قدس آنلاین- گروه استان ها ، مهدی ربیع:  همیشه دیواری کوتاه تر از دیوار مردم برای مسئولان وجود نداشته است. ساده ترین کار ممکن انداختن گناه مصرف بالای آب به گردن مردم است. مردمی که مدت هاست آب آشامیدنی سالم و بهداشتی ندارند و در حسرت جرعه ای آب شرب بهداشتی سال ها چشم انتظار هستند.

اما دریغ و صد دریغ از آب بهداشتی. مردمی که ۱۷ سال است آب آشامیدنی سالم و بهداشتی را بشکه ای می خرند در حالیکه  پرآب ترین رودخانه ایران جفت گوش شان جریان دارد و در سرزمین رودخانه ها و تالاب ها زندگی می کنند. هر چند کارون هم دیگر نمی خروشد و نشانی از گذشته پرجوش و خروش ندارد و تونل های اهریمنی بهشت آباد، گلاب و کوهرنگ مدت هاست که شیره جانش را می مکند و او را تبدیل به شیر بی یال و کوپالی کرده اند که نمی توان نام شیر بر آن گذاشت و از شیربودن تنها نامش را یدک می کشد.

تالاب ها هم دست کمی از رودخانه های خوزستان ندارد و حال و روزشان تعریفی ندارد. همه در حال احتضار و کشیدن نفس های آخر هستند. تصمیمی که مسئولان خوزستانی برای حل بحران بی آبی و مقابله با خشکسالی گرفتند دقیقا شبیه تصمیم کبری بود. این بار هم مردم قربانی شدند و صورت مسأله به سادگی هرچه تمام پاک و همه کاسه و کوزه ها سر مردم خوزستان شکسته شد.

به جای آنکه صنایع آب بر مثل فولاد و نیشکر از خر شیطان پایین بیایند و طرح های توسعه ای خود را تعطیل کنند، تاوان بحران بی آبی و خشکسالی را مردم باید بپردازند و این وسط صنایع آلاینده و آب بر با زرنگی هرچه تمام تر از مهلکه جان سالم بدر بردند وقسر در رفتند. آن هم به لطف بی تدبیری مسئولان خوزستان و در راس آنها استانداری و مدیریت بحران. مدیریت بحرانی که در خواب ناز زمستانی بسر می برد و کسی باید باشد تا خوابش را آشفته کند. هرچند این مدیریت بحران هم خود را به خواب زده و بیدارشدنی نیست.