قدس آنلاین: همزمان با اعلام عید سعید فطر، طالبان در اقدامی غیرمنتظره و از پیش اعلام نشده، تعطیلات عید را روزهای آتش‌بس کامل اعلام کرده و متعاقب آن از سوی ارگ ریاست جمهوری افغانستان نیز طی سیاستی تحسین‌برانگیز اعلام شد ۲ هزار تن از زندانیان این گروه آزاد خواهند شد. این تحرکات همزمان با امضای توافق‌نامه تقسیم قدرت میان آقایان غنی و عبدالله، امیدهای بسیاری را در دل مردم این سرزمین برای رسیدن به آرامش و صلحی واقعی زنده کرد. اما آن‌ها که سال‌هایی را در افغانستان سپری کرده و با زیر و بم سیاست‌گذاری‌ها در این کشور آشنایند، خوب می‌دانند دقیقاً زمانی که فکر می‌کنید همه چیز پایان یافته و نتیجه دلخواه حاصل شده، ناگهان از گوشه‌ای شعله‌ای برمی‌خیزد و بار دیگر آتش همه جا را فرا می‌گیرد.
نگارنده به نوبه خود و به عنوان کسی که سال‌هاست مسائل افغانستان را دنبال می‌کند به آنچه رخ داده خوشبین و امیدوارم، اما یک امیدواری واقع‌بینانه. باید دید در مقاطع زمانی پیش رو آیا طالبان و حکومت قادرند قدم‌های بعدی را برای آغاز مذاکرات بین‌الافغانی بردارند؟ سؤال مهم در این مرحله آن است که هر دو طرف آیا خواسته‌هایشان شفاف و در قول‌هایشان صادقند یا خیر؟
هنوز در تشکیل شورای مصالحه ملی و میزان صلاحیت‌های رئیس آن ابهاماتی هست، باید منتظر ماند و دید سمت حکومت خلاصه چه وقت در این موضوع به یک صدای واحد دست می‌یابد؟ آیا به‌راستی آقای غنی به هر فیصله‌ای که میان تیم مصالحه به ریاست دکتر عبدالله و طالبان حاصل شود تن خواهد داد یا از راه‌های مختلف آرای خود را تحمیل خواهد کرد؟ باری در قدم نخست باید اختلافات بی‌پایان میان تیم‌های قدرت شریک در حکومت پایان یابد تا بتوانند با موضعی مقتدر و واحد مقابل طالبان ظاهر شوند.
در سمت دیگر، یعنی در جبهه طالبان اگر مشکلات بیش از این نباشد، کمتر نیست. آن‌ها مدعی شده‌اند ریاست عبدالله را بر شورای مصالحه قبول نداشته و تنها به عنوان یکی از نفرات عضو او را می‌پذیرند. شرطی که عاقلانه به نظر نمی‌رسد، زیرا حکومت طرف طالبان است و به این نتیجه رسیده، چگونه طالبان انتظار دارند حتی نمایندگان گروه رقیب را که بناست طرف گفت‌وگوی آن‌ها باشند، خود تعیین کنند؟
مشکل دیگر چندپارچگی طالبان است. همه در افغانستان واقفند که حتی امضای ملا هبت‌الله در پای یک پیمان‌نامه صلح به معنای پایان جنگ طالبان نیست. رهبری سیاسی طالبان کنترل عملکرد بخش‌های نظامی را به طور کامل در اختیار ندارد.
کما اینکه در همین روزهایی که آتش‌بس کامل از سوی آن‌ها اعلام شد، چندین حمله و قتل در مناطق مختلف افغانستان رخ داد که مسئولیت برخی را داعش بر عهده گرفت و برخی دیگر را هیچ‌کس. این هیچ‌کس همان فرماندهان ناراضی طالبانند. باید معلوم شود تکلیف این طیف در صورت رسیدن به صلح میان دو طرف چیست؟ نکته مهم، حضور گروه‌های بانفوذ دیگر نظیر القاعده، ازبک‌های افراطی بازمانده از گروه‌های «طاهر یولداشوف»، داعش و طالبان شبکه حقانی و برخی گروهک‌های خرد دیگر است که طالبان با آن‌ها مرتبط است. تکلیف این‌ها چه می‌شود؟ تمام این‌ها که به سرانجام برسد، باید پذیرفت کشور در گرداب کرونا و فروپاشی کامل اقتصادی است. دولت برای این معضل بزرگ‌تر چه فکری دارد؟
نظر شما