قدس آنلاین- گروه استان ها، غلامرضا محمدمرادی: اگر مسئولی در سطح کلان اعلام و اذعان کند که  از این رنج ها و مرارت های مردمان این دیار محروم و توسعه نیافته بی خبر است، نیک بدانید که یا دروغ می گوید و یا خویشتن را به خواب غفلت زده تا از شر وجدان خفته اش، در امان بماند و یا در انجام وظیفه اش کوتاهی کرده و به شدت مدیون مردم ایلام است.

رزمندگی و حفاظت از ۴۳۰ کیلومتر مرز، درگیر شدید جنگ تحمیلی و متاثر از ویرانگری آن حتی بعد از پذیرش قطعنامه، تحمل بمباران های مکرر و آوارگی مستمر؛ فقر، محرومیت، نبود زیر ساخت های مناسب، بیکاری و نبود کار و اشتغال؛ رکود بازار و عدم رونق اقتصادی خانواده ها و ...، تنها گوشه ای از مثنوی پردرد و رنج ایلامیان است که تا کنون کمتر گوش شنوا و مسئولان دلسوز و دردآشنایی برای پاسخ علمی، عملی و منطقی به این همه آلام دردآور، یافت شده و بیشتر حرف ها و گفته ها در حد شعار و در پستوی بایگانی ها باقی مانده است.

یکی از صنایع مهمی که پس از ماه ها بحث و جدل های فراوان؛ بالاخره در ۱۵ سال پیش کلنگ احداث و ساخت آن در ۱۵ کیلومتری شهر ایلام بر زمین زده شد و امیدهای زیادی را در دل مردم و بویژه افراد بیکار ایجاد کرد، پتروشیمی ایلام بود.

پس از کش و قوس های  گوناگون اعتباری و مدیریتی و نیز محدویت ها و تحریم های ظالمانه؛ این مجتمع عظیم خوشبختانه به تدریج قد برافراشت و نگاه های زیادی را به خود جلب کرد.

خوراک و تأمین آن یکی از ضروریات و پیش نیاز این مجتمع بزرگ بود و تنها از پالایش گاز ایلام همجوار و همسایه اش، تنها بوی میعانات گازی استشمام و سوختن ذخایر عظیم اش از طریق فلر پالایشگاه را نظاره گر بود.

برای اجرای فاز دوم پالایش گاز ایلام و انتقال خوراک مورد نیاز به پتروشیمی ایلام، تلاش های زیادی صورت گرفت و خطوط انتقال ایجاد شد اما عدم توجه و تاکید مسئولان ارشد وزارت نفت، عدم تخصیص بودجه و اعتبار برای تحقق این مهم؛ پتروشیمی ایلام را به ناچار به گدایی خوراک از عسلویه کشاند تا شاید با خواهش و تمنا بتواند این مجتمع گرسنه را از مرگ حتمی، بحران و انفجار همه جانبه برهاند.

بالاخره رایزنی ها، پیگیری ها، واسطه ها، خواهش و تمناهای مکرر کارساز افتاد و زمینه برای انتقال قطره چکانی و ناچیز خوراک برای پتروشیمی به شدت گرسنه ایلام، از طریق خط لوله چند صد کیلومتری و پر حرف و حدیث؛ هموار و این مجتمع بزرگ صنعتی با حداقل ظرفیت وارد مدار تولید شد.

دیری نپایید که عدم برنامه ریزی در مدیریت اورهال(باز آماد و تعمیرات کلی) پالایشگاه های تأمین خوراک، کاهش خوراک و اولویت پتروشیمی های نورچشمی و صاحب نفوذ که پتروشیمی ایلام را به فرزند خواندگی قبول کرده بودند، موجب شد تا این فرزند نوپا را از خوراک و شیر دایگی بگیرند و دچار مرگ تدریجی و چالش های گوناگون کنند.

حال باید از وزیر محترم نفت و مدیران عالی رتبه این وزارتخانه پرسید که:

جناب وزیر محترم نفت و مسئولان ذیربط؛ چه کسی پاسخگوی هزینه های سرسام آور خطوط ایجاد شده برای انتقال خوراک به پتروشیمی ایلام است که هم اکنون خورکش قطع و یا قطره چکانی شده است و این مجتمع مهم صنعتی روز به روز از مدار تولید فاصله می گیرد!؟

جناب آقای مهندس زنگنه، در سال" اقتصاد مقاومتی؛ تولید و اشتغال " اگر چاره سازی نکنید،  چه کسی پاسخگوی حق و حقوق کارکنان، کارگران، پیمانکاران و بیکاری بیش از سه هزار نفر از شاغلان پروژه های گوناگون این مجتمع است!؟

جناب وزیر کارکشته وزارت نفت؛ چرا پتروشیمی ایلام برای خوراکی که در کوزه و در بغل دست خودش است باید به گدایی بیفتد و گرد جهان بگردد!؟ چرا برای اجرای فاز دوم پالایش گاز ایلام و تأمین خوراک حداکثری مجتمع پتروشیمی ایلام، آستین همت تان را بالا نمی زنید تا این مجتمع عظیم از گدایی خوراک و بحران رهایی باید!؟

جناب آقای مهندس زنگنه؛ چرا در تأمین، تقسیم و ارسال خوراک به پتروشیمی ها عدالت لحاظ نمی شود و به همین خاطر، پتروشیمی ایلام بایستی در آستانه بحران و انفجار فراگیر قرار بگیرد!؟

وزیر محترم نفت؛ همان طور که استحضار دارید، علاج واقعه را باید قبل از وقوع کرد و پیشگیری بهتر از درمان است، اگر تدابیری نیندیشید و شخصاً و راساً به این مهم ورود نکنید، مطمئن باشید که این قطب مهم صنعت ایلام به شدت دچار چالش و بحران های عدیده خواهد شد و در آینده جبران اش بسیار هزینه بر، زمان بر و سخت خواهد بود.

جناب آقای مهندس زنگنه؛ لطفا راحت نباشید و راحت نماید و این امید ایلامیان را از احتضار و مرگ تدریجی نجات دهید.