به گزارش قدس آنلاین، آتش سوزی در هر جایی ضرر و زیان فراوانی به بار می‌آورد اما در جایی مانند میانکاله که سابقه حفاظت آن به سال ۱۳۴۸ می‌رسد و به عنوان «منطقه حفاظت‌شده» تعیین شد، باید از تعبیر فاجعه استفاده کرد. میانکاله، خلیج گرگان و تالاب‌های اطراف آن، سال ۱۳۵۴ به عنوان یکی از نخستین تالاب‌های بین‌المللی در کنوانسیون رامسر به ثبت رسید. همان سال درجه حفاظتی آن به «پناهگاه حیات وحش» ارتقا داده شد و یک سال بعد نیز یونسکو آن را به عنوان «ذخیره‌گاه طبیعی زیست‌کره» اعلام کرد. این مقدار از اهمیت باید باعث شود مدیران با حساسیت بالایی مراقب وضعیت این منطقه مهم در کشورمان باشند، اما آتش سوزی اخیر نشان داد با همه حرف هایی که درباره داشته‌های محیط زیستی خود می‌زنیم، هنوز در بر همان پاشنه سابق می‌چرخد. هنوز ما در بخش امکانات حفاظتی کمبودهایی داریم، هنوز در بخش فرهنگی کارهای انجام نداده بسیاری داریم و هنور که هنوز است درک نمی‌کنیم که از بین رفتن هر وجب از این طبیعت یعنی چه و چه قدر زمان لازم است تا بازسازی شود.

در برخی خبرها آمده است ۲۰۰ هکتار سوخته است در برخی خبرها ۱۵۰ و در برخی خبرها بیشتر از این و هر کدام از این رقم‌ها باشد، عمق فاجعه را نشان نمی‌دهد.

در گفته‌های مدیرکل حفاظت محیط زیست مازندران مهم‌ترین علت وقوع آتش سوزی در شبه جزیره میانکاله، عوامل انسانی اعلام شده است که وزش باد به گسترش آن کمک کرده و البته در گفته‌های همین مسئول صحبت از این شده است که با وجود پیگیری‌های متعدد و نامه نگاری با اداره کل مدیریت بحران، متأسفانه هیچ گونه امکانات اطفای حریق در شبه جزیره میانکاله وجود ندارد. این تأیید حرفی است که پیش از این زدم که هنوز ما اهمیت این داشته‌ها را نمی‌دانیم؛ چرا که اگر غیر از این بود، نباید شاهد این فاجعه و بدتر از آن نبود امکانات باشیم.

با شروع تابستان و گرما هر از گاهی شاهد آتش سوزی در جنگل و مرتعی هستیم، تالاب هایمان را خشک کرده‌ایم، فرسایش و نشست خاک روز به روز بیشتر می‌شود و... داریم به کجا می‌رویم و با این سرزمین مهربان چه می‌کنیم؟ کِی قرار است از خواب بیدار شویم؟ دارد دیر می‌شود...