قدس آنلاین- در جامعه کنونی غرب غالباً به خواننده‌ها، مدل‌ها و رقاصه‌های زن توجه می‌شود و زنان نویسنده چندان مورد ارج و قرب نیستند. چنین احساس می‌شود که نوعی دسیسه در کار باشد. در جامعه غرب مردان به رعایت حقوق زنان تظاهر می‌کنند اما در عمل و به طور بسیار ظریفی حقوق اصلی زنان را پایمال می‌کنند. آنان عملاً زنان نویسنده را از سایر گروه‌ها جدا ساخته، به شکل حساب‌شده‌ای با آن‌ها برخورد می‌کنند. در حقیقت، بینش اصلی حاکم بر جامعه ادبی غرب این‌گونه است که با زنان به عنوان نویسنده برخورد نمی‌شود بلکه به آنان به عنوان «نویسنده زن» نگاه می‌شود. آنان با چنین بینش مغرضانه‌ای به آثار نویسندگان زن می‌نگرند و داوری‌های مردان بر اساس چنین دیدگاهی است. در این راستا بسیاری از نویسندگان زن ناخواسته راوی و شخصیت‌های اصلی داستان‌هایشان را مرد انتخاب می‌کنند. با این وجود، ناشران و منتقدان بر این آثار برچسب رمانتیک و عاشقانه و احساساتی می‌زنند و از انتشار این‌گونه آثار خودداری می‌کنند. آنان گمان می‌کنند مسائل مطرح‌شده در آثار زنان فقط مورد علاقه زنان است و برای مردان جالب نیست. یک نویسنده زن بریتانیایی می‌نویسد: «من خود نیز راوی مرد را برای داستانم برگزیده‌ام. آیا این کار را برای این کرده‌ام تا میان اثرم و خودم فاصله ایجاد کنم؟ آیا من هم بر این باور هستم که موضوع مورد توجه زنان بی‌ارزش است؟ آیا انتخاب راوی مرد، داستان مرا از یک اثر احساسی به یک اثر عقلانی و واقع‌گرایانه مبدل می‌سازد؟ حقیقت این است که من عمداً برای راوی داستان خود اسم مستعار مردانه انتخاب کرده‌ام تا همچون زنان نویسندۀ دیگر تمایلات درونی و روحی خود را پنهان سازم».

از این روست که کتابخانه مدرن (Modern Library) که به‌تازگی اسامی بیش از ۱۰۰ رمان انگلیسی‌زبان برتر جهان را در قرن بیستم انتشار داده است، ۹۲ اثر را متعلق به مردان دانسته و تنها ۸ اثر به زنان اختصاص دارد. از میان این تعداد نویسندة برگزیده نیز تنها نام‌ ۲ نویسندة زن یعنی ویرجینیا وولف و کارسون مک‌کوئیلرز به چشم می‌خورد که بیش از ۵۰ امتیاز به دست آورده‌اند. نویسندگان متفکر فرانسوی بر این عقیده هستند که «نوشتن» فعالیت ذهنی مستقلی است و منتقدان مرد نمی‌توانند دقیقاً جهان ذهن زنان را کشف کنند. بر این اساس، تنها آثاری از نظر آن‌ها ارزشمند است که توسط نویسندگان زنی چون ویرجینیا وولف خلق شده باشند که با رمان معروفش به نام «اتاقی برای خود فرد» گرایش فمینیستی خود را به طور علنی آشکار کرده است. هنریک ایبسن (Henrick Ibsen) با خلق نمایشنامه «خانه عروسک‌ها» (Dolls House) به عنوان اولین نویسنده فمینیست شناخته می‌شود. از دیگر نویسندگان مشهور فمینیست می‌توان به سیمون دوبووار اشاره کرد. رمان «جنس دوم» او به عنوان بزرگ‌ترین و موفق‌ترین اثر فمینیستی شناخته می‌شود.