قدس آنلاین- تفاوت این یکی با دیگران این بود که آن‌قدر صدای موسیقی‌اش را که نمی‌دانم تکنو بود یا رپ یا متال یا چیز دیگری توی این مایه‌ها، زیاد کرده بود که حتی گوش سمت راست من نیز آزار ‌می‌دید. من مجبور بودم صدای تیز و بلند جاز را که مثل یک شیئ نوک‌تیز در گوشم فرو می‌رفت تحمل کنم و ظاهراً کاری هم از دستم برنمی‌آمد. مسیر، طولانی بود و هرچه جلوتر می‌رفتیم گوش من بیشتر صوت می‌کشید.

با خودم فکر کردم من که در فاصله نیم‌متری این نوجوان هستم از این صدای بلند، این قدر اذیت می‌شوم، پس گوش بینوای خودش از دستِ او چه می‌کشد؟ چند بار به ذهنم رسید که محترمانه به او گوشزد کنم این صدای شدید برای شنوایی بسیار مضر است و طبق تحقیقات علمی انجام شده، می‌تواند به شنوایی آسیب جدی بزند و در درازمدت حتی موجب کم‌شنوایی و در نهایت ناشنوایی شود. اما گفتم شاید اتوبوس مکان مناسبی برای این گفت و گو نباشد. بنابراین به محض این که در ردیف‌های جلوتر یک صندلی خالی شد، فرار را برقرار ترجیح دادم تا از این عذاب صوتی راحت شوم.
بلافاصله گوشم که به ویز ویز افتاده بود شروع کرد به تشکر کردن که خدا خیرت بدهد که نجاتم دادی!

این روزها همه ما با چنین صحنه‌ای در کوچه و خیابان و اتوبوس و تاکسی روبرو می‌شویم. با پدیده جوانان و نوجوانان هندزفری به گوشی که گوششان به عالم و آدم بدهکار نیست و فقط به صدای موسیقی‌شان دلخوش و سرگم‌اند. برخی از این جوانان که سوار موتورسیکلت یا دوچرخه هستند با جان خودشان بازی می‌کنند چون در حال رانندگی متوجه صداهای اطراف نمی‌شوند و گاهی بوقی که باید بشنوند را نمی‌شنوند و موجب تصادف و صدمه دیدن خود می‌شوند.

شاید در آینده، ما نسلی داشته باشیم که بیشترشان دچار سنگینی گوش هستند و سر پیری نیاز به سمعک و وسایل کمک‌شنوایی پیدا می‌کنند اما نکته این جاست که این یک بُعد از آسیب‌های این رفتار است. رفتاری که به‌تدریج موجب گوشه‌گیری، گریز از جمع و افسردگی می‌شود. حالا آموزه‌های محتوایی موسیقی‌هایی مانند هوی و متال و شاخه‌های صدگانه آن و رپ و تکنو و ... خودش بحث مستقلی را می‌طلبد.
به نظرم خانواده‌ها و نظام آموزشی ما باید نوجوانان را با مضرات خطرناک این سبک زندگی و این شکل از موسیقی گوش کردن آشنا کنند و تا گوش آن‌ها سنگین‌تر نشده، مسأله را به آن‌ها گوشزد نمایند.