قیصر امین‎پور در کتاب ارزشمند «سنت و نوآوری در شعر معاصر» از سه نوع رویکرد به سنت شعری می‌نویسد:

- سنت به همان شکل قدیم قابل احیا و استفاده است.

- سنت با تغییر و به‌روز‎شدن قابل احیا و استفاده است.

- سنت مرده است و قابل به‌روز‎شدن و احیا نیست.

*

مضمون که حاصل برجسته‎سازی‌معناست، از سنت‎های شعری می‏باشد. آیا مضمون قابل به‌روز‎شدن و احیاست؟

کلمات در طول تاریخ معناهای خود را دایماً تغییر می‎دهند و گاه حتی معنایی کاملاً متضاد می‎یابند. در راستای این تغییرات، جایگاه آنها در ذهن و زندگی انسان تغییر می‎کند و همواره به‎روز می‎شود. از این منظر، مضامین سنتی شعر می‎توانند با تغییر وضعیت کلمات در طول زمان، مجدداً بازسازی و به‌روز شوند.

«پرگار عشق» در طول تاریخ شعر فارسی مضمونی بسیار پربسامد است و به‌روز‎کردن مجدد آن کار سختی است زیراکارکرد و حتی شکل پرگار در طول زمان خیلی عوض نشده است. علی باباچاهی نیز برای بازآفرینی این مضمون به سراغ کلمه عشق می‌رود. پس مضمون به جای تغییر شکلی و عینی که به شکل و کارکرد پرگار بر‎می‎گردد، دچار تغییر مفهومی می‎شود که به مفهوم عشق برمی‎گردد.

در فرم تازه این مضمون، برخلاف سنت شعر فارسی، عاشق دیگر سرگردان معشوق (همچون ساق متحرک پرگار) یا حتی نقطه پرگار وجود (مانند ساق ثابت پرگار) نیست بلکه اساساً اوست که معشوق را چون دایره‎ای می‎کشد. عاشق، پرگاری است که خودخواسته تنها به دایره می‌اندیشد و از سر او دست برنمی‎دارد.

این استقلال نسبی عاشق از معشوق هنوز هم مدرن نیست زیرا پرگار عاشق مدرن چه‎بسا بخواهد و بتواند که به جای دایره، مریع یا مثلث بکشد! او در هر صورت، تنها می‎تواند دایره بکشد. باباچاهی، خواه ناخواه، با احیا و به‌روز‎کردن یک مضمون سنتی، یک شعر سنتی نوشته است؛ هرچند از مفهوم سنتی عشق پا را فراتر گذاشته باشد.

*آدم‌ها در غروب اسم ندارند/ علی باباچاهی/ نگاه/ 1395/ صفحه 10.