قدس آنلاین - خیلی هم ماجرای عجیبی نیست. اینکه «جردن باروز» - کشتی گیر سرشناس آمریکایی - علیه «ترامپ» حرف بزند ما را حیرت زده نمی کند. در واقع این روزها با وجود شاهکارهای رئیس جمهور آمریکا، عادت کرده ایم که هر از چندی یکی از شخصیت های سیاسی ، فرهنگی ، ورزشی و ... آمریکایی به حرف بیاید و دستکم گوشه یا کنایه ای هم به «ترامپ» بزند. اعجوبه کشتی آمریکا- جردن باروز -  بتازگی در گفت و گو با سایت «جی کیو» گفته است: «اگر ترامپ به ایران سفر می کرد ، ایرانی ها را می ستود».

شلوار کُردی، زعفران و باقی قضایا

هرچند «باروز» با حرف زدن علیه «ترامپ»  نتوانسته ما را غافلگیر کند اما با بقیه صحبتهایش و گفتن از رفتار برخی هموطنانمان توانسته ما را کمی تا قسمتی حیرت زده و حتی مانند خودش ذوقزده کند :« ... عشق به کشتی با هویت ملی ایرانی ها در آمیخته است...ایرانیان از مهربان ترین و مهمان نواز ترین مردم دنیا هستند... زمانی که من به فرودگاه رفتم، صفی از تماشاگران و هواداران به استقبال ما آمدند و بعد از مسابقات نیز ما را بدرقه کردند. در آمریکا نیز چنین استقبالی ندیده بودم... ما در قلب ایران احساس می‌کردیم در خانه هستیم!... خیلی ها مدت زیادی صبر می‌کردند با آنها عکس بیندازیم. حتی بعد از مسابقات، افرادی عادی برای من هدایایی  همچون لباس‌های کردی، کتاب شعر ایرانی، عروسک، زعفران و سوهان فرستادند...».

تمرین های باور نکردنی

چغر اما خوش بدن! کشتی گیر خوب و بلکه بسیار خوبی است. از آنهایی است که روی تشک کشتی بزرگ شده و توانسته با ترکیب کردن تلاش، استعداد، علم روز و کلکسیونی از فنون مختلف به اهالی کشتی ثابت کند که یک ورزشکار آکواریمی و تربیت شده برای شرایط خاص نیست. تمرین هایش را که ببینید متوجه می شوید چه می گویم. طناب زدنهای بی پایان، کار اصولی و علمی با وزنه و دستگاههای بدن سازی ، تمرینات سنتی مانند جا به جا کردن لاستیک لودر،بالا رفتن بی امان از پله های تمام نشدنی فلان استادیوم فوتبال، تمرینات تمرکزی ، دو های سرعتی و قدرتی، زیر گیرهای تمرینی برق آسا، عبور از موانع و... بخشی از تمرین های متنوع کسی است که خیلی از کارشناسان دنیای کشتی او را تا حد یک اعجوبه این رشته ورزشی می ستایند.

شکست ناپذیر؟

حالا اگر برویم سراغ پیشینه ورزشی و افتخاراتش ، سخت است که باور کنیم یک اعجوبه کشتی است. «جردن باروز» ، عضو باشگاه «سانکیست کیدز»  که حالا ۲۹ ساله است ، نخستین بار در سال ۲۰۱۱ در مسابقات جهانی کشتی آزاد توانست با شکست همه حریفان به سلطه چند ساله روسها در وزن ۷۴ کیلو گرم پایان داده و نگاهها را متوجه خودش کند. سال بعد با قهرمانی در المپیک لندن کارش را تکمیل کرد و سال ۲۰۱۳ نیز در مجارستان قهرمان مسابقات جهانی شد. خب ...همه اش همین است و البته چند بار قهرمانی در تورنمنت های معتبر بین المللی. یعنی از سال  ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴ که به «دنیس چارگوش» روس می بازد ، «جردن باروز» در همه مسابقات مهم و غیر مهم یکه تازی می کندو به رکورد ۴۸ مبارزه بدون شکست در میادین بین المللی هم می رسد. اما کو تا برسد به کسب ۷ یا ۸ مدال المپیک و جهانی! پس به نظر شما چرا از او یک اعجوبه شکست ناپذیر ساخته ایم و اینقدر لی لی به لالایش می گذاریم؟ واقعیت این است که افتخار اصلی و بزرگ «باروز»  تا امروز ، بی شکست ماندن در برابر کشتی گیران ایرانی است و انگار به جز اخلاق خوبش همین افتخار او را اینقدر توی دل تماشاگران ایرانی جا کرده است!

