در این باره روایت شده است که امام صادق (ع) بیان داشته اند: هنگامی که خداوند متعال جانِ مومنی را بگیرد، دو فرشته (که مامور ثبت و ضبط اعمال او می باشند) به سمت آسمان رفته و عرض می کنند: پروردگارا؛ این بنده ی توست و خوب بنده ای بود و فرمانبردار تو بود و ما جان او را به نزد تو آورده ایم.

پس خدای جلیل جبار می فرماید: بسوی زمین بازگردید و در نزد قبر بنده ی من باشید و مرا تمجید، تسبیح و تهلیل گویید و ثواب آن را برای بنده من بنویسید تا زمانی که او را از قبرش برانگیزانم.
پس چون خداوند آن مومن را از قبرش برانگیزد، فردی (فرشته ای) نیز با او خارج می گردد که در پیشاپیش او راه می رود و هرگاه آن بنده یکی از هراس های هولناک روز قیامت را ببیند، آن فرشته خطاب به او می گوید: نترس و غم مخور، تو را مژده باد به شادی و کرامت خدای عزوجل و این حال بر او ادامه دارد تا در محضر خداوند حاضر می شود، و خداوند نیز در حسابرسی او سخت نمی گیرد و او را بسوی بهشت فرمان می دهد و آن فرشته نیز در کنار او می باشد، پس در آن لحظه بنده به آن فرشته می گوید: تو چه کسی هستی که از لحظه خروج از قبر همراه من بودی و همواره مرا به کرامت خداوند در حق من مژده می دادی؟

سپس آن فرشته گوید: من آن شادی هستم که در دنیا به برادر مومنت رسانیدی، و خداوند مرا آفرید تا دلِ تو را در روز قیامت شاد گردانم، و همچنین در جایی دیگر امام صادق (ع) می فرمایند: کسی که دلِ مومنی را در دنیا شاد نماید، خداوند او را در روز قیامت شادمان می گرداند و به او گفته می شود: آنچه را دوست داری از خداوند طلب نما که براستی تو همان کسی می باشی که شادمان کردن دوستان خدا را در دنیا دوست می داشتی و بدین ترتیب آنچه را که او درخواست نماید به او می دهند و افزون بر این، خداوند متعال از نعمت های بهشتی آن قدر به او عطا می نماید که حتی در ذهن و فکر و دل آن فرد خطور نکرده باشد.

منابع:
1- علامه مجلسی. بحارالانوار، ج74: 283، 304.
2- رسولی محلاتی. راهنمای بهشت: 18، 22.