دیروز دکتر رحمانی فضلی در جلسه شورای اجتماعی کشور اظهار کرده است «مهاجرت عظیمی از استان‌های دچار خشکسالی به استان‌های مرکزی و شمالی در حال شروع و افزایش است و ما دچار یک جابه‌جایی و مهاجرت جمعیتی بزرگ خواهیم شد». 
این مهم‌ترین پیش‌بینی رسمی یک دولتمرد کشور درباره خطر جدی نتایج خشکسالی و بی‌آبی است که باز در هیاهوهای سیاسی گم می‌شود. آقای رحمانی فضلی قبل از این جمله به توسعه نامتوازن تهران در 7 دهه گذشته اشاره کرده و اینکه «سرعت آسیب‌ها بیش از اقدامات مثبت انجام شده است که اگر برنامه‌ریزی صحیحی برایش نشود نمی‌دانیم در مواقع خاص همچون سیل، زلزله و مسائل امنیتی، تهران را چطور اداره کنیم»؟
در کشوری که مردمانش در هزاران سال به ساخت تمدن در داغ‌ترین نقطه زمین با تدبیر و استفاده درست و بجا از آب در جهان مشهورند نباید به فاصله صد سال شاهد باشیم که استفاده نادرست از چاه‌های عمیق آب در کشاورزی، سدسازی‌های بیش از اندازه و جانمایی اشتباه و غیر اصولی صنایع فوق آب بر در خشک‌ترین نقاط ایران از اصفهان، اراک و یزد تا خراسان‌ها کار را به آنجا بکشاند که خشکسالی بتواند تیر شروع مهاجرت بزرگ را شلیک بکند.  به هر روی آنچه در کنار اشتباهات گذشته و نبود نگاه کلان و آینده‌نگر برنامه‌ریزی توسعه منطقه‌ای و فقدان طرح جامع آمایش سرزمین کشور و برنامه‌ای برای کاهش این مهاجرت اهمیت دارد، تدبیری برای مقصد این مهاجرت است. سال‌هاست که هم رهبر انقلاب و هم بسیاری کارشناسان از سواحل دریای عمان که سواحل مکران نامیده می‌شود و سابقه باستانی در ایران دارد، متأسفانه از بکرترین و توسعه‌نیافته‌ترین مناطق کشور هست به عنوان بهترین مکان برای ایجاد شهرهای جدید که هم به آب‌های آزاد راه دارند که مشکلات حمل و نقل و صادرات و واردات کم خواهد بود هم امکان استفاده از آب شیرین‌کن‌ها برای مشکل آب و هم بسیاری از محاسن دیگر یاد می‌کنند. هر چند در سال گذشته همایشی با عنوان توسعه سواحل مکران برگزار شد و معاون اول رئیس جمهور هم در آن به اهمیت این سواحل اذعان کرد اما هنوز عزمی جدی برای ساخت شهرهای جدید که نیاز مبرم در مهاجرت بزرگ خواهد بود در عمل دیده نمی‌شود. قبل از اینکه تهران، مشهد، ساری، رشت و تبریز در مشکلات چند برابر شده مهاجران غرق شوند فکری اساسی بکنیم و مکران را دریابیم.