نمایش درخت را می‌توان نمایشی بازیگرمحور دانست. نمایشی که بیش از هر چیز بازی روان بازیگران به چشم می‌آید. بازیگران باسابقه و خوبی چون امیراحسان احسان‌پور، پرستش سلطانی، نسرین ذبیحی و کامران سعادت که به ایفای نقش می‌پردازند. طراحی صحنه و لباس ساده، میزانسن‌های رئالیستی، تلفیق موسیقی دهه ۶۰ با موسیقی متن، همه دست به هم می‌دهند تا رئالیستی بودن این نمایش در باورپذیری ذهن مخاطب جای بگیرد.
خاکستری‌های دوست‌داشتنی
«ذاکر»، «تیمور»، «طلعت» و «مرضیه» چهار کاراکتر نمایش که هر کدام برای رفتارهایشان توجیهات منطقی دارند و نویسنده نمایش همه تلاشش برای آنکه نشان دهد همه آدم‌ها در مقطعی از زندگی می‌توانند نقطه تاریکی در زندگی تجربه کرده باشند را با ظرافت روایت می‌کند. از این رو شخصیت‌ها نه سیاه‌اند و نه سفید و خاکستری بودنشان کاملاً محسوس و قابل همذات پنداری است. تا جایی که گاهی بدها هم در این نمایش، دوست‌داشتنی هستند.
نمایش «درخت» که شاید نام آن نماد ریشه و دوام است، روایت آدم‌هایی است که گاه اگر در برابر تندباد حوادث قرار بگیرند، همچنان پابرجا می‌مانند. گاه خم می‌شوند اما نمی‌شکنند.
روایت زندگی آدم‌های حاشیه شهر است. دو برادر به نام‌های «ذاکر» و «تیمور» و حضور دو زن تیمور در یک خانه و زندگی مسالمت‌آمیز خودخواسته که گاه تعجب و گاه حس بیگانگی را برای مخاطب به همراه دارد و... که بخوبی در روند نمایش به این حس‌های دوگانه، نویسنده و کارگردان پاسخ می‌دهد.
درام قوی و شبیه دغدغه‌هایم
کارگردان این نمایش که متولد ۶۹ و کارشناس رشته حقوق است، در گفت‌وگو با خبرنگار ما درباره علت انتخاب این متن برای کارگردانی می‌گوید: رئالیست سبک مورد علاقه من در تئاتر است. این متن درام قوی دارد و جنس کار شبیه دغدغه من است. این متن توانایی نگه داشتن مخاطب عام و خاص را دارد که تا انتهای نمایش آن‌ها را به دنبال خود بکشاند. این متن پرسش‌های زیادی که در طول نمایش برای مخاطب به وجود می‌آید تا حد زیادی پاسخگوست و مخاطب حتی پس از خارج شدن از سالن تئاتر هم برای مدت‌ها به پاسخ‌ها و پرسش‌ها می‌اندیشد. نوید اسدیان می‌افزاید: دو سال پیش متن «درخت» در بخش نمایشنامه‌نویسی توانست مورد قدردانی قرار بگیرد و این کار برایم جالب بود. ۹ ماه روی متن کار کردم و چندین ماه تمرین نمایش به طول انجامید.
معیار خروجی کار
وی در پاسخ به پرسش خبرنگار ما درباره ورود علاقه‌مندان به تئاتر و سطحی‌نگری در برخی تئاترها، بیان می‌کند: به اعتقاد من معیار هر کار خروجی آن است. برخی افراد در هر رشته‌ای در همان ابتدای کار می‌درخشند. اگرچه کاراولی محسوب می‌شوند. خصومت‌ها را کنار بگذاریم. باید بدانیم مثل هر کاری در تئاترهم باید پله‌ها را طی کرد اما سطح استعداد هر فرد را هم باید در نظر گرفت.
این کارگردان جوان شهرمان خاطرنشان می‌سازد: نقش پیشکسوتان تئاتر و حضورشان را در کنار نسل جدید نباید نادیده گرفت و من احترام و حضور پیشکسوتان را واجب می‌دانم.
اسدیان اظهار می‌دارد: ما تفاوت دیدگاه در دو نسل را گاه شاهدیم اما برخی از پیشکسوتان به‌روز هستند و با تلفیق حضور آن‌ها می‌توانیم از تجربه آن‌ها بهره ببریم. حضور پیشکسوتان مثل حضور بزرگ‌ترها در خانه‌هایمان پر از برکت است.
هر شب اجرا با حضور پیشکسوت‌ها
وی در ادامه با اعلام این نکته که من در کارهایی که نقش پیشکسوتان را نیاز دارد از حضور آن‌ها حتماً استفاده می‌کنم، توضیح می‌دهد: در کارهای قبلی که نقش پیشکسوت نیاز داشتم از حضور استاد علیرضا سوزنچی و احمد طاهونچی بهره بردم. اما چون در نمایش «درخت» نقش پیشکسوت نیاز نداشتیم، کار را با دعوت از ۱۰ پیشکسوت آغاز کردم و هر شب هم در اجراها از یکی از پیشکسوتان تئاتر خودم، با احترام آن‌ها را دعوت می‌کنم و در کارگردانی به برکت حضور پیشکسوتان معتقدم و احترام می‌گذارم.
نوید اسدیان که تجربه چندین تهیه‌کنندگی و پنج بار کارگردانی را از سال ۹۳ در رزومه خود دارد، توضیح می‌دهد: نخستین کارم تهیه‌کنندگی ترانه‌های قدیمی محمد رحمانیان بود و پس از آن با چند تهیه‌کنندگی تئاتر را ادامه دادم و در حوزه کارگردانی سه کارگردانی در خوانش را در رزومه دارم و این پنجمین کار صحنه‌ای من است.
منبع: روزنامه قدس
انتهای پیام/
نظر شما