سینا واحد/

سلام بر «بانو» و تبریک به نسل جوان و گروهی که جمع شدند و تعاون کردند و چنین فیلم درخشانی را ساختند.

«بانو»، بی‌گمان، مستندی ارزشمند درباره میهن و ارزش‌های دفاع‌گرانه از میهن و از حقیقت بزرگی است که به نام «دفاع مقدس» هشت ساله، معروف شده است.

«بانو» می‌تواند، پاسخی قدرتمند باشد به آن گروه از دشمنانی که در رسانه‌های جهانی، همیشه تلاش می‌کنند تا «مقدس» بودن این دفاع عظیم هویتی را، انکار کنند و آن را تنها به گونه‌ای از «جنگ قدرت».... تفسیر نمایند.

قصه «بانو» گرچه ظاهراً دربرگیرنده زندگی یک زن از آغاز ازدواج تا واپسین سال و یا سالیان قبل از مرگ است، اما قصه یک شهر - اهواز- و نیز زنان این شهر نیز هست. و نیز قصه‌ زیبای جنگ و چگونگی شروعش!

گرچه، تاریخ کامل جنگ هشت ساله را، شاید کسی نتواند بدرستی روایت کند، اما دست یازیدن به این گونه از روایت تاریخی و اجتماعی بی‌تردید، می‌تواند به سمت «بهترین» روایت و دسترسی به آن، تلقی شود.

و به گمانم در این فیلم خوب و دوست داشتنی؛ یک حقیقت افشاگرانه البته با همراهی صمیمیت خالصانه، برای هر مخاطب، عرضه شده است؛ و آن حقیقت عبارتست از اینکه: دفاع از وطن و در خط «مدافعین میهن» قرار گرفتن، نخستین وظیفه هر شهروند و هر ایرانی است؛ و در جامعه ایرانی، هیچ قانونی مبتنی بر ایجاد محدودیت در این خط مدافعین، وجود ندارد! و آنان که سخن از نبود آزادی زنان می‌گویند منظورشان آزادی برای حمله به «هویت میهنی و تاریخی» است به‌هرحال فیلم «بانو» روایتگر قدرتمند بودن زن ایرانی و زن دفاع‌گر از وطن و تاریخ و ارزش‌های ملی‌اش است و از این رو، به برجستگی فیلم افزوده است.

جلوه «قدرتمندی» زن در روایت‌های سینمایی، بخصوص در کارهای مستند، عنصر و ارزشی است که می‌بایست همیشه در برابر دیدگان فیلمسازان جوان و هنرمندان جوان قرار گیرد، زیرا دشمن و دشمنان میهن همیشه تلاش کرده‌اند، تصویری از زن ایران امروز بسازند که هر «خانه‌داری» و «پخت‌ و پز» هیچ توان و نیرویی ندارد و قوانین اجتماعی هم، چنین زنانی را همیشه ارزش‌گذاری می‌کند.

در صورتی که، در جامعه امروز ایران، صدها و بلکه هزاران زن چون «بانو»، وجود دارند و با قدرت در «خط مدافعین سربلندی میهن» می‌کوشند.