حَتَّى إِذَا اسْتَیْأَسَ الرُّسُلُ وَظَنُّواْ أَنَّهُمْ قَدْ کُذِبُواْ جَاءهُمْ نَصْرُنَا فَنُجِّیَ مَن نَّشَاء وَلاَ یُرَدُّ بَأْسُنَا عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِینَ؛
تا هنگامى که فرستادگان [ما] نومید شدند و [مردم] پنداشتند که به آنان واقعا دروغ گفته شده یارى ما به آنان رسید پس کسانى را که مى‏خواستیم نجات یافتند و[لى] عذاب ما از گروه مجرمان برگشت ندارد. (یوسف، 110)
در طول تاریخ، پیامبران در دعوت خود مستمر و مصر بودند، تا آنکه از هدایت مردم مایوس می شدند، چنانکه مخالفان لجوج نیز دست از مقاومت بر نمی داشتند. نمونه هایی از آن را در قرآن می خوانیم:
نمونه یاس انبیاء:
بعد از آنکه نوح (ع) سالیان متمادی مردم را دعوت کرد جز گروه اندکی کسی ایمان نیاورد، خداوند به او امر فرمود: "لن یومن من قومک الا من قد آمن" (هود، 36) جز کسانی که ایمان آورده اند کس دیگری از قوم تو ایمان نخواهد آود. نوح (ع) در نفرین خود نشان از یاس او نیز دارد، می گوید: "ولایلدوا الا فاجرا کفارا" (نوح، 27) یعنی از اینان جز کافر فاجر نیز متولد نخواهد شد.
در داستان زندگی هود، صالح، شعیب، موسی و عیسی علیهم السلام نیز این یاس از ایمان آوردن کفار به چشم می خورد.
نمونه سوء ظن مردم به انبیاء:
کفار تهدید انبیاء را توخالی و دروغ می پنداشتند. در سوره هود آیه 27 می خوانیم: "بل نظنکم کاذبین" (هود، 27) گمان می کنیم شما دروغگویید. یا اینکه فرعون به موسی (ع) گفت: "انی لاظنک یا موسی مسحورا" (اسراء، 101) به راستی گمان می کنم که تو افسون زده ای.
نمونه نصرت خداوند:
قرآن نصرت الهی را حقی می داند که خداوند بر خود لازم کرده است "وکان حقا علینا نصر المومنین" (روم، 47) یعنی یاری مومنان بر ما لازم است. یا در جای دیگر می فرماید: "نجنینا هودا و الذین آمنوا معه" ما هود و مومنین را نجات دادیم. اما درباره قهر خداوند که از مجرمان بر نمی گردد در سوره رعد آیه 11 می فرماید: "اذا اراد الله بقوم سوء فلا مرد له" (هود، 58) هر گاه خداوند بر قومی قهر بگیرد، برگشت ندارد.
انتهای خبر/