قدس آنلاین- حالا با ۶۶۵ روز ماندن در فضا، در میان فضانوردان آمریکایی، رکوددار شده  و برای مردهای این حرفه هم شاخ و شانه می کشد. او نخستین زنی است که به فرماندهی ایستگاه فضایی انتخاب شده و با ۵۷ سال سن، مسن ترین خانمی است که پایش به فضا رسیده است. حالا که حرف سن و سال و نزدیک شدن به ۶۰ سالگی شد فکر نکنید این سفر، سفر آخر و آغاز بازنشستگی اش بوده است. «پگی ویتسون» دیروز پس از اینکه پایش را روی زمین گذاشت، در نخستین مصاحبه خود گفت : «احساس فوق‌العاده‌ای دارم...مطمئن نیستم این آخرین ماموریت من بوده باشد»

عکسها و تیتر خبر بازگشتش از فضا را که می بینم، یاد سیل و توفان ویرانگر «هاروی» می افتم که همین یک هفته پیش شهرش – هیوستون -  را در نوردید! نمی دانم چرا دوست دارم تصور کنم «پگی ویتسون» وقتی توی ایستگاه فضایی و در حالت بی وزنی، به در و دیوار یا سقف لم داده بود، خبر سیل را شنیده و با اولین فضا پیما خودش را به زمین رسانده تا ببیند سر خانه و زندگی و خویشاوندانش چه آمده است!

راستش را بگویید ... شما وقتی بشنوید خانم فضانوردی که سیل و توفان، چند روز پیش شهر او را غرق کرده، حالا یکباره و بدون اعلام قبلی از فضا به زمین برگشته، چنین فکری به سرتان نمی زند؟

تخیلات را بیخیال!

البته خبرگزاری ها همان دیروز و هنگام ارسال خبر، آب پاکی را روی تصورات و تصویر سازی های من و شما ریختند و نوشتند: «خانم فضانورد، شنبه شب از ایستگاه بین‌المللی فضایی به پایگاه  فضایی قزاقستان بازگشت. وی ابتدا به آلمان سفر می‌کند و سپس به آمریکا و زادگاهش «هیوستون» خواهد رفت. «ویتسون» به خبرنگاران اعلام کرد خانه او در توفان و سیلاب چند روز پیش آسیب ندیده است». واقعیت این است که گزارش از شخص یک فیلمنامه تخیلی نیست و خانم «پگی» هم مأموریتش را تمام کرده، دوباره رکورد حضور در فضا را شکسته و حالا با کپسول مخصوص به زمین برگشته و نگران خانه و زندگی اش هم نیست. پس لطفاً تصورات و تخیلات من و خودتان را بیخیال شوید و بقیه گزارش را بخوانید.

مأموریت بعدی من چیست؟

حالا با ۶۶۵ روز ماندن در فضا، در میان فضانوردان آمریکایی، رکوددار شده  و برای مردهای این حرفه شاخ و شانه می کشد. به جز اینها در زمینه های دیگر هم رکورددار است. او نخستین زنی است که به فرماندهی ایستگاه فضایی انتخاب شده و با ۵۷ سال سن، مسن ترین خانمی است که پایش به فضا رسیده است. حالا که حرف سن و سال و نزدیک شدن به ۶۰ سالگی شد فکر نکنید این سفر، سفر آخر و آغاز بازنشستگی اش بوده است. «پگی ویتسون» دیروز پس از اینکه پایش را روی زمین گذاشت، در نخستین مصاحبه خود گفت : «احساس فوق‌العاده‌ای دارم. من کار کردن در فضا را دوست دارم. این یکی از نشاط‌انگیزترین شغل‌هایی است که من تا به حال داشته‌ام. مطمئن نیستم این آخرین ماموریت من بوده باشد». البته حرفهایش از روی شور و شوق بازگشت به زمین یا جوگیر شدن نیست. او اگر اهل کنار کشیدن از سفرهای فضایی بود باید هنگام بازگشت از سفر قبلی، وقتی کپسول با شتابی بیشتر از حد مجاز به سمت زمین بازگشت و بدن «پگی» نیز فشار بسیار زیاد و خطرناکی را تحمل کرد، برای همیشه قید سفرهای فضایی را می زد که البته نزد.

