به کرات دیده شده که بسیاری از نویسندگان ایران هیچ اشرافی بر تاریخ سرزمین خود ندارند و در نهایت، اشتباهات بزرگی را مرتکب می‌شوند که از سویی باعث می‌شود ارزش و اعتبار خود را از دست دهند و از سویی دیگر تاریخ ایران را تحریف کنند.

این دسته از نویسندگان باید به این مسأله آگاهی پیدا کنند که یکی از وظایف نویسنده داشتن اطلاعات کافی از تاریخ سیاسی، فرهنگی، دینی و اجتماعی است؛ حتی اگر نویسنده تمایلی به خلق داستان‌های تاریخی نداشته باشد. آگاهی از این مسایل است که دید نویسنده را وسیع می‌کند و به او کمک می‌کند جایگاه خود را در جهان و جامعه بشناسد. لذا  آگاهی از تجارب، باورها و پیشنه ملی کشور بی‌شک بسیار ارزشمند است.

متأسفانه برخی از نویسندگان در سخنرانی‌هایشان ناآگاهی‌های خود را فاش می‌سازنند. مثلاً یکی از نویسندگانی که با حمایت برندبازی‌های نوظهورِ برخی ناشران به‌تازگی اسمی پیدا کرده‌است، طی سخنرانی خود مدعی شد ایران در طول تاریخ به جز عرصه ادبی در هیچ ساحتی دستاورد ارزشمندی نداشته است و تمدن ایران فاقد ارزش و اعتبار است. او مدعی است تمام تاریخ ایران از جمله تخت‌ جمشید دوره هخامنشی بر پایه برده‌داری بنا شده است. این نویسنده نمی‌داند که در آن دوره معماران و کارگران نه‌تنها پول دریافت می‌کردند بلکه بیمه هم بوده‌اند. او نمی‌داند به مادران برای بزرگ‌کردن و شیردادن فرزندانشان حقوق داده می‌شده و نمی‌داند کانال سوئز بدون برده‌داری توسط ایران ساخته شده است. جای تأسف است برای نویسندگان ناآگاه یا مغرض که این‌گونه تمدن ایرانی را خدشه‌دار می‌کنند.