بدهد، حالا نه برای قهرمانی که برای هرکس دیگر.
این حملات دایی و بازیکنانی که شاید نصف قهرمانی هم سن نداشته باشند، قطعا کار را بدتر از الان خواهد کرد، «محسن قهرمانی» با این مصاحبه‌ها از دنیای داوری کنار نخواهد رفت، اما تا ابد هرگاه برای دایی و پرسپولیس سوت بزند، از این همه اتهامی که به او زده شده، یادش خواهد آمد... راستی اگر «محسن قهرمانی» رشوه‌بگیر بود، الان باید برای چندر غاز حقوق اداره پست، صبح به صبح تا میدان عدل خمینی می‌رفت؟!