شروع یک سال تحصیلی پر حاشیه در راه است

فصل تابستان که از راه می رسد خوابگاه ها دستی به سر و روی خود می کشند. تعمیرات لازم و نقاشی در و دیوارها انجام می شود؛خلاصه همه چیز مهیای حضور دوباره دانشجویان خوابگاهی است. این روزها خوابگاه ها با در و دیوار تمیز و آشپزخانه های مرتب پذیرای دانشجویان ورودی های قدیم هستند و تا دو سه هفته آینده باید خود را برای میزبانی دانشجویان تازه وارد هم آماده کنند.

غذاهای مادر پز؛یاور همیشگی دانشجویان

دانشجویان هم که دیگر با راه و رسم خوابگاه داری خو کرده اند فهرستی بلند و بالا از همه وسایل تازه که باید در اتاق های چند نفره شان جا بدهند، آماده می کنند و مهمتر از همه غذاهای مادر پز است که حالا در فریزرها قرار دارند تا به وقتش به یخچال کوچک و شلوغ خوابگاه منتقل شود.تا یک ماه غذاهای مادر پز همچنان جان دانشجو را از غذاهای سلف نجات می دهد!

حال و هوای اسباب کشی دانشجویی

همه ساختمان خوابگاه ها خالی هستند و کم کم اسباب کشی ها شروع می شوند، یکی،چند چمدان با خود می آورد و چند دست رختخواب را در ملحفه ای پیچیده و به اتاق می برد.دانشجوی دیگری با کمک همکلاسی هایش یک کمد نو برای وسایل شان به صورت مشترک خریداری کرده و حالا باید آن را جایگزین کمد قدیمی و بدون قفل کند.

کم کم در هفته جاری و هفته های آینده کلاس های درس هم شروع می شوند و دیگر خوابگاه ها پس از سه ماه با صدای دمپایی و کفش دخترها و پسرهای دانشجو حال و هوای دیگری به خود می گیرد. داستان های آشپزخانه ها و آشپزی و استفاده نوبتی از گازهای محدود آشپزخانه را هم که همه ما بلدیم؛ حتی اگر خوابگاه را تجربه نکرده باشیم اما می دانیم آنجا چه خبر است. اما دانشجویان مگر می شود دلی پر از غصه از خوابگاه نداشته باشند؟ هر چند هیجان زندگی در خوابگاه جای خود را دارد و تا سال ها از خاطرات خوابگاه برای فرزندان و دوستان شان می گویند اما مشکلات هم گاهی سر به سرشان می گذارد.

دعوا بر سر بهترین جای اتاق

امین،دانشجوی دانشگاه خواجه نصیر است که در سال دوم رشته مهندسی برق این دانشگاه تحصیل می کند و از خوزستان برای تحصیل به تهران آمده است. امین درباره ماجراهای اسباب کشی به خوابگاه دانشگاه خودش به خبرنگار ما می گوید: خوابگاه نشینی مشکلات زیادی دارد،اگر رشته و دانشگاهم را دوست نداشتم و مشکلات مالی زندگی در تهران اجازه می داد حتماً از این شهر می رفتم. خوابگاه های دانشگاه خیلی شلوغ است، بعضی از مسوولان خوابگاه رفتارهای خوبی با ما ندارند و ما اول هر سال تحصیلی که از شهرمان به تهران بر می گردیم ، دعا می کنیم آن مسوول قبلی دیگر نباشد. برخی از ارشدهای خوابگاه قوانین غیرمنطقی برای استفاده از آشپزخانه می گذارند. خوابگاه ها تنها یک ماه اول خیلی تمیز هستند اما در ماه های بعد دانشجویان اهمیتی به این نظافت کردن ها نمی دهند.به خصوص خوابگاه پسرها که کمتر دانشجوی وسواسی در آن پیدا می شود.

امین درباره اتاقی که در سال تحصیلی جدید باید در آن زندگی کند، می گوید: با سه تا چهار دانشجوی دیگر هم اتاقی هستم. دو نفرشان را می شناسم اما دو نفر بعدی حتماً تازه وارد هستند. اتاق ها کوچک و خیلی قدیمی اند. هر دانشجو هم قانون خاص خودش را در اتاق دارد. موقع اسباب کشی همه چیز بهم می ریزد و هر کدام می خواهند در بهترین نقطه اتاق وسیله های شان را قرار دهند که گاهی موجب کدورت می شود، در نهایت یکی باید کنار بیاید. چاره دیگری نیست.

