به گزارش گروه فرهنگی قدس‌آنلاین، بچه‌های من پویانمایی‌های تولید غرب را می‌بینند و ذهنشان پر است از نام‌ها و ادا و اطوارهای غریبه‌ها، و من هم که گرفتار روزمره‌های بی‌شمار زندگی و قسط و قرض و چه و چه هستم به تنهایی نمی‌توانم در مقابل این لشکر سلم و تور خیال غریبه غربی مقاومت کنم.

این است که در خانواده ما اول از همه قرار گذاشته‌ایم تا می‌توانیم در مقابل وسوسه فیلم دیدن و تلویزیون دیدن مقاومت کنیم و به جای آن بازی کنیم.

همین ماشین بازی و عروسک بازی و قایم موشک و بازی در تاریکی با نور چراغ قوه و سایه‌ها و هر چیزی که می‌توانیم.... با این‌همه اما بچه‌های من هم وقتی بازی می‌کنند از نام‌های غریبه استفاده می‌کنند و برای همبازی‌های خیالی شان اسم‌های غریبه می‌گذارند؛ اسم‌هایی که گاهی من درآوردی هم هست، اما نوع بیان بچه‌ها نشان می‌دهد که منظورشان نام‌هایی شبیه نام‌های دنیای غریب پویانمایی‌های غربی است.

در مقابل این اوضاع چه می‌شود کرد؟ راه فوری قصه گفتن است در حین بازی کردن و من با خاطرات کودکی و روستا و خاطرات جبهه برادرانم مدام سعی می‌کنم یک جهان کوچک در مقابل جهان خیالی وارداتی برای بچه‌ها بسازم. جهانی که اگر چه کوچک است و شاید در مقابل جهان برساخته «پیکسار» هیکلی ندارد و به چشم نمی‌آید، اما اصالت دارد و نشانه‌ها و شناسه‌هایی در جهان واقعی ما دارد که به کمکش می‌آیند و بزرگش می‌کنند. من وقتی از روستای کودکی‌ام می‌گویم، یک سفر به روستا، آن جهان را بسیار بُعد می‌دهد و بر می‌کشد و در رقابت با جهان صرفاً خیالی به شکل‌گیری‌اش مدد می‌رساند.

این است که تلفیق قصه، خاطره و سفر در مقابل هجوم جهان خیالی وارداتی فعلاً چاره‌ای بوده است که به عقل ما می‌رسیده است. روایت و قرآن هم اگر اهلش باشید می‌تواند ظرفیت‌های تصویری عظیمی برای پر کردن خیال بچه‌ها در اختیار شما قرار بدهد.

لازم نیست مراحل عبور از پل صراط را برای بچه‌ها شرح بدهیم بلکه همین که فرشته‌ها در دنیا هستند و روی شانه‌های ما نشسته‌اند، اگر با دقت‌های مناسب به بچه‌ها ارائه شود خیلی کارآمد است. از فضلای جوان حوزه می‌خواهم با رویکرد تربیتی و برای آشنایی کودکان و نوجوانان یک دوره برخی مباحث مناسب از امام شناسی تا فرشته شناسی را فهرست کنند و روایات را با این دید طبقه‌ بندی کنند .

انتهای پیام/