به گزارش قدس آنلاین، در حالی که بیش از ۶۵۰ هزار نفر از مسلمانان روهینگیا از اواخر اوت تاکنون به بنگلادش گریخته اند تا از آزار و اذیت و رفتارهای خشونت آمیز نیروهای امنیتی و ارتش میانمار در امان باشند، به نظر می رسد که مسلمانان آواره روهینگیا امیدی به بازگشت به میانمار ندارند و حتی این مساله را غیرممکن می دانند.

ارتش میانمار با سرکوب مسلمانان اقدام به کشتار تعداد زیادی از زنان، مردان و کودکان کرده و روستاهای روهینگیا را به آتش کشیده و اموال و دارایی های مسلمانان را به غارت برده است.

آوارگان روهینگیا در اردوگاه های بنگلادش به خبرگزاری آناتولی گفته اند که آنها جان خود را با فرار از میانمار نجات داده اند و چیزی برای بازگشت به این کشور ندارند.

زنی به نام طاهره در این باره گفت: شوهرم توسط نیروهای میانماری کشته شد و من از سه ماه پیش تاکنون در بنگلادش پناه گرفته ام. اینجا بهتر از میانمار است. حداقل اینجا امن است. نمی خواهم به میانمار برگردم. ما اینجا می توانیم از جان و زندگی مان محافظت کنیم.

زن دیگری به نام زبیده نیز تاکید کرد: پس از کشته شدن شوهرم، همراه با ۴ فرزندم مجبور به فرار به بنگلادش شدیم. تنها گناه ما این است که مسلمان هستیم. تنها گناه ما این است که در مسجد نماز می خوانیم یا به مدارس مذهبی می رویم. به همین دلیل آنها ما را می کشند. من هیچ تصمیمی برای بازگشت به میانمار ندارم. ما چیزی را آنجا جا نگذاشته ایم. خانه های ما سوخته است. زمین های کشاورزی ما را گرفته اند. حداقل اینجا امنیت و کمی غذا داریم.

یک زن دیگر روهینگیایی که شوهر و پسر یک ساله و نیمه اش را از دست داده است، گفت: اگر به میانمار بازگردم، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ دیگر شوهرم را ندارم. هیچ خانه و کاشانه ای ندارم. حیوانات و احشام ما را از بین برده اند. چگونه می توانم آنجا زنده بمانم؟

میانمار مسلمانان روهینگیا را به عنوان یک گروه قومی و قبیله‌ای به رسمیت نمی شناسد و آنها را فاقد صلاحیت لازم برای حقوق شهروندی می داند. دولت میانمار آنها را بنگالی می خواند و معتقد است که آنها مهاجران غیرقانونی هستند.

بنگلادش و میانمار در ماه نوامبر به توافق رسیدند تا مسلمانان روهینگیا طی ۲ ماه به استان راخین بازگردند.