نخستین روزهای ماه مبارک رمضان، ماه ریاضت، تزکیه نفس و همراهی و همدردی با قشر تهیدست جامعه از راه رسیده است و سفره پر برکت الهی نیز به وسعت زمین گسترانیده شده تا هر انسان مومنی به وسعت قلب پاک و بی آلایشش از این خوان بزرگ بهره ببرد. یکی از سنت‌های نیکویی که در این ماه بسیار رونق می‌گیرد، سفره‌های افطاری ساده ای است که بهانه ای برای جمع شدن روزه داران به شمار می‌آید. از طرفی تشریفات و مهمانی‌های دولتی که آن‌ها نیز عنوان افطاری را با خود یدک می‌کشند، همراه با این ماه مبارک و به تصور برخورداری از ثواب افطاری و تداعی ارزش‌های دینی رونق خاصی می‌گیرند، فاجعه ای که مسیر را برای فراموش کردن ارزش‌های این ماه عزیز باز می‌کند و چاشنی سادگی را از سفره‌های افطاری حذف می‌کند، افطاری‌هایی است که بر سفره‌های رنگارنگش هیچ بویی از آرامش و سادگی استشمام نمی‌شود و بیشتر از نیت خیرخواهانه، انگیزه‌های دنیوی و مادی برجسته و به رخ میهمانان کشیده می‌شود. بدون تردید، نفس افطاری‌های ساده و بی پیرایه دولتی بسیار زیباست، زیرا محلی برای همنشینی همه نیروهای سازمان اعم از مدیر، کارمند و آبدارچی است، اما متأسفانه وقتی این عمل نیک، بوی رقابت و فخر فروشی را به خود می‌گیرد و جایگاه ارزش‌های الهی را دچار تنزل و شکنندگی می‌کند، دیگر از صبغه خوبی در نزد خداوند متعال برخوردار نیست. از این رو، اگر عزم راسخ و نظارت قاطع از سوی مسؤولان ارشد استان نسبت به جلوگیری این ناهنجاری و ممانعت از صرف هزینه‌های بیت المال صورت بگیرد، حتی از طریق نهاد‌هایی که داعیه حفظ و پاسداری از سنت‌ها و ارزش‌هایی همچون ساده زیستی را در استان دارند، افطاری‌های ساده و صمیمی با هدف صرفه جویی در مصارف عمومی و انگیزه فرهنگ سازی در کاهش هزینه‌های بیت المال برگزار شود، بدون تردید تأثیر مثبت و سازنده ای برای جامعه خواهد داشت. مدیران باید به این نکته واقف باشند که مردم استان با فرهنگ و منش رضوی رشد کرده اند و جدای از هر سطح برخورداری اجتماعی و مادی، همواره به مسأله ساده زیستی مدیران به عنوان قله انتظارات خود می‌نگرند، بنابراین مدیران استان باید از تفکر و تصور اینکه مسیر رسیدن به پله‌های ترقی و مناصب سازمانی از محل سفره‌هایی با بوی اسراف و تبذیر می‌گذرد بپرهیزند، زیرا در اسلام، اسراف و تبذیر هیچ جایگاه اجتماعی و سازمانی ندارد. بنابراین باید از نگاه‌های سلیقه ای با افزودنی‌هایی مانند فخرفروشی به سنت‌های حسنه ای مانند افطاری پرهیز شود تا این آرمان مقدس و الهی هویت اصلی خود را باز یابد و به فرصتی برای تجلی ارزش‌های دیگر ماه مبارک رمضان تبدیل گردد، اگر چه این پدیده غیر اخلاقی به قصه کهنه ای تبدیل شده است که همیشه و در ایام ماه ضیافت الهی تکرار و یاد آوری می‌شود، ولی فراگیران واقعی آن هر ساله کمتر و کمتر می‌شوند.