در این باره روایت شده است که امام رضا (ع) فرموده اند: مردم بنی اسرائیل برای چند سال متوالی به علت نباریدن باران، به خشکسالی بسیار سختی گرفتار گردیدند. در میان این قوم، روزی زنی لقمه ی نانی داشت و چون آن را در دهان نهاد تا بخورد، همان لحظه فقیری فریاد برآورد: ای بنده ی خدا، من بسیار گرسنه می باشم.

زن با خود گفت: در چنین موقعی که آن فقیر در گرسنگی و رنج بسر می برد، بهتر است آن لقمه ی نان را صدقه دهم و لقمه را از دهان خود بیرون آورد و به آن فقیر صدقه داد.

از قضا، پسر خردسال آن زن که برای جمع آوری هیزم به صحرا رفته بود، ناگهان گرگی به او حمله ور شد و او را به دهان گرفته و با خود بُرد.

غوغایی بلند شد و آن زن به دنبال گرگ دوید. پس خداوند تبارک و تعالی به اذن خود، جبرئیل را فرستاد و آن کودک را از دهان گرگ بیرون کشید و در کمال سلامت به مادرش تحویل داد و گفت: ای بنده خدا؛ آیا راضی شدی؟ این لقمه به جای آن لقمه.

منابع:
1- شیخ صدوق. ثواب الاعمال: 140.
2- قربانی. هزار و یک حدیث رضوی، ج1: 280.