قدس آنلاین- مرحوم آیت‌الله العظمی سید محمدباقر دُرچه‌ای یکی از فقیهان برجسته قرن اخیر است که شاگردان بزرگی تربیت کرده است. این عالم بزرگ در سال ۱۲۶۲(ق) در «درچه» اصفهان متولد شد و پس از سال‌ها تدریس و تعلیم و تربیت، به سال ۱۳۴۲(ق) در آستانه سختگیری‌های دولت رضاخانی در همین شهر درگذشت یا بنا بر قولی به شهادت رسید.

وی پس از سال‌ها تحصیل در اصفهان ونجف، در زمره برجسته‌ترین استادان فقه، در شهر اصفهان به تدریس مشغول گردید و با وجود محدودیت این شهر، چندان شهرت علمی یافت که در سال‌های پایانی عمر در شمار مراجع تقلید هم قرار گرفت.

از برجسته‌ترین و شایسته‌ترین شاگردان وی می‌توان به مرحوم آیت‌الله العظمی بروجردی بنیانگذار حوزه علمیه قم و نیز مرحوم آیت الله العظمی حاج سید ابوالحسن اصفهانی، حاج آقا رحیم ارباب، آقا جمال گلپایگانی، محمد جواد صافی گلپایگانی، آقا نجفی قوچانی، میرزا علی شیرازی، آقا شیخ محمد باقر زند کرمانی، مرتضی اردکانی، شهید اشرفی اصفهانی، سید محمدرضا خراسانی و جلال الدین همایی اشاره کرد.

نقطه برجسته در زندگی این فقیه بزرگ این است که وی عالمی مهذب و دانشمندی معتدل و در معتقدات شیعی خود به دور از افراط و تفریط بوده و از این جهت امتیاز قابل ملاحظه‌ای بر بسیاری از عالمان و روحانیان دیگر این دوره دارد.