قدس آنلاین - سوختگی در ایران ۸ برابر متوسط جهان است و متاسّفانه خطر مرگ و میر برای مردمی که می سوزند و وارد بیمارستان ها می شوند به دلیل درمان ناکافی بسیار زیاد است . 

این مطلب را رئیس مرکز تحقیقات سوختگی دانشگاه علوم پزشکی ایران در گفت و گو با خبرنگار ما عنوان می کند و می افزاید:مرگ و میر در اثر سوختگی در کشور ما معادل ۴۰ سال پیش کشورهای توسعه یافته است چرا که ما تقریباً در زمینه درمان و بازگشت بیماران به اجتماع کاری انجام نداده ایم.دکتر محمّد جوادفاطمی می افزاید: تعداد تخت های سوختگی ما تقریباً یک سوم تخت مورد نیاز است بطوری که ما به ۲۴۰۰ تخت سوختگی در پایان سال ۹۴ احتیاج داشتیم و الان تنها ۱۳۵۰ تخت سوختگی داریم و همین تعداد هم بیشتر استانداردهای لازم را ندارند و تجهیزات سوختگی کافی نیست و تیم های سوختگی هم به خوبی شکل نگرفته اند .

رئیس انجمن حمایت از بیماران سوخته تصریح می کند:سوختگی مشکلی نیست که مربوط به امروز و دیروز باشد و با یک دولت و وزیر حل شود بلکه مشکل ملّی است و همه مخصوصاً مردم،خیّران و دولتمردان باید نگاه جدی تر و مهربان تر به سوختگی داشته باشند.

به اعتقاد دکتر فاطمی چون هزینه های سوختگی بسیار گران و بالاست حتماً باید مردم و خیّران کمک کنند تا درمان استاندارد برای بیماران انجام شود. اما قبل از همه اینها،باید بدانیم که مهمترین اقدام در سوختگی پیشگیری است .از این رو نباید منتظر باشیم حادثه اتّفاق بیفتد و بعد ببینیم چکار باید کرد.

وی با اشاره به اینکه هر سال حدود۲ هزار نفر برق گرفته در کشور بعلّت سوختگی الکتریکی داریم که از این تعداد ۱۳۵۰ نفر حداقل یک عضو خود را از دست داده یا هر دو دست و پایشان قطع می شود اظهار می دارد: سالانه ۱۳۵۰ معلول بعلّت عدم جلوگیری از سوختگی الکتریکی تحویل جامعه می دهیم و به همین خاطر سالی ۱۷ هزار میلیارد تومان به هزینه های کشور تحمیل می شود.در حالی که پیشگیری از سوختگی الکتریکی بسیار ساده و کافی است.ایمنی خطوط انتقال نیرو را رعایت کنیم و شاهد فجیع ترین نوع سوختگی نباشیم.

دکتر فاطمی می گوید: بیماران سوختگی به ترحّم نیاز ندارند بلکه حمایت می خواهند.از این رو مردم باید یاد بگیرند به فرد سوخته مثل افراد عادی نگاه کنند،به او خیره نشوند زیرا مشکلات زیادی برای افراد سوخته مخصوصاً در دست ها و صورتشان و بویژه در خانم ها شدیدتر پیش می آید و یا از آن ها نپرسند چه اتّفاقی برایشان افتاده چون یادآوری سوختگی هم دردناک است.

بنابر این جامعه باید با استفاده از توانایی های این افراد از آن ها حمایت کند،به آن ها کار بدهد و....چون حمایت های روانی و اجتماعی در بیماران سوخته بسیار با اهمّیت است جامعه باید مسوولیّت حمایت از آن ها را بپذیرد.

وی می افزاید:حدود ۸۵ درصد سوختگی کودکان در اثر سهل انگاری والدین و مربّیان آن هاست و وقتی پسر بچه ای در پنج سالگی دچار سوختگی می شود اگر امید به زندگی مردان را ۷۵ سال بگیریم باید برای ادامه زندگی ۷۰ سال با رنج و درد سوختگی و عوارض آن دست وپنجه نرم کند در حالی که با پیشگیری می توانست ۷۵ سال زندگی مفید داشته باشد و به کار و تولید بپردازد.