تصور یک ویلا داشتیم!

سارا روزبهانی دانشجوی ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی از مشکلات فرسودگی خوابگاه ها در اول هر سال تحصیلی می گوید: ترم اول که وارد دانشگاه شدم ابتدا سری به سایت دانشگاه زدم تا شرایط خوابگاه ها را ببینم.چنان از ساختمان خوابگاه ها تعریف شده که فکر می کردیم قرار است به ویلایی در شمال کشور عزیمت کنیم. اما وقتی وارد ساختمان خوابگاه شدیم دیوارهای سیاه و دوده گرفته اولین چیزی بود که خودنمایی می کرد و خبر از سر درون می داد! کم کم که به فضای خوابگاه با کمک درد دل کردن با بچه ها خو گرفتیم، متوجه شدیم مشکلاتی در این خوابگاه وجود دارد که گاهی باید کلاس ها را تعطیل کنیم و برای حل آن به اتاق معاونان و رئیس دانشگاه رفت و آمدهای مکرر داشته باشیم.

یخچال؛دغدغه مهم دانشجویان خوابگاهی

سارا درباره اسباب کشی های دختران دانشجو به خوابگاه هم نکاتی را خاطرنشان می کند: اول اینکه تا اجاره بهای خوابگاه را پرداخت نکنیم به ما اصلاً اجازه ورود نمی دهند که این کار اصلاً درست نیست. به هر حال ما دانشجوی دانشگاه هستیم و این قوانین به شخصیت و حرمت اسم دانشجو خدشه وارد می کند. نکته مهمتر یخچال خوابگاه است و معمولاً اجازه نمی دهند هر اتاق یک یخچال داشته باشد. حالا تصورش را بکنید که همه دانشجویان روزهای اول که به خوابگاه می آیند با یک چمدان غذای خانگی می آیند؛مگر یخچال و فریزر فرسوده اش چقدر جا دارد؟

اینجاست که دعواهای دخترانه شکل می گیرد و بعضی از دختران بداخلاق خوابگاه زورشان می چربد. بقیه هم مجبورند فکری به حال غذاهای شان بکنند.

وقتی خوابگاه داری سخت می شود

معصومه شاهرخی مسوول خوابگاه دختران دانشگاه شهید بهشتی در گفت و گو با خبرنگار ما درباره وضعیت خوابگاه ها در اول هر سال تحصیلی می گوید: خوابگاه های همه دانشگاه ها فرسوده هستند و دیگر کمتر خوابگاه جدید ساخته می شود، در مقابل دانشگاه ها در حال افزایش تعداد خوابگاه های خودگردان هستند تا هزینه کمتری برای خوابگاه داری بپردازند.واقعیت این است که میزان تقاضای دانشجویان خوابگاهی بیشتر از ظرفیت اتاق ها و تخت هاست. گاهی مجبوریم دانشجویان بیشتری را در اتاق های سه تا چهار نفره جا بدهیم. حتی یک یا دو نفر هم مجبور می شوند شب ها روی زمین بخوابند. خانواده ها به ویژه پدر و مادر دختران دانشجو تاکید دارند دخترشان در خوابگاه زندگی کند و زندگی در خانه دانشجویی را برای آن ها نمی پذیرند. بنابراین دانشگاه ها هم مجبور می شوند شمار بیشتری از دانشجویان را اسکان دهند که البته مشکلات خیلی بیشتر می شود.

به گفته این مسوول، ابتدای هر سال تحصیلی این مسایل به اوج خود می رسد، هر دانشجو با اخلاق و روحیه متفاوتی وارد خوابگاه می شود، گاه بین شان بحث هایی پیش می آید و مسوولان خوابگاه مجبور می شوند برای ادامه امور، کمی برخوردهای جدی به خرج دهند وگرنه اداره خوابگاه از دست شان خارج می شود.

