موضوع بد عهدی آمریکا نسبت به هم پیمانانش قصه ای طولانی است؛ قصه ای که تا وقتی به سر هم پیمان آمریکا نیامده باشد شاید درد آن را از نزدیک به خوبی حس نکند. تجاوز ترکیه به مردم شمال سوریه و عقب نشینی سربازان آمریکایی و عدم اعتنا به کشتار مردمی که درناامنی و گرسنگی قرار دارند نشان  از عدم اطمینان به آمریکاست. اختلاف ساکنان شمال سوریه با دولت مرکزی خود منجر به ارتباط بیشتر با آمریکایی ها شد؛ بنحوی که در حوزه های سیاسی؛ امنیتی و نظامی با آمریکایی ها ارتباط صمیمانه ای برقرار کرده بودند؛ حساسیت شمال منطقه سوریه منجر به ایجاد چند پایگاه نظامی از سوی آمریکا در این منطقه شد؛ آموزش نظامی بخشی از ساکنان شمال سوریه و ارائه تسهیلات نظامی به مردم این منطقه از جمله خوش رقصی های موقت آمریکا برای کردهای سوریه به شمار می رفت. بعد از سال 2016 و حملاتی که علیه کردهای سوریه صورت گرفت آمریکا با بی تفاوتی کامل از کنار هم پیمانان خود در این منطقه گذشت؛ حمله نیروهای ترکیه در هفته های اخیر نیز یکی از آشکارترین بی تفاوتی های آمریکا به کردهای سوریه بود که با دستور خروج نیروهای آمریکا توسط آقای ترامپ به سرعت عملیاتی شد.

خروج نیروهای آمریکایی از شمال سوریه بیانگر آن است که آمریکا هرگز اراده ای در جهت مقابله با تروریسم نداشته است؛ بلکه هدف حضور آمریکا  در منطقه تکثیر وتوزیع تروریست ها در جای جای منطقه است. خالی کردن پشت هم پیمانان کرد خود در سوریه شاهدی بر این ادعاست؛ چرا که آمریکایی ها با توجه به سرمای هوا و گرسنگی و  بی پناهی مردم آواره شده راه را برای نفوذ هر چه بیشتر تروریست ها به منطقه جنگ زده فراهم می کنند. جلوگیری از ورود نیروهای ارتش سوریه به مناطق جنگی توسط آمریکا شاهد دیگری بر این ادعاست که هدف آمریکا از حضور در منطقه تسهیل اقدامات تروریستی و تولید داعش دیگری است.

به نظر می رسد آمریکا در حال انجام چند مدل بازی در منطقه است؛ عدم حمایت از دولت قانونی سوریه در مقابله با نیروهای تجاوزگر به این منطقه و جلوگیری از حمایت نظامی دولت سوریه از مردم خود و بیانیه های بی پشتوانه علیه دولت ترکیه همه وهمه بیانگر آن است که آمریکا به دنبال شروع بازی تروریست پرور دیگری در منطقه است تا منافع خود و رژیم صهیونیستی را به شکل دیگری حفظ کند.

قطعا حمله ترکیه به ساکنان کرد سوریه خلاف قوانین بین الملل به شمار می رود؛ چرا که نقض حاکمیت دولت سوریه خلاف آشکار است که باید مورد توجه نهادهای بین المللی از جمله سازمان ملل و شورای امنیت سازمان ملل قرار بگیرد؛ هر چند که سازمانهای بین المللی درچنین مواردی گوشی ناشنوا و دیده ای نابینا دارند و کمترین اقدامی در جهت حمایت از مردم آواره و تحت فشار به عمل نمی آورند.

علی رغم آنکه ساکنان کرد نشین سوریه دیر هنگام به  نظام سیاسی و ارتش سوریه پیوستند، اما گرامی داشتن مقدم نیروهای نظامی سوریه در بخش هایی چون منبج و عین العرب بارقه های امیدی در جهت آگاهی دهی به مردمان سایر کشورها در عدم همراهی و اعتماد به آمریکاست. قطعا آوارگی؛ گرسنگی وسرمای هوا مردم این منطقه را تحت فشارهای سختی قرار می دهد؛ انتظار می رود سازمانهای بین المللی از خواب خرگوشی بیدار شوند و نسبت به آسیب های انسانی بسیاری که ساکنان منطقه را تهدید می کند با قاطعیت و سرعت عمل وارد شوند.