استادکاری که هفتاد سال، کلاه و تن پوشِ چوپانی و خورجین و زیرانداز و بقچه ی نمدی به دنیا آورد و با یکی دو تن دیگر نگهبان چراغ این صنعت بومی در مازندران شد. 

حاج یحیی شاهنظری، حلاج باقیمانده از نسل دست بافته هاست. سرباز کهنه کاری که با تمام بی اعتنایی و بی مهری روزگار، هنوز می بافد و می مالد و امیدوار است.

اگر می خواهید از نزدیک با وارث نمدمالی ایران، ملاقات کنید به ییلاق جواهرده بیایید. به سرزمین دست ساخته های پُر زینت و پیرایه. به دنیای پنجه و کمان و قیچی.

همانجا که حاج یحیی، هنوز رویا و هنر و پشم را درهم می تند. هنوز با پشم و کُرک های سرخ و سفید و خاکستری و چنگک و طناب، رفاقت دارد. و عاشقانه، پشم های ریسیده شده را وزن و روی دار چوبی پهن می کند.

و هنوز زیر دستان توانا و مهربانش، پنج گل و برگ گل و سرعَلَمی و ترکمنی به دنیا می آید تا خانه ها زیبا و چشم نواز شود.

او که از ۱۰ سالگی در کارگاه های نمدمالی روستای جواهرده رامسر با پشم گوسفندان هنرنمایی می کند و کارهای دستی اش خواهان بی شماری در نمایشگاههای داخلی و خارجی دارد، تنها دلواپسی اش، انتقال میراث آبا و اجدادی درحال انقراضش به آیندگان است.

این نمدمال شمالی، آسوده خاطر نیست که عمرِ بافته ها و نقش و نقوشِ نمدها به دنیا باشد چون کسی را حامی و ادامه دهنده این صنعت بزرگ و دیرینه نمی بیند...