قدس آنلاین- گروه استانها- طیبه قاسمی؛ نخستین روزهای فروردین امسال بود که رودخانه ها با هم دست به یکی کردند و سیل آمد؛ بارش‌های شدید در بالادست حوضه‌های آبریز خوزستان، روان‌آب‌های خروشان را راهی دشت‌های خوزستان کرد حدود ۴۰۰ روستا را از زندگی روزمره انداخت و به گفته معاون هماهنگی امور عمرانی استانداری خوزستان ۱۲ هزار و ۵۰۰ واحدمسکونی را غیر قابل سکونت کرد.

اگر بعد از یک سال سری به مناطق حاشیه خوزستان بزنید،می بینید سیل به مغز اقتصاد روستاهای نحیف چنان نفوذ کرده که سالهای زیادی را باید برای جبران هدر دهند، بیم از سیل دوباره در اسفند ماه یا فروردین سال بعد مسئولان استانی را به تکاپو انداخته  تا فکری کنند بر اساس گفته جانشین قرارگاه بازسازی و نوسازی مناطق سیل زده خوزستان در بسیاری از شهرستان ها سیل بندها وضعیت خوبی ندارند، اگر امسال سال آبی کمتر از نرمال نیز باشد در برخی سیل بندها دچار مشکل می شویم!

به غیر از آن بارندگی‌های سیل‌آسای اخیر در حوضه‌های آبی منتهی به خوزستان که منجر به وقوع سیل در استان‌های لرستان و ایلام و چهارمحال و بختیاری شد حال خوزستان را نیز در حالت آماده‌باش قرار داده است.

علاوه بر آن افزایش روند صعودی ورودی آب به سدهای خوزستان از هفته گذشته  در شرایطی که  باید افزون بر ۲ میلیارد مترمکعب سیلاب واردشده از مخازن سدهای این استان خارج شود موجب نگرانی بسیاری از ساکنان روستاهای شهرستان دزفول، شوش، شوشتر، اهواز، دشت آزادگان و هویزه شده است.

اما؛ به دلیل درگیر شدن کشور با بیماری کرونا برخی از موضوعات خیلی مهم و جدی که ممکن است به گونه ای دیگر موجب ایجاد خسران برای مردم شود چون سیل بند ها و سیل در خوزستان به حاشیه رفته است.

هرچه به روزهای بارانی پیش رو نزدیک می شویم هشدارهای بحران شروع می شود و همچنان علی بلمچی بخشدار مرکزی مهم‌ترین علت تأخیر درترمیم سیل بندها را اختصاص نیافتن اعتبار لازم عنوان می‌کند و روز از نو روزی از نو. یکسال تمام داد زدند اعتبار و هیچ.

حالا دانشجویان اهوازی هم شاید از سر ناچاری در نامه ای به رئیس دادگستری خواستار رسیدگی به وضعیت استحکام سیل بندهای خوزستان و پیگیری مقصران تعلل در اجرای آن شده اند.

باید بدانیم، سیل می آید بدون تعارف، حتی اجازه نمی دهد عزیزترین کسانت را برداری؛ می خروشد و اگر معطل کنی حتی تو را با خشم خود می برد پیش از آن هم نمی پرسد اعتبار فراهم بود یا نه.

در راهروی استانداری قدم برداری، میان مضیف نشسته باشی یا روبروی تلویزیون، در مدرسه درس می خواندی یا بازار خرید می کردی، یا در قرنطینه بسر می بردی، فرقی ندارد، سیل سلامی دوباره هدیه ات می کند و عده ای خانه به دوش چمباتمه می زنند در یک چادر که همه اش غربت است و بی کسی.

اول سال در تمام گزارش هایی که از سیل می خواندم، برخی فعالان محیط زیست مدعی بودند اطلاع‌رسانی مدیریت بحران خوزستان در مورد سیل ضعیف است، مدیریتی که در سال ۹۸ درست پس از سیل بارها و بارها هشدار داده سیل بازمی گردد و باز هم، عملکردها و اقدامات به همان دقیقه ۹۰ موکول شد.

تمام تکرارهایی که بازهم مسئولان براحتی از آن گذشتند به قول معروف سرشان به سنگ خورده شرایط و خسارات را دیده بودند، رئیس سازمان جهاد کشاورزی خوزستان گفته بود: در سیل حدود ۵۰ هزار هکتار از اراضی که دچار آسیب شدند، شدیدا دچار رسوب شده اند و امکان کشت در آن ها به ندرت وجود دارد، مردم از شریط پس از سیل درمانده بودند و واحدهای آسیب دیده از سیل در استان به اتمام نرسیده اما باز سرها به سمت سنگ بزرگتری می رود تا به دلیل مدیریت ناصحیح بازهم تلفات سرمایه، وقت و انرژی داشته باشیم.

آیا ممکن است یک متولی استانی مصاحبه کند؛ با وجود اینکه دارو ندار بسیاری از مردم در این شهر زیرآب و گل غرق شده اما تمامی رسانه‌ها و مسئولان درگیر کرونا بوده و از ابعاد این مصیبت غافل شده اند؟

آیا باید باز هم منتظر یزله درد برای مردم رنج دیده جنوب در کنار سیل بندهای لحظه آخری باشیم؟

آیا سالی که سیل  شروع مصیبت هایش بود و با  با زلزله، ملخ، کرونا و...ادامه یافت، پایانش را هم سیل می برد؟