نماینده ولی فقیه در استان خراسان رضوی در پاسخ به این پرسش اظهار داشت: غفران ذنب در این آیه شریفه به معنای آمرزش گناه پیامبر نیست بلکه به معنای پوشاندن دنباله‌ای است که نسبت به پیامبر وجود داشته؛ یعنی آزار و اذیتی که کفار و مشرکان قریش علیه ایشان و مسلمانان روا می داشتند.

امام جمعه مشهد مقدس افزود: پیامبر از روزی که مبعوث به رسالت شدند، قریش و دشمنان بنای عداوت با حضرت گذاشتند و این دشمنی از نزدیک ترین قوم و خویشان حضرت شروع شد. یعنی از همان روز که پیامبر در کوه صفا مردم را به «لاإله إلا الله» دعوت کردند، ابولهب سنگی به پیامبر پرتاب کرد و گفت «ما را جمع کرده ای که به سمت چنین چیزی دعوت کنی؟»

وی تأکید کرد: آنچه از پیامبر جدا نمی شد، دشمنی دشمنان با ایشان بود که در جریان صلح حدیبیه پوشانده شد و این دنباله دیگر در پی پیامبر(ص) نبود و در واقع آن بی رحمی ها و قساوت های دشمنان به سبک سابق ادامه پیدا نکرد و اگر این فتح المبین نبود، آن عداوت های نابکارانه مستکبران قریش همچنان ادامه پیدا می کرد.

آیت‌الله علم‌الهدی گفت: امام رضا(ع) نیز همین تفسیر را ارائه فرموده اند و در پاسخ به سؤالی که مأمون پیرامون این آیه از حضرت پرسید، فرمودند «در نزد مشرکان مکه کسی گناهش بیشتر از پیامبر(ص) نبود. چرا که آن ها 360 بت را می پرستیدند اما وقتی پیامبر اکرم(ص) آمد و آن ها را به کلمه اخلاص دعوت کرد، این دعوت برای کفار و مشرکان قریش سخت و سنگین آمد اما وقتی خدا مکه را برای پیامبر فتح کرد، مشرکان یا مسلمان شدند، یا از مکه بیرون رفتند و آن کسانی که باقی ماندند هم قدرت انکار خدا را نداشتند.»