به گزارش  قدس آنلاین، در این میان اما نحوه برخورد با این مشکل نوظهور متناسب با اهمیت وتاثیرگذاری آن نیست و تنها ابزار مسئولان در مواجهه با این مشکل تعطیلی مدارس و ایجاد وقفه در فعالیت مراکز آموزشی بوده است.

اما آیا اقدام به تعطیلی مدارس ودانشگاه ها به تنهایی می تواند مانع از افزایش آلاینده ها در سطح شهری چون کرج بشود وآیا وقت آن نرسیده است تا تصمیمی منطقی و اثرگذار برای حل و یا کاهش این مشکل صورت بگیرد؟

قطعا چشم پوشی از منبع اصلی این آلودگی ها و بسنده کردن به اقدامات کم اثر نمی تواند مانع از تبعات ناگوار این مشکل بر سلامت مردم شود و لازم است تا هر چه زودتر فکری عاجل برای این معضل صورت بگیرد.

اینکه در شهر بزرگی چون کرج تنها ابزار مواجهه با آلاینده ها محدود کردن تردد دانش آموزان باشد و مکانیزمی برای محدود کردن تردد خودروها ومنابع اصلی آلودگی وجود نداشته باشد یک زنگ خطر برای شهروندانی است که در آن زیست می کنند.

زنگ خطری که می تواند در صورت تداوم سلامت جامعه را تحت تاثیر خود قرار دهد و هزینه وبیماری های مختلفی را به اقشار مختلف مردم تحمل کند.

شهری چون تهران از تمام ابزارهای ممکن همچون زوج وفرد کردن تردد خودروها از درب منزل، طرح ترافیک و... بهره می گیرد و حال آنکه در کرج ما تنها یک ابزار آنهم تعطیلی مدارس را در دسترس خود می بینیم و همچنان تمایلی به اجرای روش های دیگر نداریم.

باید پذیرفت اداره شهری میلیونی با حجم بالای خودروهای پرمشکل و تک سرنشین نیازمند مجموعه اقداماتی است که متاسفانه تاکنون از اجرای آنها شانه خالی کرده ایم و حال در این شرایط که آلودگی هوا به یک مهمان دایمی مبدل شده باید آنها را به کار بگیریم و جدی تر با این مساله روبرو شویم.

اجرای طرح زوج وفرد خودروها در کرج، توسعه حمل ونقل عمومی وایجاد تسهیلات برای ترغیب مردم برای بهره گیری از آن، نوسازی ناوگان تاکسی ها و اتوبوس های شهری همه وهمه ابزارهایی است که می تواند در کاهش آلاینده ها موثر باشد اما به دلایل مختلف تاکنون خیلی به آن جدی توجه نشده و حال در این شرایط تنها ابزار مهیا و حاضر تعطیلی مدارس و ایجاد وقفه در نظام آموزشی است.

کرج نام کلانشهر را یدک می کشد و نیاز است تا مجموعه مدیریت حاکم بر آن نیز از مولفه های مدیریتی شهرهای بزرگ تبعیت کند و با فاصله گرفتن از تصمیمات سنتی گامی در جهت اداره منطقی و علمی بردارد.

به طور قطع فائق آمدن بر معضل آلودگی هوا راهکار دارد و این راهکارها نیازمند صرف وقت، به کارگیری ظرفیت ها و تلاش شبانه روزی است، اتفاقی که اگر تا دیروز یک ترجیح بود امروز به یک ضرورت مبدل شده است و بایدبه آن تن داد.