اصلاً - اهلِ مُحرم- به وجود نازنین تان است که بندِ دل شان پاره نمی شود وقتی به رزمِ علی اکبر و ابالفضل و حُر و حبیب گوش می کند و زنده می ماند پای روضه جدّتان، ابی عبدالله.

اصلاً شوقِ سربازی و عفو و عشق است که نصرت مان می دهد.

تمام پشت و پناه دوران! مَهدی جان! می دانیم بین الحرمین این روزها، اشکِ شما را به دامان دارد و حرم حضرت بی بی، به سلام ها و درودهایتان مزیّن است. غربت این روزهایتان را می دانیم قائمِ مظلوم!

می دانیم نشانی شما این روزها دور نیست... می دانیم هرجا که اسم دلربای حسین(ع) بر زبان باشد، آنجائید... هرجا که جماعتی، سوگوارِ سینه ی عطشان پسرِ فاطمه اند...

ای موعودِعالم! هَل مَن ناصِرَ یَنصُرَنی شصت و یک هجری،عمریست قلبمان را سوزانده؛ می شود امروز و در هنگامه غیبت کبری، زیرِ برگه نوکری و پادرکابی مان را امضا کنید؟

می شود این مُحرّم که شمع ها روشن اند و آدم ها خون گریه می کنند، آخرین پگاه و عشا چشم به راهی دنیا باشد؟ می شود تبِ مزمن دیدار به پایان برسد و نگاه جهان به جمالِ آخرین آفتاب، تابان شود؟

به قربان امامِ دور از نظری که این روزها، زیارت ناحیه مقدسه می خواند و چشمان تَرَش به طواف بارگاه خاندان هاشمی می گردد... به قربانِ صبوری و" ایاکَ نعبُد " های راستینی که برزبان جاری می کند... و به قربان رسولی که شرحِ پرده نشینی اش باید روز و شب مان را کُن فیکون کند و نمی کند...