این مسوول خوابگاه، بخش دیگری از مشکلات را ناشی از کمبود بودجه دانشگاه ها برای تامین نیازهای خوابگاه ها اعلام کرده و می گوید: دانشگاه ها به دلیل کسری های بودجه ای که هر سال به میزان شان افزوده می شود توان خیلی کمی برای بازسازی خوابگاه ها دارند. تصورش را هم بکنید طی یک سال تحصیلی چه بلاهایی بر سر خوابگاه ها که نمی آید. به هر حال یک خوابگاه فرسوده چقدر تحمل این شلوغی ها را دارد؟ در زمستان هم مشکلات اساسی خوابگاه ها نظیر چکه کردن سقف ها، عدم کارایی سیستم های گرمایی، خرابی دیوارها، یخ زدگی آبها وجود دارد.

عطای خوابگاه را به لقایش بخشیدم

داستان های خوابگاه نشینی دانشجویان تمامی ندارد. اگر هر ترم هم گزارشی از خوابگاه ها تهیه شود باز هم حکایت مثنوی 70 من کاغذ را دارد که هیچ گاه تمام نمی شود. تفاوت های فرهنگی میان دانشجویان، رواج برخی ناهنجاری ها در خوابگاه ها و اختلافات و مشکلاتی که برخی دانشجویان با هم دارند دیگر در خوابگاه ها عادی شده است.

مهدی دانشجوی خوابگاه مرکز آموزشی استهبان است او از جمله دانشجویانی به شمار می آید که در همان سال اول دانشگاه عطای خوابگاه را به لقایش بخشید و مجبور شد خانه دانشجویی بگیرد.مهدی در این باره به خبرنگار ما می گوید: تصورش را بکنید که شب امتحان موقع درس خواندن و مرور کردن است، اما چند اتاق آن طرف تر برخی دانشجویان گردهمایی گذاشته و مشغول ساز و آواز هستند، تذکرهای چندین و چند باره و اعتراض و دعوا هم چاره ساز نیست. به جز اینها رعایت نکردن مسایل ابتدایی و جزیی بهداشتی در خوابگاه ها راه دیگری به جز عزیمت به منزل دانشجویی برایم نگذاشت. تنها ترم اول را تحمل کردم و ترم دوم که رسید وسیله هایم را برداشتم و به دنبال خانه دانشجویی در شهری کوچک بودم. با دو همکلاسی دیگرم که آن ها هم مثل من طاقت خوابگاه نداشتند به یک خانه رفتیم و حالا در کمال آرامش زندگی      می کنیم و درس می خوانیم. دلم برای دانشجویانی می سوزد که شرایط زندگی در خانه دانشجویی را ندارند و باید در خوابگاه بمانند.هر چه هم بیشتر می گذرد زندگی در خوابگاه خیلی سخت تر می شود؛ انگار که مسوولان دانشگاه اصلاً به خوابگاه توجه نمی کنند و تنها یادشان می آید که در هر تابستان باید آنجا را تعمیر کنند.

زنگ خطر خوابگاه ها برای مسوولان

از همه اینها که بگذریم، بهتر است مسوولان دانشگاه ها توجه بسیار جدی به خوابگاه ها داشته باشند، رواج انواع مواد مخدر صنعتی و سنتی، قلیان و سیگار میان شماری از دانشجویان دختر و پسر خوابگاهی، ترویج برخی فرهنگ غیراخلاقی و غلط در خوابگاه ها به دلیل اسکان دانشجویانی از شهرهای مختلف ضربات جبران ناپذیری به شخصیت دانشجویان وارد می سازد. تا چند روز دیگر نتایج آزمون سراسری هم اعلام خواهد شد و دانشجویان تازه وارد به ویژه در مقطع کارشناسی که روحی لطیف دارند به خوابگاه هایی وارد می شوند که مشکلات زیادی دارد و آن ها هم به گردونه مصایب خوابگاه افزوده می شوند. امیدواریم در سال تحصیلی جدید، مسوولان صندوق رفاه دانشجویان و وزارت علوم نظارت عملی بیشتری روی خوابگاه ها داشته باشند تا مشکلات حذف که نه ولی به حداقل برسند.