به گزارش گروه سیاسی قدس‌آنلاین، جناب حسام الدین آشنا گفته‌اند: «پشت هر ردیف بودجه، یک قبیله و یک پدر و مادر قرار دارد... وقتی می‌خواهیم بودجه‌شان را قطع کنیم، کل بودجه کشور را گروگان می‌گیرند تا تکلیف آن یک ردیف مشخص شود!» من تخصصی در امر بودجه‌ریزی ندارم، اما در یک موضوع متخصص شده‌ام؛ یعنی بهتر است بگویم تمام مردم متخصص شده‌اند و آن هم خودزنی دولتمردان نظام، به جای پاسخگویی به مردم است. دیده‌اید این وزرا و مقامات ارشد را در مناسبت‌های مختلف چطور به حال مشکلات مردم دل می‌سوزانند و از مشکلات می‌گویند و لزوم حل آن‌ها؟ انگار نه انگار آنکه باید این‌ها را حل کند خود آن حضرات هستند.

این رفتار خجالت‌آور از دور دوم ریاست جمهوری مرحوم رفسنجانی شروع شد و در زمان آقای احمدی‌نژاد به اوج خودش رسید و اما رفتار دولت دوم آقای روحانی دارد کارهایی می‌کند که روی تمام گذشتگان سفید شده است به طوری که در جلسه‌ای با حضور رهبر انقلاب هم رئیس جمهور چنان سخن گفت و از بایدها حرف زد که عاقبت رهبری تأکید کردند؛ مخاطب این بایدها خود شمایید.

باری این شگرد دیگر کهنه شده و باید فکری به حال آن کرد. لااقل اگر بنا به فریب خلق خداست هم کمی به خودتان زحمت بدهید و رویه جدیدی ابداع کنید بلکه تا مدتی از پاسخگویی گریختید! آقای احمدی‌نژاد هم یک فهرست توی جیبش داشت که هی تا لب جیب می‌آمد و باز برمی‌گشت سرجایش!

حالا آقای آشنا هم از همان رویه استفاده می‌کند، البته ایشان در مبهم‌نویسی ید طولایی دارد. اغلب طوری می‌نویسد که پس از آن هر اتفاقی رخ دهد می‌توان از آن متن تفسیر به نفع نگارنده جفت و جور کرده و از میان جست؛ این بار هم گویا قصه همین است، اگر نه این بازی‌ها چیست برادر من؟ به جای این طنازی کردن‌ها، چند تا از آن‌ها که دارایی مردم را به گروگان گرفته و تعدادی از اربابانشان را که حامی این ردیف بودجه‌ها هستند به قول مشهدی‌ها از یک کنار اعلام می‌کردید تا ملت تکلیفش را بداند، چون تا آنجا که ما واقفیم در میان این جماعت از نورچشمی‌های دولتی هم کم نیستند. از یاران دور و نزدیک جنابعالی و رفقا هم شاید باشند، لذا عرض کردم از یک کنار بفرمایید تا مخاطب تکلیفش را بداند.

اما چرا از آغاز این رویه تأسفبار، همیشه مدعیان این نوع ایرادات، با گوشه و کنایه حرف زده و هرگز صراحت لهجه نداشته‌اند یا می‌ترسند که در آن صورت لیاقت مقامی را که گرفته‌اند ندارند و اگر تا این اندازه ترسو بودند بی‌شک از همین میزان تهدید و نقل ایراد هم ابا می‌کردند و یا وضع خودشان هم بدتر و آلوده‌تر از رقیبی است که دارند از او مچگیری می‌کنند؛ لذا یک جوری با اشاره دارند به طرف مقابل پیغام می‌دهند، ندیده بگیر تا ندیده بگیرم! اما منت این معامله آشکار را بر دوش ملت می‌نهند! در سمت دیگر هم هدف عمده مدیران کلان اجرایی از این مواضع انتقادی و زیاده روی در آن، پوشاندن نقایص خود است تا به جای تنفر و تأسف مخاطب از ناتوانی خود و اشغال آن مسئولیت، همدردی و تحسین او را برانگیزند و او را با خود همراه کنند. اما عرض کردم، این حیله‌ها کهنه شده است، مردم دست این جماعت را در هر دو جناح خوانده‌اند.

انتهای پیام/