ساعتی از اذان ظهر نگذشته که راهی جاده قدیم مشهد نیشابور میشوم ، جاده بشدت لغزنده است و برفی که از صبح شروع شده همچنان میبارد ؛ از شهر که خارج میشوی باد نیز دست به دست برف میدهد تا بوران را مهمان مسافران جاده ها کند ؛ درگمانم این است که دراین هوای سرد وبارش شدید برف آیا میتوانم زائر پیاده ای را پیدا کنم که چندعکس گرفته و گفتگویم را با او ترتیب دهم .

اما هنوز چند صد متری از جاده نگذشته که موکبهای صلواتی درکنار جاده توجهم را جلب میکند ؛ گرمندو شلوغ ؛ هرموکبی به فراخور خود هیمه ای گرد آورده واتشی افروخته است ؛ اتشی که تنها لحظاتی میزبان زائران پیاده ای باشد که تنها لحظاتی توقف میکنند تا حرارت اتش را به  صورتهای سوخته از سرمایشان میهمان کنند.

احوالپرسی وپرس وجویی مختصر, راه رانشانم میدهند ومیگویند هنوز هزاران عاشق درراهند ؛ انهایی که صبح اول وقت ازباعچه حرکت کرده اند الان رسیده اند بقیه درراهند ؛ کسانی که توانایی حرکت درسوز سحرگاهان  رانداشتند.

دوباره راه میافتم و از انچه می بینم غرق تعجب میشوم ؛اینمه عشق واردات را به هیچ معیاری نمیتوان سنجید ؛ اینهمه معرفت را درهیچ نوشته ای نمیتوان گنجاندو این همه دلباختگی را با هیچ رنگی وبومی نمیتوان تصویر کرد.

زن ومرد و پیر وجوان هستند، پیرانی که قدم برداشتن جز به عشق او که امام رئوف است دراین سرمای استخوان سوز قابل باور نیست وجوانانی از دختر وپسر که هر روز وشب از ماهواره های فساد ونفوذ میشنویم درگیر زندگی ظاهری این روزها شده اند ؛ اما نه اینجا هوای دیگری است و همانها قدم بر قدوم بزرگتران خود میگذارند تا مشق عشق ودلدادگی کنند وبردهان ان یاوه گویان بکوبند وبگویند که همچنان درراه حب ائمه طاهرین حاضرند سردترین جاده هارا بپیمایند واینها را تنها وتنها برای تزکیه روح وتصفیه جسم به جان بخرند.

دریکی از صلواتی ها همکلام چند زائر پیاده میشوم ؛ هیچ سخنی از سختی راه نمیگویند از سرما وسوز وبرف وبورانی که تا عمق استخوان نفوذ میکند ، درچشمانشان شوق زیارت ووصل موج میزندو با شوری وصف ناپذیر اولین کلامشان این است که فردا  درصحن حرمش زیارتنامه خواهیم خواند.

از روستاهای میانه جاده تربت حیدریه وخواف امده اند وچند شب را درمسیر گذرانده اند ؛ کاروان انها هماهنگی های لازم را کرده وامکانات راهمراه دارند ؛ میگوید دیشب شب سردی بود اما به مسجدی رسیدیم که وسایل گرما زا مهیا بود وبا پتوهایی که همراه داشتیم سرکردیم . میگفت اما شنیدم  کسانی که درقالب کاروان نبودند وامکانات لازم را نداشتند شب سختی را پشت سرگذاشتند بویژه انهایی که نتوانستند خودرا به جایی برسانند که وسایل گرما زا داشته باشد.

از پذیرایی بین راه پرسیدم با لحنی که حکایت از عزت نفس فراوان داشت گفت: برای خوردن و اشامیدن که قدم دراین راه نگذاشتیم ؛ اما موکبهای برپا شده از زایران پذیرایی میکنند وانقدرهست که گرسنه وتشنه نمانیم .

راه را ادامه میدهم ؛ هرچه جلوتر میروم سرد تر وسردترمیشود و گام برداشتن حتی برای چند لحظه دشوارتر ؛ کاروانهای دیگری میرسندو احوالپرسی گرمی دارند ؛ همه التماس دعادارند غافل از اینکه ما بیشتر محتاج دعای خیر انها هستیم که دلشان پاک است دعایشان به استجاب نزدیکتر.

خانم میانسالی که به همراه دخترش با کاروانی از جوین امده است میگوید دیشب را درباغچه سرکردیم وهرطور بود گذشت اما سرد بود و چون کاروان ما به اندازه کافی پتو نداشت برخی ها شب سردی را تجربه کردند اما عشق به امام رضا (ع) اصلا نمیگذارد کسی گلایه یا اعتراضی کند .