کُری خوانی هم بلد است

خیلی نه اما در حد معمول همه ورزشکاران اهل کُری خوانی هم هست. البته فراموش نکنیم «باروز» با اینکه کشتی گیر بسیار باهوش و توانمندی است و گاه و بیگاه خیلی حرفه ای و به چشم نیامدنی کُری می خواند، تا دلتان بخواهد در مصاحبه هایش بی حاشیه و اهل مرام گذاشتن و احترام به رقیبان است. همانطور که در کشتی هایش اهل دوز و کلک ، تمارض و بزرگنمایی نیست در اظهار نظرهایش نیز اهل گوشه و کنایه زدن و یا اغراق کردن نیست. مهرماه سال گذشته  نیز مانند همیشه که از ایران و ایرانی ها بخوبی یاد می کند در باره «حسن یزدانی» گفته بود: « واقعاً موافقم که مبارزه من و یزدانی در المپیک ، مبارزه قرن خواهد بود... او یک ستاره است... او هم تیمی من را شکست داده است و می دانم کشتی گرفتن با او سخت است ... البته من دست بالاتر را دارم ...هم تجربه ام بیشتر است و هم وزنم...» . البته باخت او به کشتی گیر روس در المپیک ۲۰۱۶ سبب شد مبارزه قرن هرگز شکل نگیرد. هفته پیش در کرمانشاه نیز «یزدانی» به یک وزن بالاتر رفت تا «باروز» موفق شود در ایران وبرابر کشی گیران ایرانی بازهم بی شکست باقی بماند.

کشورم را دوست دارم

اینقدر از مهربانی اش با ایرانی ها گفتیم و حالا وقتش رسیده کمی بیشتر به صحبت های قشنگ و گاه زیرکانه اش دقت کنیم. اینطور نیست که «جردن باروز» تنها به کشتی گیران و هموطنان ما حال بدهد . آقای ورزشکار با مرام حواسش هم هست که پای مرام گذاشتن ، دیگر قرار نیست ملیت و آمریکایی بودنش را فراموش کند و یا اینکه در سفر بعد کلی سوغاتی برای ما ایرانی ها از ینگه دنیا بیاورد و برای امضا دادن و عکس گرفتن با ما توی صف بایستد! در همین مصاحبه اخیرش می گوید: « ... خودم را یک ناسیونالیست نمی‌دانم اما کشورم را دوست دارم. آنچه که دوست داشتم مردم ایران بدانند و گوش بدهند این است که در آمریکا دموکراسی وجود دارد...» . به جز این درس دموکراسی و آموزش اصول ناسیونالیستی در یک مصاحبه دیگر در حالیکه ظاهراً از غرور ملی ایرانی ها تعریف می کند ، می گوید: « غرور و عِرق ملی ایرانی ها مرا یاد آمریکایی‌ها می اندازند. خیلی به کشورشان و پرچمشان عشق می‌ورزند»!

به نظر شما اگر حرف برخی کارشناسان را باور کنیم که «باروز» برخی مرام های پهلوانی و خیلی از فنون نابش را از کشتی ایران وام گرفته است ، این روحیه میهن پرستی و حواس جمعی اش نسبت به منافع ملت و کشورش را از کجا به ارث برده است؟

گفتیم مهمان نوازی ولی نه اینجوری!

رسیدیم به آخر مطلب و به نوبه خودمان از لطفی که «باروز» به مردم ایران کرده تشکر می کنیم اما خطاب به برخی هموطنان که مدت زیادی را در سرما و یخبندان توی صف عکس گرفتن، خوش بش کردن و هدیه دادن به ورزشکاران آمریکایی ماندند و از سروکول یکدیگر بالا رفتند عرض می کنیم که : مراتب مهمان نوازی شما توی حلق «باروز» و همه مردم آمریکا ! اما یادتان باشد که قرار نیست با زیاده روی در میهمان نوازی ، میهمان هایمان را از هر ملتی که هستند محبت کُش، کادوکُش و غیره کُش کنیم! همه تعریف و تمجیدهای ورزشکاران آمریکایی هم تنها نشان دهنده این است که تلاشهای سیاستمداران آمریکایی برای تحریف چهره ایران و ایرانی حتی در خود آمریکا چندان موفقیت آمیز نبوده است.