تحولات منطقه

گناباد-بی توجهی میراث فرهنگی به اماکن تاریخی و عدم کاوش یا عدم حفاظت از آنها فرصت مناسبی را برای سارقان فراهم کرده که اقدام به کاوش و یا همان سرقت اشیا تاریخی کنند.

سارقانی که جلوتر از باستان شناسان پیش می روند
زمان مطالعه: ۲ دقیقه

به گزارش قدس آنلاین، یکی از ساکنان روستای گیسور (خانم شهرستانی) با ارسال تصاویری مبنی بر کنده کاری در اطراف مقبره تاریخی جغتین روستای گیسور گناباد خواستار پیگیری در این خصوص شد.

مقبره جغین گیسور بنایی از بیرون ۸ ضلعی و تا حدودی سالم، کمی نزدیک تر در فاصله چند متری با مقبره چاهی به عمق بیش از ۴ متر حفر شده و کنده کاری به سمت مقبره ادامه دارد که انتهای آن مشخص نیست، مقداری از خاک حاصل از حفر چاه هم در اطراف مقبره پهن شده که از میزان کنده کاری کمتر به نظر می رسد.

داخل این چاه حفر شده تعدادی خشت و مقداری چوب دیده می شود که مشخص است پس از کنده کاری به همراه مقداری خاک به داخل چاه ریخته شده است.

آنچه که از ظواهر پیداست مشخص است سارقان با اطلاعات دقیق اقدام به کنده کاری نموده اند و به احتمال فراوان به هدف اصلی خود که پیدا کردن اشیا قدیمی است رسیده اند.

در جست جوی های اینترنتی، مراجعه به کتاب ها و پرس و جو از اداره میراث فرهنگی گناباد به علت عدم کاوش و پژوهش کافی اطلاعات دقیقی در این خصوص وجود ندارد، اما نظر بیشتر پژوهشگران بر این است که این محل، در زمره مقابر مربوط به دوره مغول و احتمالا مربوط به یکی از صاحب منصبان این سلسله است. از سوی دیگر و با توجه به این موضوع که در ساخت بنا از آجرهای بسیار بزرگ و ملات ساروج استفاده شده است؛ برخی از محققین معتقدند که این محل، واقعاً مقبره جغتای، فرزند چنگیز است.

جدای از مقبره جغتین که واقعا از دید مسئولین مغفول واقع شده است آثاری از قلعه ای کوچک به اندازه ۶۰ متر مربع و تکه های سفال دارای نقش و نگار در این منطقه است که به آنها اشاره ای نشده و هیچ اطلاعاتی دقیقی در این خصوص وجود ندارد در نهایت بی توجهی به این اثر ثبت شده به مانند بسیاری از آثار دیگر ثبت شده در آثار ملی شهرستان تنها تعریفی است که باید در جمع بندی این گزارش بیان کرد.

کنده کاری و احتمالا سرقت عتیقه و اشیا قدیمی در کنار فرسوده شدن مقبره جغتین گیسور، چیزی بجز حسرت را برای بازدید کنندگان و دوستداران میراث برجای نخواهد گذاشت.

گفتنی است مقبره جغتین مربوط به سدهٔ ۸ هجری است و این اثر در تاریخ ۲۵ آذر ۱۳۷۵ با شمارهٔ ثبت ۱۸۰۵ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.