میگوید: کسی را که به زور به این مسیر نمیاورند هرکه امده عاشق امام  است و خودش خواسته که بیاید ؛ خیلی از کسانی که درکاروان هستندنذر دارند که با پای پیاده به زیارت بروند وخیلی هم هستند که بر این باورند برای رسیدن به طاووس جان باید رنج هندوستان تن را تحمل کنند .

سخنش حسابی به فکر فرو میبردم ؛ گاهی پیش میاید که توقع شنیدن جملات چنین بزرگمنشانه را از کسانی که زندگی عادی و عامی دارند نداری و بخودت نهیب میزنی که از کاروان عشق عقب مانده ای ...

اما این خانم نکته خوبی را هم اشاره میکند که برای بانوان حاضر درکاروانها باید موکبهای ویژه ای باشد و اتاقها یا چادرهای مخصوص به انها اختصاص دهند که اکنون کمترموکبی به این نکته توجه دارد و یا مختلط است و یا برای اقایان تدارک دیده شده است او البته اشاره دارد به کار خوبی که درموکب کفشداران بارگاه منور رضوی درباغچه انجام شده و برای بانوان مکان وامکانات جداگانه ای ترتیب داده اند که بسیار مناسب است .

هنوز چندین کیلومتر به باغچه باقی مانده است ؛ اما کاروانهای پیاده یکی پس ازدیگری از راه میرسندو به سمت مشهد مقدس طی طریق میکنند ؛ با مردی که از سبزوار امده همکلام میشوم ؛ میگوید درکاروان ما چون افراد مسن زیاد هستند ومسیرمابین سبزوار تا نیشابور وسپس تا باغچه هم بسیار سرد بود هم طولانی واز توان انها خارج بود تا باغچه با اتوبوس امدیم و از انجا با پای پیاده مشرف میشویم .

تنها گلایه اش از نبود سرویس های بهداشتی به اندازه کافی درطول مسیر است ومیگوید برخی جاها سرویس بهداشتی راه اندازی کرده اند اما بعد دیگر توجه ندارند که بسیاری از زائران دایم وضو هستند و از اب و سایر موارد خبری نیست ؛ و همین مساله برای بسیار دردسرساز میشود.

او همچنین میگوید که تا صبح امروز خبری از بارش برف نبود و کمتر کسی لباس مناسب برف با خود اورده است و برای جلوگیری از خیس شدن لباسها مجبور شدیم  نایلونهای بزرگ تهیه کرده انها را برتن کنیم ؛ کاش موکبها بجای اینهمه چای و برخی پذیرایی هایی که خیلی هم نیاز نیست ؛ تن پوشهایی برای جلوگیری از نفوذ اب به لباس تهیه میکردند ودراختیار زایران قرار میدادند.

البته زایر دیگری که بارانی تن داشت گفت که هلال احمر تعداد اندکی از این تن پوشها تهیه کرده ودرمسیر دراختیار زائران قرار داد که البته تعدادش خیلی نبوده وبه همه نرسیده است .

جمعمان با زایران درکنار یکی از موکبهایی که اتشی برافروخته بودند گرمترشد وانها نیز راحتتر سخن میگفتند ؛ برخی از تجمع امکانات درفاصله باغچه تامشهد سخن به میان میاوردندو اینکه درسایر طول مسیر از نیشابور و تربت حیدریه وفریمان تا مشهد امکانات وموکبهای کمی مستقر شده اند.

دیگری میگفت حتی درهمین مسیر هم که برای تردد زوار پیاده اختصاص یافته انقدر ماشین بویژه کامیون وتریلی تردد میکند که بیشتر باید نگران تصادف با این خودروها باشیم ؛ هرچند در طول مسیر وضع بسیار بدتر است وعبور از حاشیه جاده باعث میشود که زائران پیاده امنیت جانی نداشته باشند اما حداقل دراین بخش از مسیر که زائران بسیار زیادترند تردد خودروها را کمتر کنند.

دیگری گلایه ای کرد که دلم را حسابی به درد اورد ؛ میگفت امروز ازصبح که برف درحاشیه جاده ها نشسته است برخی رانندگان بی توجه به اینکه زائران درحاشیه جاده درحرکتند با سرعت از روی برف ها عبور کرده و انها را روی مردم میپاشند , این مساله راوقتی دقت کردم درهمین مسیر باغچه تامشهد هم دیدم که برخی خودروها بی توجه به زایران پایشان را روی پدال گاز میفشارندو اب جمع شده درسطح جاده راروی زوار پیاده میریزندو جالب از صبر وبزرگواری این زائران که بجای ناسزا ، انها راصلواتی مهمان میکنند تا به سنت ائمه طاهرین خشم خود را مهار نمایند.

ساعتی را درهمانجا ماندم و کاروانها میامدند ومیرفتند با زائران همکلام میشدم ؛ وصف بیان شور وحالشان درتوان قلم نیست که به رشته تحریر دراورم ؛ انچه بودحدیث انسانهایی بود که عشق وارادت را درعمل معنا کردند وبس .