آن مرغداری دوست داشتنی

باورتان می شود «پگی ویتسون» با این همه رکورد فضایی، پیش از فضانورد شدن، تا حدودی، مزرعه دار و صاحب مرغداری بوده است؟ عشق به فضانوردی که شرط اولش گذراندن دوره های خلبانی است سبب می شود «پگی» جوان و البته اهل علم و تحقیق و مطالعات دانشگاهی، مرغداری اش را بفروشد و پول آن را صرف گذراندن دوره های خلبانی کند. آن هم درست وقتی اطرافیانش او را تحت فشار گذاشته بودند که تحصیل در رشته های شیمی و زیست شناسی را رها کند، قید دانشمند شدن را بزند و رؤیای فضانوردی را هم از سرش بیرون کند. البته «پگی» با اینکه از نوجوانی در مزرعه خانوادگی کار کرده و دختر سربراه و حرف گوش کنی بود، در همین یک فقره گوش به حرف بزرگترهایش نمی دهد و رؤیاهایش را دنبال می کند. رؤیاهایی که در ۹ سالگی وقتی نخستین تصاویر فضانوردی «نیل آرمسترانگ» و راه رفتنش بر روی ماه را دیده بود، به سراغش آمده بودند.

دانشمند ارشد

یک تفاوت دیگر هم با بسیاری از فضانوردان دارد. بهانه و دلیل ورودش به این حرفه مانند دیگران «خلبان» بودن نیست. «پگی ویتسون» بیشتر به پشتوانه تحقیقات بیولوژیکی و با دنبال کردن همین تحقیقات است که رنج و هزینه آموزشهای خلبانی را به جان می خرد و سپس فضانورد می شود. البته ناگفته نماند مانند دیگر فضانوردان حرفه ای او نیز یک دانشمند است. خانم دکتر و متخصص بیوشیمی پیش از رفتن به فضا مدتهای زیادی در «ناسا»  به عنوان پژوهشگر مسئولیت داشته و کار کرده و چند وقتی هم معاون رئیس دفتر امور فضایی این سازمان بوده است.

چشم و هم چشمی ممنوع!

حالا متوجه شدید آن تصور «لم دادن به در و دیوار ایستگاه فضایی» که اول مطلب در باره خانم فضانورد گفتیم چقدر تصور غلط و بیراهی بوده است. بنابراین اگر در آغاز مطلب تصور می کردید «پگی» به پشتوانه پول و سرمایه گذاری اش، یا به خاطر شهرت طلبی و یا با انگیزه رکورد شکنی های پی در پی فضایی و در آوردن چشم دیگر خانم ها و آقایان فضانورد  وراد این عرصه شده، لابد به اشتباهتان پی برده اید. این را هم اضافه کنیم که او چند وقت پیش گفته بود: «زدن رکورد هیچ وقت هدف من نبوده است. مهم‌تر از هر چیز در زندگی‌ام این است که محدودیت‌ها را از بین ببرم و نشان بدهم که می‌توانیم زندگی‌مان‌ را فراتر از آنچه تاکنون بوده است، توسعه دهیم».

افسر علمی

با حساب تقویم ما، ۱۵ خرداد ۸۱ بود که نخستین سفر فضایی اش را آغاز کرد و به آرزویش رسید. در این سفر ۶ ماه تمام در ایستگاه فضایی ماند. البته نه برای رکورد شکنی بلکه او در این مدت علاوه بر پیاده روی های فضایی برای تعمیرات و نصب سیستمهای مختلف ایستگاه فضایی، ۲۱ آزمایش در زمینه‌ی علوم زیستی انسان و پدیده‌ی ریزگرانش انجام داد و لقب نخستین افسر علمی ناسا را نیز دریافت کرد. جایزه ها و عناوینی چون : مدال رهبری ممتاز ناسا (۲۰۰۶)، مدال پرواز فضایی ناسا (۲۰۰۲)، جایزه‌ی دستاورد گروهی برای برنامه‌ی شاتل-میر (۱۹۹۶)، جایزه‌ی رندلف لاولِیس دوم از انجمن فضانوردان آمریکا (۱۹۹۵)، مدال خدمت خارق‌العاده از ناسا (۱۹۹۵، ۲۰۰۲ و ۲۰۰۶)، نشان تقدیر ناسا (۱۹۹۴)، و مدال شایستگی در کاوش فضایی (روسیه ۲۰۱۱ و ... که البته بعضی هایش را درست نفهمیدیم چیست! از جمله افتخارات مسن ترین خانم فضانورد جهان است.

Normal ۰ false false false EN-US X-NONE FA