اختصاصی قدس آنلاین - ذرات کمتر از ۲.۵ میکرون، اصلی ترین آلاینده های شهری پس از ریزگردهایی هستند که روزهای خشک و داغ را برایمان پر می کنند تا دلمان برای روزهای آلوده زمستان خیلی تنگ نشود.
این ذرات از درون موتور خودروهای دیزلی بیشتر بیرون می آیند تا از دل خودروهای بنزینی؛ بنابراین اتوبوس، کامیون و در حقیقت ماشین های سنگین متهم ردیف اولند اما وقتی تعداد خودروهای بنزینی و دیزلی را بررسی می کنیم نگاه کنیم این ماجرا تغییر جدی می کند.
مردم رسما سوار قاتلین خویش می شوند؛ قاتلینی که گاهی باید برای خریدشان معادل حقوق یکسال خویش را پرداخت کنیم یا برابر سه سال و نیم کارکرد مستمر خود برای خرید آنها وام بگیریم.
قاتل تر از "مردان ایکس"
مهارت این قاتلین از "مردان ایکس" هم بیشتر است؛ کاری می کنند که اگر از تصادف جان سالم به در بردید و نامتان در میان "روزی حدود۵۰ " انسان کشته شده نبود (معادل سقوط یک هواپیمای قطع متوسط در هر روز) مطمنا از آلایندگی این خودروهای گران قیمت جان به در نخواهید برد و بالاخره با سکته ای یا سرطانی رو به قبله خواهید شد!
راهکار خلاصی از این وضع وخیم هم، این سه مورد است. اول: جلوگیری از تولید خودروهای بی کیفیت یا حداقل قرار دادن فیلتر تسویه ذرات معلق، درون این خودروها. اما سوال اساسی اینجاست که آیا به نظر شما کسی جرات و زور این اجبار به گروهک های خودروساز را دارد؟
دوم: ممانعت از ورود خودروهای آلاینده به محدوده طرح زوج و فرد براساس تعیین یک شاخص و پایه آلایندگی خداپسندانه _ نه خودروساز پسندانه _ در سیستم معاینه فنی نه ممانعت براساس پلاک.
و سوال دوم هم اینکه چرا پلیس زیر بار اجرای طرح اولی نرفته و با هزینه سرسام آور خرید و نصب دوربین، طرح دوم را می پسندد؟
و سوم : باد و باران! این راهکار تا امروز اصلی ترین راهکار مسئولین برای مقابله با آلودگی هوا بوده که به لطف الهی وضعیت هوای تهران ثابت کرد دیگر باران هم زورش به این خودروهای آلاینده و گران قیمت و البته سازندگان پرقدرتشان نمی رسد.
بگذارید لحن طنز را همینجا به نقطه ای ختم کنیم که اوضاع به حد افتضاح وخیم است! مطمنا فرزندان تولیدکنندگان این خودروها و واردکنندگان این بنزین ها در معرض این آلاینده ها رشد نخواهند کرد.
قربانی مائیم؛ کاش فراتر از مرز غرولوندهای سیاسی، مجلس و قوه قضائیه بی توجه به رانت ثروت و قدرت خودروسازان به راهکاری اجرایی برسند.
فراتر از استاندارد
وضعیت آلودگی هوای تهران براساس تحقیقات شهرداری تهران نسبت به سال گذشته در حال سقوط به ورطه وخامت "فراتر از استاندارد" است. یعنی در مجموع عموم روزهای سال وضع آلودگی بالاتر از حد مجاز است اما در ماه های خرداد و تیر به لطف گرد و غبار و در آذر و دی به لطف وارونگی، وضعیت به خطرناک پهلو زده و گاهی از آن هم جلو می زند. به مدد حضور بیش از حد مجاز ذرات معلق ناشی از عدم فیلتر در خودروهای بسیار سودآور دو شرکت بزرگ خودروساز هوای تهران در شرایط بسیار ناسالمی در تمام سال قرار دارد.
تحقیقات متعددی در کشورهای صنعتی یا رو به رشد، درباره آلودگی انجام شده که نگاهی ساده به نتایج آنها می تواند ما را به عمق تلخ این داستان واقف کند؛ اینها بخشی از تاثیرات منفی آلاینده هاست: افزایش فشارخون در بارداری، ناهنجاری های قلبی مادرزادی، عدم تعادل وزنی در نوزادان، کاهش سن آسم تا ۲۱ سالگی، افزایش سرطان در کودکی، افزایش چشمگیر کودکان مبتلا به آلرژی، سل، تغییرات رفتاری پایدار، مرگ و میرهای ناشی از عدم شرایط مناسب تنفسی، افزایش بیماری های قلبی و ریوی، گسترش ناباروری در مردان و...
اینها تاثیراتی تحقیق شده و قطعی است اما تلخ تر از این تحقیقات تاثیرات آن در طول زمان است. این وضعیت برای نسل بعدی ما اگر به همین شکل ادامه پیدا کند، ما با چه نوع جامعه ای مواجه خواهیم بود؟ کودکان سه ساله امروزمان وقتی بیست و سه ساله شوند با چه وضعیت پزشکی مواجه خواهند شد؟ سودآوری برای خودروسازان و واردکنندگان بنزین حتی اگر تکلیف ملت ایران باشد، این تکلیف کی تمام می شود؟ تکلیف ما مبنی بر تحویل نسلی سالم به انقلاب اسلامی چه می شود؟
دیگر نمی شود دل صبور داشت و چشم به آسمان دوخت که شاید باران کاری کند، تهران در روز جمعه آلوده بود، زیر بارش باران. دیگر با لبخند و روسری سبز و توهین به منتقدان آلودگی هوا نمی شود روزها را گذراند، مگر قرار نبود بنزین وارداتی ناجی مردم باشد؟ اینکه سودش به جیب چه کسی رفت بماند، چرا این نسخه جواب نداد؟ چرا مسئولی پاسخگو نیست؟
نمی دانم؛ شاید راهکارش به قول خانم ابتکار، در رفتن از تهران به خصوص مراکش باشد. اما اگر این است لطفا پاسخ بدهید که چرا مدام به دولت قبل برای طرح کاهش بار جمعیتی تهران اعتراض کردید؟
نظر شما